celikci
Yeni Üye
Ayşe Kulin’in ünlü romanı İsmi Aylin, bir muvaffakiyet öyküsünü anlatır. 60’lı yılların Türkiyesi’nde bir genç kız, Robert Koleji bitirdikten daha sonra geleceğini yurtharicinde arar; özgür ruhlu, aklına iyisi yapan karakteri ona yeni ufuklar açar. Tahminen hayli evlilik yapar lakin tıp eğitimini ve psikiyatrist diplomasını da ABD’de, NewYork’da alır ve bu bu biçimdelar için epeyce büyük muvaffakiyettir, hastaları kapısında kuyruk olur. Gerisi de ömrüm roman cinsinden. İşte bu hayat öyküsünü “Kürk Mantolu Madonna” daki ticari muvaffakiyetinden daha sonra yapımcılığını sürdürmek isteyen Tuba Ünsal, Ayşe Kulin’den sahneye koymak için satın alır. Uzun mühlet tiyatro yapıtı olarak yapmayı planladığı oyun, niçinse daha sonra büyük yapım müzikli oyuna dönüşür (acaba Serenay’ın Alice’ine mi özenildi?) ve Turkcell’den büyük bir sponsorluk alınır. Şiddetli PSM’den Turkcell’in sahnesi istenir. Ve daha evvel hiç tiyatro, müzikal tecrübesi olmayan SM Yapım kümesi ile anlaşılıp yola çıkılır.
BU NASIL MÜZİKLİ OYUN?
Bu kadar özgüven sahiden lakin bizim üzere az gelişmiş bir ülkede olur diyorum. Müzikal eğitimi almış oyuncumuz fazlaca değil lakin müzik söyleyip dans eden tiyatrocularımız var. Başrol oyuncusu müzikçi değil, dansçı değil, hatta bir müddetdir oynuyor fakat tiyatrocu da değil, lakin bu biçimde bir projede, baş rolde, ne dans, ne müzik, ne oyuna yetemiyor. Bir dans kümesi çıkıyor sahneye, birinci on beş dakikadan daha sonra izleyemedim. Ayrıyeten o dans sahnelerinin bir manası olması gerekir. Müzikallerde başrol oyuncuları dans eder, müzik söylerken corps de ballet de geride eşlik eder. Müzikli oyunda da beklenen dansın ve müziğin bir manası olması. West Side Story’yi düşünün, dansçıların hengame sahneleri, aşk sahneleri vardır. Burada vakit atladığında iki sahneyi bağlamak için çıkıp biraz hoplayıp zıplıyor, kimi vakit yerlerde yuvarlanıyorlar, niçin muhakkak değil.
KARAKTER DE HARCANMIŞ
halbuki biz o sahnede Operadaki Hayalet’den La Boheme’e kadar, neler neler izlemişiz? PSM denilince belirli bir seviye ve kalite geliyor insanın aklına. Ayşe Kulin denilince, İsmi Aylin denilince simge olmuş bir bayan karakter, feminist bir bayan geliyor. Sahnede bunların hiç biri yok. Çizilen Aylin karakteri, şımarık, hoppa, şıpsevdi, ne istediğini bilmeyen bir bayan. Oyunun sonunda bir de alkolik oluyormuş ki gerçek da değil. Karaktere de yazık edilmiş, kitaba da.
Oyunculuklardan bahsedemeyeceğim, zira oyunculuk yok. Direktör Doğu Yaşar Akal, son provada gorememiş mi de, oldu çıkalım demiş ki bu oyuna? Korhan Başaran da koreografiyi yapmış, o 12 kişilik dansçıyı nereden bulmuş? Diyalogları Zeynep Avcı yazmış, konuştukları anlamsız. Birinci yarıda kendimizi sıkıntı attık dışarı. Bizimle birlikte salonun yarısı boşaldı. Oyunu bir arada izlediğim arkadaşım tiyatro oyun müellifi ve daha yeni bir oyunu için muahede imzaladı. Ya benim başıma da bu biçimdesi gelirse diye dehşete kapıldı.
TENKİT GEREKLİ
Bir “sanat eseri”nin prömiyerinden bu biçimde bir izlenim yazdığım için hayli üzgünüm. Fakat bizim bakılırsavimiz, okuru bilgilendirmek. İsmi Aylin diye görmek isteyecekleri uyarmak. Ayrıyeten sanatkara da ihtar gerekliyse yapmak. bu biçimdesi bir iş, o kitabın müellifine da o salonun imajına da ziyan veriyor. Daha evvel çıkan haberlere bakılırsa yapım ve kurgu için 4 milyon TL’den çok harcanmış. Dijital dekor da epeyce kıymetliymiş. Bu dekor niçin iki katlı, yukardan aşağıya niçin inip çıkıyorlar, onu da pek anlayamadık ya, her neyse. Sanat ismine harcanan paraya yazık ve hani sanki neden dedirtiyor!
Okumaya devam et...
BU NASIL MÜZİKLİ OYUN?
Bu kadar özgüven sahiden lakin bizim üzere az gelişmiş bir ülkede olur diyorum. Müzikal eğitimi almış oyuncumuz fazlaca değil lakin müzik söyleyip dans eden tiyatrocularımız var. Başrol oyuncusu müzikçi değil, dansçı değil, hatta bir müddetdir oynuyor fakat tiyatrocu da değil, lakin bu biçimde bir projede, baş rolde, ne dans, ne müzik, ne oyuna yetemiyor. Bir dans kümesi çıkıyor sahneye, birinci on beş dakikadan daha sonra izleyemedim. Ayrıyeten o dans sahnelerinin bir manası olması gerekir. Müzikallerde başrol oyuncuları dans eder, müzik söylerken corps de ballet de geride eşlik eder. Müzikli oyunda da beklenen dansın ve müziğin bir manası olması. West Side Story’yi düşünün, dansçıların hengame sahneleri, aşk sahneleri vardır. Burada vakit atladığında iki sahneyi bağlamak için çıkıp biraz hoplayıp zıplıyor, kimi vakit yerlerde yuvarlanıyorlar, niçin muhakkak değil.
KARAKTER DE HARCANMIŞ
halbuki biz o sahnede Operadaki Hayalet’den La Boheme’e kadar, neler neler izlemişiz? PSM denilince belirli bir seviye ve kalite geliyor insanın aklına. Ayşe Kulin denilince, İsmi Aylin denilince simge olmuş bir bayan karakter, feminist bir bayan geliyor. Sahnede bunların hiç biri yok. Çizilen Aylin karakteri, şımarık, hoppa, şıpsevdi, ne istediğini bilmeyen bir bayan. Oyunun sonunda bir de alkolik oluyormuş ki gerçek da değil. Karaktere de yazık edilmiş, kitaba da.
Oyunculuklardan bahsedemeyeceğim, zira oyunculuk yok. Direktör Doğu Yaşar Akal, son provada gorememiş mi de, oldu çıkalım demiş ki bu oyuna? Korhan Başaran da koreografiyi yapmış, o 12 kişilik dansçıyı nereden bulmuş? Diyalogları Zeynep Avcı yazmış, konuştukları anlamsız. Birinci yarıda kendimizi sıkıntı attık dışarı. Bizimle birlikte salonun yarısı boşaldı. Oyunu bir arada izlediğim arkadaşım tiyatro oyun müellifi ve daha yeni bir oyunu için muahede imzaladı. Ya benim başıma da bu biçimdesi gelirse diye dehşete kapıldı.
TENKİT GEREKLİ
Bir “sanat eseri”nin prömiyerinden bu biçimde bir izlenim yazdığım için hayli üzgünüm. Fakat bizim bakılırsavimiz, okuru bilgilendirmek. İsmi Aylin diye görmek isteyecekleri uyarmak. Ayrıyeten sanatkara da ihtar gerekliyse yapmak. bu biçimdesi bir iş, o kitabın müellifine da o salonun imajına da ziyan veriyor. Daha evvel çıkan haberlere bakılırsa yapım ve kurgu için 4 milyon TL’den çok harcanmış. Dijital dekor da epeyce kıymetliymiş. Bu dekor niçin iki katlı, yukardan aşağıya niçin inip çıkıyorlar, onu da pek anlayamadık ya, her neyse. Sanat ismine harcanan paraya yazık ve hani sanki neden dedirtiyor!
Okumaya devam et...