celikci
Yeni Üye
“Altmış yaşına basınca ve iki yıl boyunca pandemiden ötürü konutta kapalı kalınca bir anda vaktin ne kadar pahalı olduğunu anlayıveriyorsunuz. Çocukluğuma dönmek, ebeveynlerimi kucaklamak, bizler için elinizden gelenin en uygununu yaptınız demek istedim. . Kuzey İrlanda’da protestanlarla katoliklerin kanlı çatışması sırasında 9 yaşındaydım. Öfkeli Protestan bir küme komşularımız katoliklere saldırdılar, dükkanlarını yağmaladılar, camlarını kırdılar, otomobillerini havaya uçurdular. Çocukken yaşadığım bu büyük travmayı anlatma vaktim gelmişti” diyor oyuncu-yönetmen-senarist Sir Kenneth Branagh.
Belfast’ın (2021) açılış sekansını çağdaş kentin dronla çekilmiş renkli imajlarıyla ve İrlanda’nın ruhunu epey düzgün bilen Van Morrison’ın yeni bestelediği Down to Joy müziğiyle başlatır Branagh. Renkli imgelerin akabinde izleyiciyi 15 Ağustos 1969’un Belfast’ına gdolayır. İmaj siyah beyazlaşır. Çocuklar coşkulu bir biçimde sokakta oynarlar. Olayları Buddy’nin (Jude Hill) yani Kenneth Branagh’ın gözünden izleriz. Kamera düzeyi ve açıları Buddy’ye bakılırsa ayarlanmıştır. Siyah-beyaz seçiminin sebebini direktör şu biçimde açıklar:
“Bir Kuzey kenti olan Belfast’ta yağmur fazlaca yağar. Tek renklilik ve gri tonlar kente epeyce yakışıyor. Siyah-beyazla karakterlerin içine girip hislerini daha âlâ yansıttım, renkler dikkati dağıtır. Tüm karakterleri seyirciye hissettirmek için siyah-beyazı seçtim.”
Otuz yıl sürecek, 3 bin 500 insanın vefatına niye olacak kanlı çatışmalar başlayınca Buddy’nin hayatı altüst olur. Her gün arkadaşlarıyla koşturduğu, futbol oynadığı sokakların taşları sökülüp barikatlar yapılır.Politikadan habersiz, hayatı okul, din, sinema, sınfta aşık olduğu katolik kız Catherine içinde geçen Buddy büyük bir travma yaşar. Her geçen gün telaşı daha da artar. İngiltere’de marangozluk yaparak vergi borçlarını ödemeye çalışan, atyarışı bahsi oynayan babası (Jamie Dornan) ile dans etmeyi seven annesinin (Caitrione Balfe) içindeki konuşmaları saklı bâtın dinler. Masumiyetini kaybetmeye, süratlice olgunlaşmaya başlar.
Kenneth Branagh, çatışmayla birlikte ailenin bir arada geçirdikleri hoş vakit içinderı, memnun anları geriye dönüşlerle aktarır:
Buddy ile Leicester’de kömür madencisi olarak çalışan dedesiyle (Ciaran Hinds) yaptığı kız sohbetleri, matematik dersleri, ninesiyle (Judi Dench) birlikte Noel’de izlediği A Christmas Carol oyunu, ailecek seyredilen One Million Year B.C., High Noon, The Man Who Shot Liberty Valance, Chitty Chitty Bang Bang sinemaları, Thor çizgi roman mecmuası, Agatha Christie’nin Haloween Party kitabı, televizyonda gösterilen Star Trek (Uzay Yolu) dizisi, Van Morrison’un devri yansıtan müzikleri, Buddy’nin Matchbox oyuncak otomobilleri, Groove Park’taki oyunlar, çikolata yerine Türk lokumu çalma sahnesi.
İrlandalı olmak olgusunu sinemasında fazlaca hakikat yansıtan Kenneth Branagh, acı, şiddet, hüzün, vefatın karşısına sevgi, mizah, dayanışma, iyimserliği koyar. İrlandalılar acılarını, travmalarını daima anlatıp durmazlar, onlara göre bu günahtır. her insanın problemleri vardır, bunlarla başetmek zorundadırlar. Karanlık vakit içinderı mizah yaparak, müzik söyleyerek, içerek atlatırlar. Buddy’nin dedesinin cenazesinin akabinde kent kulübüne gidip onun gururuna kadeh kaldırıp dans ederler. Jamie Dornan’ın Everlasting Love müziğini söylemiş oldukten daha sonra Caitrione Balfe’la dansetmesi romantiktir. Hürmet, anlayış, dürüstlük, müsamaha, güzellik, adil olmak İrlandalılar için değerlidir.
Buddy’nin babası yeni bir başlangıç yapmaktan yanadır, ailesini korumak istiyordur. Belfast’ın haricinde koca bir dünya vardır. Buddy ve Will’e yeterli bir gelecek sunmalıdırlar.
“Kim olduğumu anlamak, kendim üzere olabildiğim Belfast’ın hayatımda ne izler bıraktığını anlamak için bu sineması çektim’ diyen Kenneth Branagh ve ailesi daha uygun bir hayat için İngiltere Reading’e sarfiyat. “Kalabalığın ortasında kaybolmak istedim, köklerim buraya ilişkin değildi. Çeşitli kimliklere büründüm, lehçe değiştirdim. Okulda tiyatro oyunlarında rol almaya başladım. Yeni hayatım kendim olmama müsaade vermiyordu, rol yapmak bana sığınak üzere geldi, bu biçimdece kendimi konutumda üzere hissettim. Belfast’ta emekçi sınıfıydık, Reading’te orta sınıfa geçtik. Konut, yalnızca kiremit ve harç değildir, aileyle birlikte yaşanan yerdir” diyor Kenneth Branagh.
Manzara direktörü Haris Zambarkoulos ile görsel estetiği yüksek bir sinema gerçekleştiren Branagh, fotoğrafçı Henri Cartier-Bresson’un fotoğraflarından etkilenmiş. Sekiz klasik, yeni bestelediği Downt to Joy müziğiyle Van Morrison’ın müziği hayli etkileyici. Birinci defa kamera önündeki küçük Jude Hill doğal oyunuyla dikkat çekiyor. Kenneth Branagh’ın yazıp yönettiği, Jude Hill, Caitrione Balfe, Jamie Dornan, Judie Dench, Ciaran Hinds, Colin Morgan, Lewis McAskie, Lara McDonnell, Olive Tennant, Barnaby Chambers’ın oyhadığı, kalanlarla, gidenlere, kaybolanlara, yitirilenlere ithaf edilen Belfast bugün bugün gösterime girdi.
Branagh, objektif, dürüst, duygusal, düşündürücü bir çalışma gerçekleştirmiş, 53 yıl evvelki olayların benzerleri dünyada bir daha yaşanıyor ne yazık ki…
Okumaya devam et...
Belfast’ın (2021) açılış sekansını çağdaş kentin dronla çekilmiş renkli imajlarıyla ve İrlanda’nın ruhunu epey düzgün bilen Van Morrison’ın yeni bestelediği Down to Joy müziğiyle başlatır Branagh. Renkli imgelerin akabinde izleyiciyi 15 Ağustos 1969’un Belfast’ına gdolayır. İmaj siyah beyazlaşır. Çocuklar coşkulu bir biçimde sokakta oynarlar. Olayları Buddy’nin (Jude Hill) yani Kenneth Branagh’ın gözünden izleriz. Kamera düzeyi ve açıları Buddy’ye bakılırsa ayarlanmıştır. Siyah-beyaz seçiminin sebebini direktör şu biçimde açıklar:
“Bir Kuzey kenti olan Belfast’ta yağmur fazlaca yağar. Tek renklilik ve gri tonlar kente epeyce yakışıyor. Siyah-beyazla karakterlerin içine girip hislerini daha âlâ yansıttım, renkler dikkati dağıtır. Tüm karakterleri seyirciye hissettirmek için siyah-beyazı seçtim.”
Otuz yıl sürecek, 3 bin 500 insanın vefatına niye olacak kanlı çatışmalar başlayınca Buddy’nin hayatı altüst olur. Her gün arkadaşlarıyla koşturduğu, futbol oynadığı sokakların taşları sökülüp barikatlar yapılır.Politikadan habersiz, hayatı okul, din, sinema, sınfta aşık olduğu katolik kız Catherine içinde geçen Buddy büyük bir travma yaşar. Her geçen gün telaşı daha da artar. İngiltere’de marangozluk yaparak vergi borçlarını ödemeye çalışan, atyarışı bahsi oynayan babası (Jamie Dornan) ile dans etmeyi seven annesinin (Caitrione Balfe) içindeki konuşmaları saklı bâtın dinler. Masumiyetini kaybetmeye, süratlice olgunlaşmaya başlar.
Kenneth Branagh, çatışmayla birlikte ailenin bir arada geçirdikleri hoş vakit içinderı, memnun anları geriye dönüşlerle aktarır:
Buddy ile Leicester’de kömür madencisi olarak çalışan dedesiyle (Ciaran Hinds) yaptığı kız sohbetleri, matematik dersleri, ninesiyle (Judi Dench) birlikte Noel’de izlediği A Christmas Carol oyunu, ailecek seyredilen One Million Year B.C., High Noon, The Man Who Shot Liberty Valance, Chitty Chitty Bang Bang sinemaları, Thor çizgi roman mecmuası, Agatha Christie’nin Haloween Party kitabı, televizyonda gösterilen Star Trek (Uzay Yolu) dizisi, Van Morrison’un devri yansıtan müzikleri, Buddy’nin Matchbox oyuncak otomobilleri, Groove Park’taki oyunlar, çikolata yerine Türk lokumu çalma sahnesi.
İrlandalı olmak olgusunu sinemasında fazlaca hakikat yansıtan Kenneth Branagh, acı, şiddet, hüzün, vefatın karşısına sevgi, mizah, dayanışma, iyimserliği koyar. İrlandalılar acılarını, travmalarını daima anlatıp durmazlar, onlara göre bu günahtır. her insanın problemleri vardır, bunlarla başetmek zorundadırlar. Karanlık vakit içinderı mizah yaparak, müzik söyleyerek, içerek atlatırlar. Buddy’nin dedesinin cenazesinin akabinde kent kulübüne gidip onun gururuna kadeh kaldırıp dans ederler. Jamie Dornan’ın Everlasting Love müziğini söylemiş oldukten daha sonra Caitrione Balfe’la dansetmesi romantiktir. Hürmet, anlayış, dürüstlük, müsamaha, güzellik, adil olmak İrlandalılar için değerlidir.
Buddy’nin babası yeni bir başlangıç yapmaktan yanadır, ailesini korumak istiyordur. Belfast’ın haricinde koca bir dünya vardır. Buddy ve Will’e yeterli bir gelecek sunmalıdırlar.
“Kim olduğumu anlamak, kendim üzere olabildiğim Belfast’ın hayatımda ne izler bıraktığını anlamak için bu sineması çektim’ diyen Kenneth Branagh ve ailesi daha uygun bir hayat için İngiltere Reading’e sarfiyat. “Kalabalığın ortasında kaybolmak istedim, köklerim buraya ilişkin değildi. Çeşitli kimliklere büründüm, lehçe değiştirdim. Okulda tiyatro oyunlarında rol almaya başladım. Yeni hayatım kendim olmama müsaade vermiyordu, rol yapmak bana sığınak üzere geldi, bu biçimdece kendimi konutumda üzere hissettim. Belfast’ta emekçi sınıfıydık, Reading’te orta sınıfa geçtik. Konut, yalnızca kiremit ve harç değildir, aileyle birlikte yaşanan yerdir” diyor Kenneth Branagh.
Manzara direktörü Haris Zambarkoulos ile görsel estetiği yüksek bir sinema gerçekleştiren Branagh, fotoğrafçı Henri Cartier-Bresson’un fotoğraflarından etkilenmiş. Sekiz klasik, yeni bestelediği Downt to Joy müziğiyle Van Morrison’ın müziği hayli etkileyici. Birinci defa kamera önündeki küçük Jude Hill doğal oyunuyla dikkat çekiyor. Kenneth Branagh’ın yazıp yönettiği, Jude Hill, Caitrione Balfe, Jamie Dornan, Judie Dench, Ciaran Hinds, Colin Morgan, Lewis McAskie, Lara McDonnell, Olive Tennant, Barnaby Chambers’ın oyhadığı, kalanlarla, gidenlere, kaybolanlara, yitirilenlere ithaf edilen Belfast bugün bugün gösterime girdi.
Branagh, objektif, dürüst, duygusal, düşündürücü bir çalışma gerçekleştirmiş, 53 yıl evvelki olayların benzerleri dünyada bir daha yaşanıyor ne yazık ki…
Okumaya devam et...