celikci
Yeni Üye
Zuhal Olcay’ı nasıl bilirsiniz? Güzel biliriz diye seslenmeyin çabucak, maşallah taş üzere, genç kızlara hava basar, capcanlı. Sanatçı da hangi kısımda? On parmağında beceri olanlardan. Tiyatro, sinema ve müzik. Aslında birbiriyle iç içe geçmiş sanatlar. Tiyatroda da müzikal yapabilir. Lakin hepsini başka farklı yapıyor Zuhal Olcay. Nâzım Hikmet’in 120. doğum günü kutlamaları çerçevesinde evvel Esenyurt Belediyesi’nin Kültür Merkezi’nde Serhan Asker’in hazırlayıp sunduğu Görkemli Anılar programında Nâzım için müzikler söylemiş oldu. Siyah bir elbise giymişti. Programı Halk Tv’den izledim, nefesimi tutarak. İştirakçiler da değerliydi, Nâzım Hikmet Vakfı kurucularından Zeynep Oral da vardı, Rutkay Aziz de Şahin Sancak da. Doğal mesken sahibi Belediye Lideri Kemal Deniz Bozkurt ve belgesel imalcisi Nebil Özgentürk.
Ortada şiirler de okundu ve Zuhal Olcay, Nâzım’ın şiirlerinden bestelenmiş müzikler söylemiş oldu, hepimizin tüylerini diken diken ederek. Çok şık, epey sakin, fazlaca dingin, fazlaca teatral.
Akşamına, Pasion Turca’nın 20. yılını kutlamak için kurucusu Sinan Ufuk Nergis’in davetlisi olarak dinledim Zuhal Olcay’ı. Buika’dan tutun da Maritza’yı, fadocuları, İspanya’nın, Fransa’nın en tanınan sanatkarlarını Türkiye’ye getiren, konserler verdiren, bizim sanatkarlarımızı yurtdışına götüren tertip firması Pasion Turca’nın, 20 yıl, üstelik de pandemi şartlarının sarstığı müzik kesiminde, Türkiye üzere bir ülkede ayakta kalabilmesi, kutlanacak bir muvaffakiyet. Zuhal Olcay bu kere şansonlar söylüyordu. Siyah kabarık bir etek ve beyaz kabarık bir bluzla, sapsade bir şıklıkla. Bir Fransız müzikçi edasıyla. Ağır kesimler. Kendi müzikleri. Tiyatro yaparak söylüyordu. Evet sahnede dram oynuyordu. Programın ikinci yarısında ise sevinçli bir usul ve kıyafet benimsemişti. Bu kere gülüyordu, sevinçliydi, neşelendiriyordu. Sanatçı, her kalıba, her ortama, her hususa uyuyordu. Zuhal Olcay’ı hayranlıkla izledim. Biraz ses, biraz fizik değil, yaşsız, vakitsiz, kalıpsız, eksiksiz bir sanatçı olduğu için.
Okumaya devam et...
Ortada şiirler de okundu ve Zuhal Olcay, Nâzım’ın şiirlerinden bestelenmiş müzikler söylemiş oldu, hepimizin tüylerini diken diken ederek. Çok şık, epey sakin, fazlaca dingin, fazlaca teatral.
Akşamına, Pasion Turca’nın 20. yılını kutlamak için kurucusu Sinan Ufuk Nergis’in davetlisi olarak dinledim Zuhal Olcay’ı. Buika’dan tutun da Maritza’yı, fadocuları, İspanya’nın, Fransa’nın en tanınan sanatkarlarını Türkiye’ye getiren, konserler verdiren, bizim sanatkarlarımızı yurtdışına götüren tertip firması Pasion Turca’nın, 20 yıl, üstelik de pandemi şartlarının sarstığı müzik kesiminde, Türkiye üzere bir ülkede ayakta kalabilmesi, kutlanacak bir muvaffakiyet. Zuhal Olcay bu kere şansonlar söylüyordu. Siyah kabarık bir etek ve beyaz kabarık bir bluzla, sapsade bir şıklıkla. Bir Fransız müzikçi edasıyla. Ağır kesimler. Kendi müzikleri. Tiyatro yaparak söylüyordu. Evet sahnede dram oynuyordu. Programın ikinci yarısında ise sevinçli bir usul ve kıyafet benimsemişti. Bu kere gülüyordu, sevinçliydi, neşelendiriyordu. Sanatçı, her kalıba, her ortama, her hususa uyuyordu. Zuhal Olcay’ı hayranlıkla izledim. Biraz ses, biraz fizik değil, yaşsız, vakitsiz, kalıpsız, eksiksiz bir sanatçı olduğu için.
Okumaya devam et...