celikci
Yeni Üye
“Hepimiz bir vücuda sahip olarak bu dünyaya fırlatılmış varlıklar üzereyiz, ‘kendim olmak’ haricinde deneyimleyebileceğim bir şey yok” diyerek, tıbbımızın binlerce yıllık ehlileşme seyahatine ışık tutan ressam Rugül Hür, sanatıyla varoluş gayretini tuvaline taşıyor.
‘Kendimin Ormanında’ fotoğraf standı, Özgür’ün manifestosuna uygun biçimde, insanı sahip olduğu vücuttan sıyırarak bir bitki formunda düşünmeye, hatta daha geniş bir bakışla, tabiatın bir modülü değil ta kendisi olarak hissetmeye sevk ediyor. Özgür’ün fotoğraflarında, tabiat ile insanın içindeki görünmez bağlar belirginleşiyor. Fotoğraflara, doğal bir kompozisyonun modülleri olarak baktığımızda ise oldukcaluk kararını yitiriyor; orada insan ve tabiat bir bütün. Tıpkı insan üzere, çiçeğin, çimenin ve dahi ağacın cevheri de tıpkı kaynağın eseri.
Özgür, fotoğraflarında barındırdığı masalsı ögelerle, bizi özden uzaklaştıran tüm telaşların önüne kalın bir set çekiyor. Özgür’ün penceresinden izlediğimiz hayat bana göre bir cins ‘başlangıcı’, insanın bu biçimdesine kirlenmezdilk evvelki saf varlığını ve bir fazlaca Doğu ideolojisinde bahsedildiği üzere ‘varılması gereken en son noktayı’, temsil ediyor.
Sanatseverlerin 8 Ocak’a kadar ziyaret edebilecekleri bu stanttaki yapıtların yanı sıra, Özgür’ün bir ağaç üzere toprağa kök salarak yürüttüğü varoluş çabasını tanıyabilmek için onu daha yakından tanımak gerekiyor…
FOTOĞRAF YAPMAK NEFES ALMAK ÜZERE
İnsanın ismi, istemese de ona bir taraf verir, hayata bakışını tesirler derler. Siz de pek sık rastlanmayan bir ada sahipsiniz. İsminizin manası nedir ve ömür seyahatinize, sanatınıza nasıl bir tesirde bulunmuştur?
Adım hem de babaannemin ismi. Baba tarafım Makedonya göçmeni, tahminen orada yaygın kullanılan bir isimdir. Söz manası olarak baktığımızda ise ‘ru’ farsça ‘yüz’ demek. Gül yüzlü manasına geliyor. Adım herkeste olan bir isim olmadığı için bana özel geliyor, adımı seviyorum. Kendimi farklı hissettiriyor. Sanatıma bir tesiri olmuş mudur bilemiyorum lakin fotoğraflarımda kendi yüzümü kullanıyorum, tahminen de buna birinci sebep adımdır. Siz sorunca fark ettim.
Biraz da sizi tanıyalım, bugün bulunduğunuz noktaya varana kadar yolunuz nerelerden geçti, nereye varmak istiyorsunuz?
İzmir doğumluyum, 2012 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Fotoğraf kısmında lisansımı tamamladım ve akabinde 2019 yılında Mimar Sinan Hoş Sanatlar Üniversitesi Fotoğraf kısmında yüksek lisansı bitirdim. İstanbul’a yüksek lisansım vesilesi ile gelmiştim ve 6 yıldır İstanbul’da yaşıyorum ve buradaki atölyemde çalışmalarıma devam ediyorum. Kendimi bildim bileli fotoğraf yapıyorum ve çocukluğumdan beri daima ressam olmayı diledim diyebilirim. Ailem de beni bu alana teşvik etti ve takviye oldu. İlkokuldaki fotoğraf öğretmenimin de yönlendirmesiyle büsbütün bu alana yöneldim. Fotoğraf yapmak benim için bir iç mecburilik üzere. Yapmadan duramıyorum. Fotoğraf yapmadığım vakit içinderda kendimi makûs hissediyorum. Fotoğraf yapmak benim için tıpkı nefes almak üzere yaşamsal bir muhtaçlık. Vakit zaman sancılı durumlara soksa da bundan vazgeçemiyorum. Fotoğraf sanatıyla çok garip bir münasebetimiz var. Bugüne dek hayatta pek planlı biri olmadım, genelde hayatın akışına göre yaşamayı seçiyorum. O yüzden bundan daha sonra neler olur ben de pek kestiremiyorum.
“BİTKİ OLMAK İSTEDİM…”
Standınızın ana teması ve alt bildirileri nelerdir?
Hepimiz bir vücuda sahip olarak dünyaya geliyoruz ve “kendimiz olmak” haricinde deneyimleyebileceğimiz bir şey yok. Yalnızca vücudumuz üzerinden “şeylere” erişebiliyoruz. Bu sonlu bir perspektif. Ben de fotoğraflarımda bu sonlu perspektifi aşmaya çalışıyorum. Bir diğeri üzere düşünmek, bir diğeri üzere hissetmek nasıldır, bunları sorguluyorum. Fotoğraflarımda yaşadığım yahut diğerlerine dair hissettiğim hisleri kendi vücudumda canlandırıyorum, özetlemek gerekirse “o” oluyorum.
Bugünlerde, bir taraftan insanları sorgularken, öbür taraftan varoluşu sorgulamaya başladığım bir periyodu yaşıyorum. Dünyayı anlamak için tabiata, bitkilere bakmamız gerek. Zira ‘dünyayı yaratan onlar’. Bitkiler dokundukları her şeyi yaşama dönüştürürler; hususları, havayı, güneş ışığını kullanarak canlılar için bir ömür alanı, bir habitat kurarlar. Bitkiler, yalnızca var kalarak, kımıldamadan ve hareket dahi etmeden, dünyayı dönüştürürler. Bende bir bitki üzere olmak istedim, bitki üzere hissetmek… Köklerimle toprağın derinliklerine kadar inmek, hayatın gizemli kaynağına karışmak istedim. bu biçimdece “Kendimin Ormanı” oluşmuş oldu…
İNSANIN TABİAT İLE BAĞLANTISI
İlham ve yaratıcılık kaynaklarınızdan bahseder misiniz? Kısırlık çektiğiniz devirler oluyor mu; bu tip periyotları nasıl aşıyorsunuz?
Bu süreçte en kıymetli motivasyon kaynağım “dünyada olmak”. İçinde yaşamamıza rağmen daima unutmaya meyilli olduğumuz dünya… Dünyada olduğumuzu hissetmek için de tabiata çıkmak gerek. Doğayı hakikaten hissetmek gerek. Tabiat deyince artık aklımıza maalesef gezinti yapılacak yerler geliyor. Fakat tabiat bizim meskenimiz. Tabiat, dünyada olmayı sağlayandır. özetlemek gerekirse her şey tabiatın bir kesimidir. Ben de bu süreçte tabiat ile irtibata geçmeye çalıştım. Onu nitekim hissetmeye, dinlemeye çalıştım. “o” olmayı hayal ettim. daha sonrası, üretmek için boşluk ve sessizlik…
Az evvel de söz ettiğim üzere fotoğraf yapamadığım periyotlarda kendimi makûs hissediyorum ancak bu devirlerin süreksiz olduğunu da biliyorum. kimi vakit kısa bir mola vermek gerekebiliyor. Zira yeni fikirler sürekli bu süreçlerin akabinde geliyor aklıma. Bu vakit içinderı zihnimde yapacağım fotoğrafları tasarlamakla geçiriyorum, hayal kuruyorum.
Eminim yapıtlarınızla fazlaca ağır bir bağlantı kuruyorsunuzdur, lakin ömrünüzü idame ettirmek ve sanat üretimine devam etmek için de onları satmanız gerekiyor. Bu bir paradoks oluşturuyor mu?
Başlarda garip hissettiriyordu. Fotoğrafımdan ayrılacağım için üzgündüm ancak bir yandan da birilerinin ona paha vermesi ve onu hayatına almak istemesi de hoşuma gidiyordu. Bilhassa kimi fotoğraflarımı satarken epeyce zorlandığım olmuştur. Fakat daha sonra bu yolla biroldukça şahsa ulaştığını görür görmez bu kederim hafifçeledi ve fark ettim ki aslında bir resmi satsanız bile o fotoğraf daima sizin ve sizinle kalıyor. kimi vakit uzaklaşmak güzel bile geliyor. Zira yenilerini hatta daha düzgünlerini yapmak için size alan açıyor.
Gelecek projelerinizden bahseder misiz?
Stant projeleri elbette daima var. Mevcut standımı hazırlarken de gelecek sergilerimin bahislerine baş yoruyorum. Tabi ki süreç ortasında epeyce değişiyor bu niyetler fakat bir çıkış noktasının olması kıymetli. Yaklaşık iki yıldır fotoğrafın yanı sıra seramik heykeller de yapıyorum. ötürüsıyla, bu standın akabinde biraz da seramiğe ağırlaşıp, ilerleyen vakitte tahminen bir heykel standı yapabilirim.
YARIN SON GÜN
Rugül Serbest’in, Mumhane Cad. No:50, Kat-1, Karaköy, İstanbul adresindeki Mixer ana galeri yerinde gerçekleşecek birinci şahsi standı Kendimin Ormanında, 8 Ocak tarihine kadar izlenebilir.
Okumaya devam et...
‘Kendimin Ormanında’ fotoğraf standı, Özgür’ün manifestosuna uygun biçimde, insanı sahip olduğu vücuttan sıyırarak bir bitki formunda düşünmeye, hatta daha geniş bir bakışla, tabiatın bir modülü değil ta kendisi olarak hissetmeye sevk ediyor. Özgür’ün fotoğraflarında, tabiat ile insanın içindeki görünmez bağlar belirginleşiyor. Fotoğraflara, doğal bir kompozisyonun modülleri olarak baktığımızda ise oldukcaluk kararını yitiriyor; orada insan ve tabiat bir bütün. Tıpkı insan üzere, çiçeğin, çimenin ve dahi ağacın cevheri de tıpkı kaynağın eseri.
Özgür, fotoğraflarında barındırdığı masalsı ögelerle, bizi özden uzaklaştıran tüm telaşların önüne kalın bir set çekiyor. Özgür’ün penceresinden izlediğimiz hayat bana göre bir cins ‘başlangıcı’, insanın bu biçimdesine kirlenmezdilk evvelki saf varlığını ve bir fazlaca Doğu ideolojisinde bahsedildiği üzere ‘varılması gereken en son noktayı’, temsil ediyor.
Sanatseverlerin 8 Ocak’a kadar ziyaret edebilecekleri bu stanttaki yapıtların yanı sıra, Özgür’ün bir ağaç üzere toprağa kök salarak yürüttüğü varoluş çabasını tanıyabilmek için onu daha yakından tanımak gerekiyor…
FOTOĞRAF YAPMAK NEFES ALMAK ÜZERE
İnsanın ismi, istemese de ona bir taraf verir, hayata bakışını tesirler derler. Siz de pek sık rastlanmayan bir ada sahipsiniz. İsminizin manası nedir ve ömür seyahatinize, sanatınıza nasıl bir tesirde bulunmuştur?
Adım hem de babaannemin ismi. Baba tarafım Makedonya göçmeni, tahminen orada yaygın kullanılan bir isimdir. Söz manası olarak baktığımızda ise ‘ru’ farsça ‘yüz’ demek. Gül yüzlü manasına geliyor. Adım herkeste olan bir isim olmadığı için bana özel geliyor, adımı seviyorum. Kendimi farklı hissettiriyor. Sanatıma bir tesiri olmuş mudur bilemiyorum lakin fotoğraflarımda kendi yüzümü kullanıyorum, tahminen de buna birinci sebep adımdır. Siz sorunca fark ettim.
Biraz da sizi tanıyalım, bugün bulunduğunuz noktaya varana kadar yolunuz nerelerden geçti, nereye varmak istiyorsunuz?
İzmir doğumluyum, 2012 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Fotoğraf kısmında lisansımı tamamladım ve akabinde 2019 yılında Mimar Sinan Hoş Sanatlar Üniversitesi Fotoğraf kısmında yüksek lisansı bitirdim. İstanbul’a yüksek lisansım vesilesi ile gelmiştim ve 6 yıldır İstanbul’da yaşıyorum ve buradaki atölyemde çalışmalarıma devam ediyorum. Kendimi bildim bileli fotoğraf yapıyorum ve çocukluğumdan beri daima ressam olmayı diledim diyebilirim. Ailem de beni bu alana teşvik etti ve takviye oldu. İlkokuldaki fotoğraf öğretmenimin de yönlendirmesiyle büsbütün bu alana yöneldim. Fotoğraf yapmak benim için bir iç mecburilik üzere. Yapmadan duramıyorum. Fotoğraf yapmadığım vakit içinderda kendimi makûs hissediyorum. Fotoğraf yapmak benim için tıpkı nefes almak üzere yaşamsal bir muhtaçlık. Vakit zaman sancılı durumlara soksa da bundan vazgeçemiyorum. Fotoğraf sanatıyla çok garip bir münasebetimiz var. Bugüne dek hayatta pek planlı biri olmadım, genelde hayatın akışına göre yaşamayı seçiyorum. O yüzden bundan daha sonra neler olur ben de pek kestiremiyorum.
“BİTKİ OLMAK İSTEDİM…”
Standınızın ana teması ve alt bildirileri nelerdir?
Hepimiz bir vücuda sahip olarak dünyaya geliyoruz ve “kendimiz olmak” haricinde deneyimleyebileceğimiz bir şey yok. Yalnızca vücudumuz üzerinden “şeylere” erişebiliyoruz. Bu sonlu bir perspektif. Ben de fotoğraflarımda bu sonlu perspektifi aşmaya çalışıyorum. Bir diğeri üzere düşünmek, bir diğeri üzere hissetmek nasıldır, bunları sorguluyorum. Fotoğraflarımda yaşadığım yahut diğerlerine dair hissettiğim hisleri kendi vücudumda canlandırıyorum, özetlemek gerekirse “o” oluyorum.
Bugünlerde, bir taraftan insanları sorgularken, öbür taraftan varoluşu sorgulamaya başladığım bir periyodu yaşıyorum. Dünyayı anlamak için tabiata, bitkilere bakmamız gerek. Zira ‘dünyayı yaratan onlar’. Bitkiler dokundukları her şeyi yaşama dönüştürürler; hususları, havayı, güneş ışığını kullanarak canlılar için bir ömür alanı, bir habitat kurarlar. Bitkiler, yalnızca var kalarak, kımıldamadan ve hareket dahi etmeden, dünyayı dönüştürürler. Bende bir bitki üzere olmak istedim, bitki üzere hissetmek… Köklerimle toprağın derinliklerine kadar inmek, hayatın gizemli kaynağına karışmak istedim. bu biçimdece “Kendimin Ormanı” oluşmuş oldu…
İNSANIN TABİAT İLE BAĞLANTISI
İlham ve yaratıcılık kaynaklarınızdan bahseder misiniz? Kısırlık çektiğiniz devirler oluyor mu; bu tip periyotları nasıl aşıyorsunuz?
Bu süreçte en kıymetli motivasyon kaynağım “dünyada olmak”. İçinde yaşamamıza rağmen daima unutmaya meyilli olduğumuz dünya… Dünyada olduğumuzu hissetmek için de tabiata çıkmak gerek. Doğayı hakikaten hissetmek gerek. Tabiat deyince artık aklımıza maalesef gezinti yapılacak yerler geliyor. Fakat tabiat bizim meskenimiz. Tabiat, dünyada olmayı sağlayandır. özetlemek gerekirse her şey tabiatın bir kesimidir. Ben de bu süreçte tabiat ile irtibata geçmeye çalıştım. Onu nitekim hissetmeye, dinlemeye çalıştım. “o” olmayı hayal ettim. daha sonrası, üretmek için boşluk ve sessizlik…
Az evvel de söz ettiğim üzere fotoğraf yapamadığım periyotlarda kendimi makûs hissediyorum ancak bu devirlerin süreksiz olduğunu da biliyorum. kimi vakit kısa bir mola vermek gerekebiliyor. Zira yeni fikirler sürekli bu süreçlerin akabinde geliyor aklıma. Bu vakit içinderı zihnimde yapacağım fotoğrafları tasarlamakla geçiriyorum, hayal kuruyorum.
Eminim yapıtlarınızla fazlaca ağır bir bağlantı kuruyorsunuzdur, lakin ömrünüzü idame ettirmek ve sanat üretimine devam etmek için de onları satmanız gerekiyor. Bu bir paradoks oluşturuyor mu?
Başlarda garip hissettiriyordu. Fotoğrafımdan ayrılacağım için üzgündüm ancak bir yandan da birilerinin ona paha vermesi ve onu hayatına almak istemesi de hoşuma gidiyordu. Bilhassa kimi fotoğraflarımı satarken epeyce zorlandığım olmuştur. Fakat daha sonra bu yolla biroldukça şahsa ulaştığını görür görmez bu kederim hafifçeledi ve fark ettim ki aslında bir resmi satsanız bile o fotoğraf daima sizin ve sizinle kalıyor. kimi vakit uzaklaşmak güzel bile geliyor. Zira yenilerini hatta daha düzgünlerini yapmak için size alan açıyor.
Gelecek projelerinizden bahseder misiz?
Stant projeleri elbette daima var. Mevcut standımı hazırlarken de gelecek sergilerimin bahislerine baş yoruyorum. Tabi ki süreç ortasında epeyce değişiyor bu niyetler fakat bir çıkış noktasının olması kıymetli. Yaklaşık iki yıldır fotoğrafın yanı sıra seramik heykeller de yapıyorum. ötürüsıyla, bu standın akabinde biraz da seramiğe ağırlaşıp, ilerleyen vakitte tahminen bir heykel standı yapabilirim.
YARIN SON GÜN
Rugül Serbest’in, Mumhane Cad. No:50, Kat-1, Karaköy, İstanbul adresindeki Mixer ana galeri yerinde gerçekleşecek birinci şahsi standı Kendimin Ormanında, 8 Ocak tarihine kadar izlenebilir.
Okumaya devam et...