Çağan Irmak yeni sinemasıyla geri döndü: Sevda Mecburi İstikamet

celikci

Yeni Üye
kuvvetli bir oyuncu takımının rol aldığı son sinemasıyla izleyiciyle buluşan Çağan Irmak, vakte ayak uydurmakta zorlanan Yeşilçam starı bir babayla (Selçuk Metot / Kubilay Aka) onun otizmli kızı (Selin Şekerci) içindeki yer yer duygusal yer yer de bir çok esprili hesaplaşmayı anlatıyor “Sevda Mecburi İstikamet”te. Otizm konusunda Türkiye’nin önde gelen aktivistlerinden, kendisi de bir otizmli annesi olan Sedef Erken’in sinemanın başlangıç noktasında önemli katkıları olduğunu gizlemeyen Çağan Irmak, “Bizden farklı olan beşerler konusunda bir senaryo yazmaya koyuldum ve hem oyuncu hem oyunbaz bir babayla spektrumun öbür yanında, gerçekle yaşayan bir kız üzerinden inşa ettim hikâyemi” diyor.


GERÇEK-YALAN ÇATIŞMASI

– “Sevda Mecburi İstikamet” 70’li senelerda üne kavuşmuş bir Yeşilçam starı olan Selim’in öykünün merkezinde olduğu ve geri dönüşlerle 80’li 90’lı senelera giderken bir yandan da onun bugün otizmli kızıyla yaşadığı bir muhasebeyi anlatıyor. Nasıl gelişti öykü biraz anlatır mısın?


Selim 18 yaşında Ses mecmuasında açılan müsabakayla ömrümüze fotoroman hükümdarı olarak girmiş bir oyuncu. esasen o periyotta o yarışlar Tarık Akan üzere, Kadir İnanır üzere fazlaca hoş beşerler kazandırmış. Lakin bu sinemada sinemayı ve Yeşilçam’ı “ah o hoş günler” üzere nostaljik bir manada kullanmadım. hayatımızda niçin var bu sinemada sinema, onu düşünmek lazım. Gerçeği düstur edinmiş bir Suna karakteri var, hayatında hiç bir palavraya yer bırakmayan bir kahraman ve onunla yalnızca gerçek yoluyla bağlantı kurabiliyorsunuz. Babası Selim ise ömrü boyunca palavra söylemiş ya da palavra söylemek zorunda bırakılmış bir karakter. Bir oyuncu. Oyuncu olduğu ortasında dramatik çatışma aslında bu gerçek ve palavra çatışmasından çıktı diyebilirim.

– Sinemada bir yandan Yeşilçam’a atıf var bir yandan da sinema ortasında baba kızın çektiği belgesel vasıtasıyla sinemanın diğer biçimlerini işin içine katıyorsun. Öte yandan burada sinemayı aslında değişik bir şeye, baba kızın irtibat aracına dönüştürüyorsun ve terapi edici bir özellik kazandırıyorsun.

Bu hoşuma gitti… Açıkçası o denli bir akışla yazdım ki senaryoyu. Seyirci kimi şeylerin tam ismini koymasa da izlediği sırada, bunları hisseder. İşte bu his benim için fazlaca değerli. Bu dediklerini senaryoyu yazdıktan daha sonra fark ettim. Onları birinci kere yaklaştıran şey sinema oldu, kız kamerayı indirip birinci kere babasına baktığı vakit –çünkü otizmliler kolay kolay göz teması kuramaz- daha doğrusu birinci sefer kameranın gerisinden göz teması kurduğunda, bunları hesaplamamıştım, kendi kendine çıktı dediğim şeyler epeyce oldu. İçsel olarak buluyorsun kimi şeyleri ve daha sonradan hoş oldu diyorsun.

“FİLMİN SEYİRCİYE ULAŞTIĞI HER PLATFORMA SAYGILIYIM”

– Sinemasını dijital bir platform yerine sinemalarda izleyiciyle buluşturmak özel bir tercih miydi senin için?


bu biçimde hesaplarım olmadı hiç hayatta. Sinemalarını dijital platformlarda gösterime sokanlara da mutlaka saygılıyım, hürmet duymak zorundayım aslına bakarsan. Zira açıkçası sinema salonları deyince aklımıza da olağanüstü bir tablo gelmiyor. Salon sahiplerinin de kimi tedbirler almaları gerekiyor, yıllar boyunca kimi sinema salonu sahipleri kendilerini değiştirecek, geliştirecek hiç bir şey yapmadılar, artık seyirci nereye kaçtı diye yakınmasınlar bu biçimde. O yüzden şu biçimde söyleyeyim, bir sinemanın izleyiciye ulaştığı her platforma hürmet duyuyorum.

“DEĞİŞİM KARŞISINDA TUTUCU OLMAMALI”

– Uzun sayılacak bir ortadan daha sonra yeni filminle dönüş yaptın ve bu söyleşiyi de sinema salonunda yapıyoruz seninle. Önemli bir pandemi süreci de yaşadık, yaşıyoruz. Bu ortada izleyici de salonlardan koptu. Nasıl hissettiriyor bir daha salonda olmak?


seneler daha sonra natürel bir heyecan var, sinemada olmanın heyecanı.. O süreç hakkındaysa, yani yalnızca pandemi değil bence, sinema bir kabuk değiştiriyor. Matematik olarak, ona ulaşma biçimleri manasında bir kabuk değiştiriyor, artık önümüzde farklı mecralarda daha epey sinema seyretme imkanları var. Alışılmış ki salonlarda, kalabalıklarla izlemek bizi birbirimize yaklaştıran bir şey, birbirimizi daha fazla tanımamıza vesile olan bir şey… her insanın karanlıkta birebir anda güldüğü, hiç tanımadığınız birinin yanınızda öteki bir espriye farklı bir halde gülmesi ya da ağlaması… Bunlar toplumsallaşmak ismine kıymetli şeyler ancak bir daha de değişim karşısından tutucu olmamak gerekir.

Söyleşinin tamamını Cumhuriyet TV’nin YouTube kanalında izleyebilirsiniz.

Okumaya devam et...