celikci
Yeni Üye
Sarkan bir düğmeyi ya yerine dikmek ya söküp atmak. Ceviz ağacı, ortasında psikoloji, toplumsal travmalar, ilgiler, ailelerin evlatlara maddi olmayan mirasları ve en çok düşünme üzerine harmanlanmış. Bolu’nun Göynük ilçesinde, huzur içinde huzursuzluk ve dingin bir karakter Hayati üzerinden, hızlandırılmış tüketim toplumunun da yansımaları. Üzerinden vakit geçtikçe düşünülmesi, yorumlanması gereken, güç bir kurgusu olan fakat fazlaca ustalıkla bir sunum.
EDEBİYAT İŞİN İÇİNDE
İşin içine edebiyat girince ne de hoş, seyrine doyum olmaz bir sinema çıkıyor ortaya ve ceviz ağacı üzerinden şekilleniyor. Tıpkı Nâzım’ın dediği üzere, ben bir ceviz ağacıyım da; bırak seni, beni, öteki kim farkında? İki kısımlı sinemada, birinci vakit içinderda baltalanan ağaç, boğazı kesilmesi gereken horoz ile öldürmek! İkinci kısımda ise tren sireninin çığlığı içinde, çiçek açmış ağacı kesmeye kalkmak, yani ölmek! Ölmeden, ölmek. Serdar Orçin’e peş peşe ödül getiren oyunculuk boşuna değil; en durağan ve sessiz sahneler bile, avaz avaz bağırıyor. Hayati’nin (Serdar Orçin), evvelden hapishanede gardiyan olan babasının 1984 yılında intiharı, ona hasreti, onu kendi hayatında yaşatması, mutsuz evliliği ve var olma savaşı. Çok kitaplar içinde, beslenen, mükafatlar kazanan muharrir, niye hâlâ bir böcek üzere hisseder kendisini? Toplumsal travmalarımızın bilhassa, 80 darbesinin izlerinin, gelecek jenerasyonlara mirası, aslında yaşanmamış yılların bir nevi sessiz bir kasabada sorgulanması. Sinemanın en büyük özelliği, hiç bir şeyi gözünüze sokmuyor. sessiz bir biçimde işliyor direktör Faysal Shalbukil, bayana şiddeti, darbe kalıntılarını, insan ömrünün kayıplarını, aydın olan ile olamayan içindeki farkı. Başka özelliği ise sinema boyunca tabiata ziyan verilmemiş olması. Sinemanın bununla birlikte senaryosu da Faysal Shalbukil’a ilişkin. Türk-İran ortak üretimi sinemanın kurgusunu yapan Mustafa Kherghehpoosh ve müziğin sahibi Payam Azadi, İranlı sanatkarlar. Manzara direktörü, Vedat Özdemir. Oyuncuların hepsi başarılı: Serdar Orçin, Sezin Akbaşoğulları, Ali Mert Yavuzcan, Şebnem Dilligil, Kübra Kip, İstek Akın.
ESARETİMİZİN BEDELİ…
Kim bilir, Hayati’nin okurken uyuya kaldığı Oğuz Atay’ın Endişeyi Beklerken yapıtı üzere esaretimizin bedeli tahminen endişelerimiz ve nitekim sorumlu olduğumuz yapmadıklarımızdır. Olağan biroldukca kitap seçkisi içinde gözümüze soka soka sunduğu, hele bir cinayet daha sonrası Bulgaristan’a kaçan bir kimlik izinde, Kürk Mantolu Madonna. Sinemanın kıssası ise Hayati üzerine şurası, yazma yeteneği körelirken evliliği de çökmekte olan bir muharrir; annesinin bahçesindeki kurumuş ceviz ağacını diriltmeyi takıntı haline getirmiştir. Babasının mevt niçinini ve geçmişi kurcaladıkça yalnızlığı daha da derinleşir.
“Yalnız yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten cümbüşleri vardır.” – Oğuz Atay/Korkuyu Beklerken.
Okumaya devam et...
EDEBİYAT İŞİN İÇİNDE
İşin içine edebiyat girince ne de hoş, seyrine doyum olmaz bir sinema çıkıyor ortaya ve ceviz ağacı üzerinden şekilleniyor. Tıpkı Nâzım’ın dediği üzere, ben bir ceviz ağacıyım da; bırak seni, beni, öteki kim farkında? İki kısımlı sinemada, birinci vakit içinderda baltalanan ağaç, boğazı kesilmesi gereken horoz ile öldürmek! İkinci kısımda ise tren sireninin çığlığı içinde, çiçek açmış ağacı kesmeye kalkmak, yani ölmek! Ölmeden, ölmek. Serdar Orçin’e peş peşe ödül getiren oyunculuk boşuna değil; en durağan ve sessiz sahneler bile, avaz avaz bağırıyor. Hayati’nin (Serdar Orçin), evvelden hapishanede gardiyan olan babasının 1984 yılında intiharı, ona hasreti, onu kendi hayatında yaşatması, mutsuz evliliği ve var olma savaşı. Çok kitaplar içinde, beslenen, mükafatlar kazanan muharrir, niye hâlâ bir böcek üzere hisseder kendisini? Toplumsal travmalarımızın bilhassa, 80 darbesinin izlerinin, gelecek jenerasyonlara mirası, aslında yaşanmamış yılların bir nevi sessiz bir kasabada sorgulanması. Sinemanın en büyük özelliği, hiç bir şeyi gözünüze sokmuyor. sessiz bir biçimde işliyor direktör Faysal Shalbukil, bayana şiddeti, darbe kalıntılarını, insan ömrünün kayıplarını, aydın olan ile olamayan içindeki farkı. Başka özelliği ise sinema boyunca tabiata ziyan verilmemiş olması. Sinemanın bununla birlikte senaryosu da Faysal Shalbukil’a ilişkin. Türk-İran ortak üretimi sinemanın kurgusunu yapan Mustafa Kherghehpoosh ve müziğin sahibi Payam Azadi, İranlı sanatkarlar. Manzara direktörü, Vedat Özdemir. Oyuncuların hepsi başarılı: Serdar Orçin, Sezin Akbaşoğulları, Ali Mert Yavuzcan, Şebnem Dilligil, Kübra Kip, İstek Akın.
ESARETİMİZİN BEDELİ…
Kim bilir, Hayati’nin okurken uyuya kaldığı Oğuz Atay’ın Endişeyi Beklerken yapıtı üzere esaretimizin bedeli tahminen endişelerimiz ve nitekim sorumlu olduğumuz yapmadıklarımızdır. Olağan biroldukca kitap seçkisi içinde gözümüze soka soka sunduğu, hele bir cinayet daha sonrası Bulgaristan’a kaçan bir kimlik izinde, Kürk Mantolu Madonna. Sinemanın kıssası ise Hayati üzerine şurası, yazma yeteneği körelirken evliliği de çökmekte olan bir muharrir; annesinin bahçesindeki kurumuş ceviz ağacını diriltmeyi takıntı haline getirmiştir. Babasının mevt niçinini ve geçmişi kurcaladıkça yalnızlığı daha da derinleşir.
“Yalnız yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten cümbüşleri vardır.” – Oğuz Atay/Korkuyu Beklerken.
Okumaya devam et...