celikci
Yeni Üye
Toprak, Darüşşafaka’nın büyük yeşil kapısından girer girmez, “Burası ne büyükmüş. Ben burada nasıl yaşarım? Sınıfımı nasıl bulurum?” diye düşünmüş. Aydem’e yatakhane labirent üzere gelmiş, “Tam üç defa kayboldum” diyor.
Uyum programı için okullar açılmadan bir hafta evvel aileleriyle bir arada okula gelen Daçka’nın en minikleriyle bir ortadayız. Birbirleriyle çabucak arkadaş olmuşlar, okulu keşfetmiş ve hayli beğenmişler. Ailelerden veda vakti biraz korkutsa da yeni okullarında yatılı bir yaşama başlamanın heyecanı arasındaler.
Emrah Sevgi, ahenk programına Adana’dan annesi ve ağabeyi ile gelmiş. “Sınavı kazandıktan daha sonra burası âlâ bir okul diye düşündüm ve gelmeye karar verdim” diyen Emrah, İstanbul’a gelmeden biraz üzülmüş, biraz ağlamış ancak bir günde geçmiş bütün hüznü. Annesi Hatice Sevgi, hem oğlunun düzgün bir eğitim alacak olmasından memnun tıpkı vakitte ayrılık tasası ortasında. Sevgi, “Emrah ‘Kendimi kara delikte hissediyorum dedi ve bir gün ağladı ancak daha sonra geçti. Ayrılık sıkıntı lakin Emrah okulda kalma sonucunı kendisi verdi” diyor.
MÜZE ÇOK HOŞ
Kuzey Kaya, Tokat Niksarlı. Okulu bir yakınlarından öğrendikten daha sonra epey araştırıp imtihana girmeye karar verdiğini söyleyen Kaya, kararı nasıl öğrendiğini şu biçimde anlatıyor:
“Ablamla annem latife yaparak ‘Kazanmamışsın’ dediler
önce. daha sonra söylemiş olduler
kazandığımı. Alışverişlerimizi yaptık geldik. Okulda her şeyi beğendim lakin müze bilhassa fazlaca hoş.”
Ağabeyi, ablası ve babasıyla Ankara’da yaşayan ancak Sivaslı olan Fazilet Yükseldi, okulun beklentilerini ziyadesiyle karşıladığını, öğretmenlerin fazlaca uygun olduğunu söylüyor.
LABİRENT ÜZERE
Sınava Altınoluk’tan katılan, Aydem Güneş Adıgüzel’in okulla ilgili birinci izlenimleri şöyleki:
“Öğretmenimin bilgisayarında kimi vakit oyun oynuyorduk. Bilgisayara girince bir baktım kazandığım iletisi gelmiş. O sırada öğretmenim annemle ‘Hangimiz söyleyelim’ diye konuşuyorlarmış, ben öğrenmiştim bile.
Okula birinci girdiğimde 157. devir panoları epeyce ilgimi çekti. Bir de yatakhane labirent üzere olmasaydı epey uygun olurdu, üç defa kayboldum.”
Sakarya’dan gelen Toprak Bat,“1. sınıftan beri Darüşşafaka’da okumak istiyordum, sonunda oldu. Burayı bitirince de hâkim olacağım” diyor.
Diyarbakırlı Zeynep Sena Özbayhan başta biraz üzgün olduğunu ancak artık geçtiğini söylüyor. Hatay’dan gelen İclal Altınsöz, annesinin kendisini göndermek istemediğini fakat öğretmeniyle birlikte ikna ettiklerini anlatıyor, “Şimdiden bir sürü arkadaşım oldu” diyor.
11 YAŞINDA NASIL YOLLARIM?
Erdem’in babası Muzaffer Yükseldi, oğlunun annesinin vefatından altı ay daha sonra imtihana girdiğini, kazandıktan daha sonra “11 yaşında bir çocuğu nasıl yollarım?” diye fazlaca keder ettiğini belirterek “Öğretmeni bu okulu anlattı, Darüşşafaka’yı bilen tanıdıklarım Erdem’in kazandığına epey sevindi. Biz de geldik. Fazilet origami yapıyor, Japoncaya, Japonya’ya epey meraklı” diye konuşuyor.
YATILI OKULDA OKUMAK…
Okul genel müdürü Ebru Arpacı, yatılı okulda tahsil görmenin avantajlarını şöyleki sıralıyor: “Çocuklar kendilerini organize etmeyi, ‘şunu şu vakit yapmam gerek, 6.30’da kalkacağım, duşumu yapacağım, yatağımı düzelteceğim, kirli giysim var ise yerine koyacağım’ vb. öğreniyor. Vakti kullanmayı, kendi başına bir şey başarmayı ve bunun memnunluğunu yaşamayı, paylaşmayı görüyor. Ayakta durmak ve var olmak nedir öğreniyor, hayatla ilgili marifet geliştiriyor, bencil olmuyorlar, oburlarının hislerine ve
ihtiyaçlarına hassaslar. Yatılı okulda çocuklar, bağlantı kurmak, haklarına sahip çıkmak, nazik olmak, görgü kurallarına uymak, kendini müdafaayı öğrenmek, sıkıntılarını çözmek üzere hünerleri kazanıyorlar.
ÖNCE YERLE BAĞ…
Arpacı, ahenk programında yapılanları ve ne amaçladıklarını şu biçimde anlatıyor:
“Uyum programında üç gün ailelerle bir arada geçiyor, çocuklar terk edilme duygusu yaşamasınlar diye. Aileler, “Bir tek ben çocuğumu buraya bırakmıyorum öbür aileler de var” fikriyle rahatlıyor, bu hisle nasıl başa çıkacağını öğreniyor ve rahatlıyor. daha sonra birebir çalışmayı çocuklarla yapıyoruz. Evvel çocuğa yerle ve öğretmenle bağ kurmasını sağlıyoruz. ‘Bu senin sınıfın, senin tabletin, senin masan’ vb. Evvel fiziki bağ kuruluyor daha sonra duygusal bağa geçiyoruz. Fiziki bağ, duygusal bağ kurmayı güçlendiriyor. Rehber öğretmenler ve psikologların yanı sıra her sınıfın bir öğretmeni var. Sınıf öğretmeni ders haricindeki vakti da öğrencileriyle bir arada geçiriyor
Yatakhanelerde de çocuklara yatma vaktinde takviye olan ‘cici anne’ler var.”
BAĞIŞLA AYAKTAYIZ
Darüşşafaka Cemiyeti İdare Konseyi Lideri Oğuz Güleç, okulun devletten de rastgele bir kamu kurumundan da mali dayanak almadığını hatırlatarak “Bağışlarla ayakta duran okulumuzun bilhassa son 10-15 yılda giderek büyüyen bir prestiji, olumlu bir imajı var. En muteber beş kurumdan biriyiz. Bağışın büyüğü, küçüğü yok, isteyen istediği kadar ve istediği halde bağış yapabilir” diyor.
Okumaya devam et...
Uyum programı için okullar açılmadan bir hafta evvel aileleriyle bir arada okula gelen Daçka’nın en minikleriyle bir ortadayız. Birbirleriyle çabucak arkadaş olmuşlar, okulu keşfetmiş ve hayli beğenmişler. Ailelerden veda vakti biraz korkutsa da yeni okullarında yatılı bir yaşama başlamanın heyecanı arasındaler.
Emrah Sevgi, ahenk programına Adana’dan annesi ve ağabeyi ile gelmiş. “Sınavı kazandıktan daha sonra burası âlâ bir okul diye düşündüm ve gelmeye karar verdim” diyen Emrah, İstanbul’a gelmeden biraz üzülmüş, biraz ağlamış ancak bir günde geçmiş bütün hüznü. Annesi Hatice Sevgi, hem oğlunun düzgün bir eğitim alacak olmasından memnun tıpkı vakitte ayrılık tasası ortasında. Sevgi, “Emrah ‘Kendimi kara delikte hissediyorum dedi ve bir gün ağladı ancak daha sonra geçti. Ayrılık sıkıntı lakin Emrah okulda kalma sonucunı kendisi verdi” diyor.
MÜZE ÇOK HOŞ
Kuzey Kaya, Tokat Niksarlı. Okulu bir yakınlarından öğrendikten daha sonra epey araştırıp imtihana girmeye karar verdiğini söyleyen Kaya, kararı nasıl öğrendiğini şu biçimde anlatıyor:
“Ablamla annem latife yaparak ‘Kazanmamışsın’ dediler
önce. daha sonra söylemiş olduler
kazandığımı. Alışverişlerimizi yaptık geldik. Okulda her şeyi beğendim lakin müze bilhassa fazlaca hoş.”
Ağabeyi, ablası ve babasıyla Ankara’da yaşayan ancak Sivaslı olan Fazilet Yükseldi, okulun beklentilerini ziyadesiyle karşıladığını, öğretmenlerin fazlaca uygun olduğunu söylüyor.
LABİRENT ÜZERE
Sınava Altınoluk’tan katılan, Aydem Güneş Adıgüzel’in okulla ilgili birinci izlenimleri şöyleki:
“Öğretmenimin bilgisayarında kimi vakit oyun oynuyorduk. Bilgisayara girince bir baktım kazandığım iletisi gelmiş. O sırada öğretmenim annemle ‘Hangimiz söyleyelim’ diye konuşuyorlarmış, ben öğrenmiştim bile.
Okula birinci girdiğimde 157. devir panoları epeyce ilgimi çekti. Bir de yatakhane labirent üzere olmasaydı epey uygun olurdu, üç defa kayboldum.”
Sakarya’dan gelen Toprak Bat,“1. sınıftan beri Darüşşafaka’da okumak istiyordum, sonunda oldu. Burayı bitirince de hâkim olacağım” diyor.
Diyarbakırlı Zeynep Sena Özbayhan başta biraz üzgün olduğunu ancak artık geçtiğini söylüyor. Hatay’dan gelen İclal Altınsöz, annesinin kendisini göndermek istemediğini fakat öğretmeniyle birlikte ikna ettiklerini anlatıyor, “Şimdiden bir sürü arkadaşım oldu” diyor.
11 YAŞINDA NASIL YOLLARIM?
Erdem’in babası Muzaffer Yükseldi, oğlunun annesinin vefatından altı ay daha sonra imtihana girdiğini, kazandıktan daha sonra “11 yaşında bir çocuğu nasıl yollarım?” diye fazlaca keder ettiğini belirterek “Öğretmeni bu okulu anlattı, Darüşşafaka’yı bilen tanıdıklarım Erdem’in kazandığına epey sevindi. Biz de geldik. Fazilet origami yapıyor, Japoncaya, Japonya’ya epey meraklı” diye konuşuyor.
YATILI OKULDA OKUMAK…
Okul genel müdürü Ebru Arpacı, yatılı okulda tahsil görmenin avantajlarını şöyleki sıralıyor: “Çocuklar kendilerini organize etmeyi, ‘şunu şu vakit yapmam gerek, 6.30’da kalkacağım, duşumu yapacağım, yatağımı düzelteceğim, kirli giysim var ise yerine koyacağım’ vb. öğreniyor. Vakti kullanmayı, kendi başına bir şey başarmayı ve bunun memnunluğunu yaşamayı, paylaşmayı görüyor. Ayakta durmak ve var olmak nedir öğreniyor, hayatla ilgili marifet geliştiriyor, bencil olmuyorlar, oburlarının hislerine ve
ihtiyaçlarına hassaslar. Yatılı okulda çocuklar, bağlantı kurmak, haklarına sahip çıkmak, nazik olmak, görgü kurallarına uymak, kendini müdafaayı öğrenmek, sıkıntılarını çözmek üzere hünerleri kazanıyorlar.
ÖNCE YERLE BAĞ…
Arpacı, ahenk programında yapılanları ve ne amaçladıklarını şu biçimde anlatıyor:
“Uyum programında üç gün ailelerle bir arada geçiyor, çocuklar terk edilme duygusu yaşamasınlar diye. Aileler, “Bir tek ben çocuğumu buraya bırakmıyorum öbür aileler de var” fikriyle rahatlıyor, bu hisle nasıl başa çıkacağını öğreniyor ve rahatlıyor. daha sonra birebir çalışmayı çocuklarla yapıyoruz. Evvel çocuğa yerle ve öğretmenle bağ kurmasını sağlıyoruz. ‘Bu senin sınıfın, senin tabletin, senin masan’ vb. Evvel fiziki bağ kuruluyor daha sonra duygusal bağa geçiyoruz. Fiziki bağ, duygusal bağ kurmayı güçlendiriyor. Rehber öğretmenler ve psikologların yanı sıra her sınıfın bir öğretmeni var. Sınıf öğretmeni ders haricindeki vakti da öğrencileriyle bir arada geçiriyor
Yatakhanelerde de çocuklara yatma vaktinde takviye olan ‘cici anne’ler var.”
BAĞIŞLA AYAKTAYIZ
Darüşşafaka Cemiyeti İdare Konseyi Lideri Oğuz Güleç, okulun devletten de rastgele bir kamu kurumundan da mali dayanak almadığını hatırlatarak “Bağışlarla ayakta duran okulumuzun bilhassa son 10-15 yılda giderek büyüyen bir prestiji, olumlu bir imajı var. En muteber beş kurumdan biriyiz. Bağışın büyüğü, küçüğü yok, isteyen istediği kadar ve istediği halde bağış yapabilir” diyor.
Okumaya devam et...