celikci
Yeni Üye
25 yıl birbirini görmemiş bir babayla oğlu günün birinde hiç hesapta yokken kendilerini bir seyahate çıkmış bulurlar. Belalı bir hastalığın pençesindeki baba artık yolun sonuna geldiğini düşünmektedir ve son bir hesaplaşma, gecikmiş bir özür için bu seyahate çıkmıştır. Oğul ise yıllardır babasız kalmanın verdiği öfkeyle daha sert bir hesaplaşmanın peşindedir lakin bu seyahat her ikisini de beklemedikleri yerlere götürecektir. Kıvanç Tatlıtuğ ve Settar Tanrıöğen’in başrollerini üstlendiği “Âşıklar Bayramı” sinemamızın usta direktörlerinden Özcan Alper’in imzasını taşıyor. Müellif Kemal Varol’un birebir isimli romanından uyarlanan ve Netflix’te izleyiciyle buluşan sineması Özcan Alper ile konuştuk.
“GELECEK UZUN SÜRER”
– Kemal Varol’un tıpkı isimli romanından uyarladığınız “Âşıklar Bayramı” bir baba-oğul öyküsü. niye bu roman evvela, nasıl gelişti proje?
Açıkçası, romanı okuduktan daha sonra tuhaf bir biçimde kitabın bende bir iz bıraktığını, farklı bir his yarattığını gördüm. aslına bakarsan bir günde okuyup bitirdikten daha sonra sonraki gün kitabı tekrar karıştırmaya başladım. Kitapta geçen referans müzikler vardı, başkarakter Heves Ali’nin çaldığı. Bu müzikleri açıp dinlemeye başladım. daha sonra, niçinse bunun düzgün bir sinema olabileceğini düşündüm ve Kemal Varol’u aradım. O da romanı yazarken benim “Gelecek Uzun Sürer” sinemamı tekraren izlemiş. Bu ortada öteki birilerinin de kitabı uyarlamak istediğini söylemiş oldu. daha sonrasında Kemal ile anlaştık ve sinemanın senaryosunu yazmaya başladık.
– Settar Tanrıöğen ve Kıvanç Tatlıtuğ farklı bir ikili olmuş. En başından itibaren bu iki oyuncu mu vardı aklınızda? Sonuçtan mutlu musunuz?
Senaryoyu birinci yazdığımda Kıvanç Tatlıtuğ birinci aklıma gelenlerden biri oldu. daha sonrasında Kıvanç ile görüştük ve senaryoyu epeyce sevdiğini söylemiş oldu. Senaryodaki baba karakteri için başta kitaba uygun, 70-80 yaş aralığında birilerini düşündük. Lakin daha sonra pandemi ve yol sorunundan daha genç biri bulunmasına karar verdik. Açıkçası benim Türkiye sinemasından sevdiğim birkaç isimle görüşmelerim oldu. daha sonrasında Settar Tanrıöğen ile görüştük. Onun rolle ilgili, yani yaşlı ve hasta birini oynamakla ilgili tereddütleri vardı. Karşılıklı olarak tereddütlerimizi giderdikten daha sonra kısa müddette role hazırlanmaya başladı. 1.5 ayda 13-14 kilo verdi, saç-sakal ve gibisi şeyleri epeyce süratlice hallederek, her şeyi bırakıp kısa bir müddetde role hazırlanmaya başladı. İki farklı kulvardan birinci niyette baba-oğul olarak yan yana gelmeyecek iki oyuncu üzere düşünülse de iki sahiden yetenekli oyuncuyla çalışmış olmaktan kendi açımdan epey mutlu kaldım.
Özcan Alper
– Sinemada karakterlerinizi güçlü bir hesaplaşmanın içine çekiyorsunuz. Aslında bu baba-oğul sorununun, bu patriarkal arızanın bizim coğrafyamızda fazlaca yaygın olduğunu söylemek mümkün. Bunun sebebi nedeni üzerine düşündünüz mü, ne üzere sonuçlara vardınız kendi muhakemenizde?
Babalar doğal olarak her daim bir iktidarı temsil etmeye başlıyorlar. Eskiyi, var olan nizamı temsil ediyorlar. Bu değişmez ve var olan sistem de doğal olarak bize iktidarları çağrıştırıyor. Sistem de kendini daima bunun üzerinden var etmeye çalışıyor.
– Tıpkı hususla irtibatlı olarak sizce bayanın bu problemde nasıl bir yerde durduğunu da merak ediyorum.
Baba-oğul ve patriarkallık sıkıntısında açıkçası hanımın durduğu yer birden fazla vakit daha epeyce edilgen olabiliyor ancak sinemada zati hem baba tıpkı vakitte oğul açısından şu biçimde bir sorun vardı; kendi hayatlarına girmiş bayanları bir biçimde geride bırakıp kaçmış, hesaplaşılmamış alakalar vardı. Ve baba bu yüzden aslında son seyahatinde ömrüne giren bayanlardan, ölmüş bile olsalar özür dileme seyahatine girişiyordu. Bu manada bizim coğrafyamız için bunun bir kıymeti olduğunu düşünüyorum zira hem politik birebir vakitte ferdi olarak bunu fazlaca fazla beceremiyoruz. Bu manada şahsi özür sıkıntısı değerliydi. Sinemada epey yer vermesek de, oğulun da yaş aldıkça babaya dönüştüğünü görüyoruz, bunu en bariz olarak münasebetlerinde bile gözlemliyoruz aslında. Oğul da kendisinin aslında babaya benzediğini fark ediyor.
Okumaya devam et...
“GELECEK UZUN SÜRER”
– Kemal Varol’un tıpkı isimli romanından uyarladığınız “Âşıklar Bayramı” bir baba-oğul öyküsü. niye bu roman evvela, nasıl gelişti proje?
Açıkçası, romanı okuduktan daha sonra tuhaf bir biçimde kitabın bende bir iz bıraktığını, farklı bir his yarattığını gördüm. aslına bakarsan bir günde okuyup bitirdikten daha sonra sonraki gün kitabı tekrar karıştırmaya başladım. Kitapta geçen referans müzikler vardı, başkarakter Heves Ali’nin çaldığı. Bu müzikleri açıp dinlemeye başladım. daha sonra, niçinse bunun düzgün bir sinema olabileceğini düşündüm ve Kemal Varol’u aradım. O da romanı yazarken benim “Gelecek Uzun Sürer” sinemamı tekraren izlemiş. Bu ortada öteki birilerinin de kitabı uyarlamak istediğini söylemiş oldu. daha sonrasında Kemal ile anlaştık ve sinemanın senaryosunu yazmaya başladık.
– Settar Tanrıöğen ve Kıvanç Tatlıtuğ farklı bir ikili olmuş. En başından itibaren bu iki oyuncu mu vardı aklınızda? Sonuçtan mutlu musunuz?
Senaryoyu birinci yazdığımda Kıvanç Tatlıtuğ birinci aklıma gelenlerden biri oldu. daha sonrasında Kıvanç ile görüştük ve senaryoyu epeyce sevdiğini söylemiş oldu. Senaryodaki baba karakteri için başta kitaba uygun, 70-80 yaş aralığında birilerini düşündük. Lakin daha sonra pandemi ve yol sorunundan daha genç biri bulunmasına karar verdik. Açıkçası benim Türkiye sinemasından sevdiğim birkaç isimle görüşmelerim oldu. daha sonrasında Settar Tanrıöğen ile görüştük. Onun rolle ilgili, yani yaşlı ve hasta birini oynamakla ilgili tereddütleri vardı. Karşılıklı olarak tereddütlerimizi giderdikten daha sonra kısa müddette role hazırlanmaya başladı. 1.5 ayda 13-14 kilo verdi, saç-sakal ve gibisi şeyleri epeyce süratlice hallederek, her şeyi bırakıp kısa bir müddetde role hazırlanmaya başladı. İki farklı kulvardan birinci niyette baba-oğul olarak yan yana gelmeyecek iki oyuncu üzere düşünülse de iki sahiden yetenekli oyuncuyla çalışmış olmaktan kendi açımdan epey mutlu kaldım.
Özcan Alper
– Sinemada karakterlerinizi güçlü bir hesaplaşmanın içine çekiyorsunuz. Aslında bu baba-oğul sorununun, bu patriarkal arızanın bizim coğrafyamızda fazlaca yaygın olduğunu söylemek mümkün. Bunun sebebi nedeni üzerine düşündünüz mü, ne üzere sonuçlara vardınız kendi muhakemenizde?
Babalar doğal olarak her daim bir iktidarı temsil etmeye başlıyorlar. Eskiyi, var olan nizamı temsil ediyorlar. Bu değişmez ve var olan sistem de doğal olarak bize iktidarları çağrıştırıyor. Sistem de kendini daima bunun üzerinden var etmeye çalışıyor.
– Tıpkı hususla irtibatlı olarak sizce bayanın bu problemde nasıl bir yerde durduğunu da merak ediyorum.
Baba-oğul ve patriarkallık sıkıntısında açıkçası hanımın durduğu yer birden fazla vakit daha epeyce edilgen olabiliyor ancak sinemada zati hem baba tıpkı vakitte oğul açısından şu biçimde bir sorun vardı; kendi hayatlarına girmiş bayanları bir biçimde geride bırakıp kaçmış, hesaplaşılmamış alakalar vardı. Ve baba bu yüzden aslında son seyahatinde ömrüne giren bayanlardan, ölmüş bile olsalar özür dileme seyahatine girişiyordu. Bu manada bizim coğrafyamız için bunun bir kıymeti olduğunu düşünüyorum zira hem politik birebir vakitte ferdi olarak bunu fazlaca fazla beceremiyoruz. Bu manada şahsi özür sıkıntısı değerliydi. Sinemada epey yer vermesek de, oğulun da yaş aldıkça babaya dönüştüğünü görüyoruz, bunu en bariz olarak münasebetlerinde bile gözlemliyoruz aslında. Oğul da kendisinin aslında babaya benzediğini fark ediyor.
Okumaya devam et...