celikci
Yeni Üye
2021 Cannes Sinema Festivali’nde, Muhakkak Bir Bakış Mükafatı, Özel Mansiyon mükafatına layık bulunan ve Meksika’da, kocaları köylere ekmek parasını çıkarmaya giden lakin genelde tekrar da dönmeyen bayanların, orman ortasında kızlarını uyuşturucu baronlarından korumak için gayretini San Salvadorlu bayan direktör Tatiana Huezo, Yangın Gecesi sinemasında izleyiciye anlatıyor.
ANA’NIN BAKIŞLARI
Bugüne kadar Kefernahum, Boyalı Kuş, Belfast üzere sinemalarda çocuk oyuncular sineması nasıl tek başlarına sürüklüyorlarsa, bu sinemada de Ana (Mayra Batalla) adeta yalnızca gözleri ile oynuyor. Kendinden emin ve büyümüş de küçülmüş bir oyuncu. Bir yanda da savaşın, yokluğun, tabiatın bakirliği, yalnızca mısır ve haşhaşın yetiştiği topraklarda hayat uğraşı. Uyuşturucu baronlarının erkeklerinın babaları olmayan meskenlerden topladıkları küçük kızları alıp, kullanıp hatta katletmelerine karşılık annelerinin onları korumak için bulduğu yol elleri ile toprağı kazıp, gömmek. Gözlerini kapayıp, doğayı dinleyerek, ayakta kalabilmek için yetişmek zorunda kalan savaşçı kızlar. O kızlar ki oyun çağlarında nahoş olsunlar diye yüzleri boyanıyor, toprağa gömülüyor, hatta erkek çocuk zannedilsinler diye saçları kesiliyor. Savaşın bir öteki yanı da çocukların eğitimsiz kalmaları için köyden uzaklaştırılan öğretmenler ve farkındalık arayışında, sorgulayan üç kız. Kardeş olmak için illa kan bağı gerekmiyor. Sinemanın açılışı tabiatta “siyah, sarı, kırmızı” diye yılanın üzerindeki renkleri sayan kızların müşahedesi ile başlıyor. Yemek yok, iş yok, baba yok ve ona ulaşmak için dağlarda, kısıtlı kontörleri ile gökyüzüne çeksin diye tutulan cep telefonları ile ulaşılmaya çalışılan baba.
Kızlar doğayı öğreniyor, kendilerini koruyabilmek için adeta küçük bir şaman üzere annelerinden el alıyorlar. Bayansan, güzelsen, her türlü sömürü için malzemesin. Ve onlar doğayı tanıyarak geliştirdikleri telepati ile içlerinden konuşuyor. Taşların bile canı olduğunu biliyorlar. Küçük bir kız çocuğunun gözlemlerinden savaşı, hayatta kalmayı, niye bunları yaşadıklarını sorgulayan bir sinema yapmış direktör. beraberinde çocukluktan başlayıp, sinema akarken birebir kostüm ile ergenliğe geçiş ile gösterdiği küçük kız, her izleyeni sarsacak tipten bir insanlık dramını hayata geçiriyor; adamların taş kırdığı, kızların taşlaştırıldığı dünyada, saçları kesilerek erkek çocuk görünümüne sokulmak istenen Ana’nın sessiz gözyaşları o kadar epeyce şeyi anlatıyor ki.
Direktör: Tatiana Huezo
Oyuncular: Mayra Batalla, Norma Pablo, Memo Villegas
Okumaya devam et...
ANA’NIN BAKIŞLARI
Bugüne kadar Kefernahum, Boyalı Kuş, Belfast üzere sinemalarda çocuk oyuncular sineması nasıl tek başlarına sürüklüyorlarsa, bu sinemada de Ana (Mayra Batalla) adeta yalnızca gözleri ile oynuyor. Kendinden emin ve büyümüş de küçülmüş bir oyuncu. Bir yanda da savaşın, yokluğun, tabiatın bakirliği, yalnızca mısır ve haşhaşın yetiştiği topraklarda hayat uğraşı. Uyuşturucu baronlarının erkeklerinın babaları olmayan meskenlerden topladıkları küçük kızları alıp, kullanıp hatta katletmelerine karşılık annelerinin onları korumak için bulduğu yol elleri ile toprağı kazıp, gömmek. Gözlerini kapayıp, doğayı dinleyerek, ayakta kalabilmek için yetişmek zorunda kalan savaşçı kızlar. O kızlar ki oyun çağlarında nahoş olsunlar diye yüzleri boyanıyor, toprağa gömülüyor, hatta erkek çocuk zannedilsinler diye saçları kesiliyor. Savaşın bir öteki yanı da çocukların eğitimsiz kalmaları için köyden uzaklaştırılan öğretmenler ve farkındalık arayışında, sorgulayan üç kız. Kardeş olmak için illa kan bağı gerekmiyor. Sinemanın açılışı tabiatta “siyah, sarı, kırmızı” diye yılanın üzerindeki renkleri sayan kızların müşahedesi ile başlıyor. Yemek yok, iş yok, baba yok ve ona ulaşmak için dağlarda, kısıtlı kontörleri ile gökyüzüne çeksin diye tutulan cep telefonları ile ulaşılmaya çalışılan baba.
Kızlar doğayı öğreniyor, kendilerini koruyabilmek için adeta küçük bir şaman üzere annelerinden el alıyorlar. Bayansan, güzelsen, her türlü sömürü için malzemesin. Ve onlar doğayı tanıyarak geliştirdikleri telepati ile içlerinden konuşuyor. Taşların bile canı olduğunu biliyorlar. Küçük bir kız çocuğunun gözlemlerinden savaşı, hayatta kalmayı, niye bunları yaşadıklarını sorgulayan bir sinema yapmış direktör. beraberinde çocukluktan başlayıp, sinema akarken birebir kostüm ile ergenliğe geçiş ile gösterdiği küçük kız, her izleyeni sarsacak tipten bir insanlık dramını hayata geçiriyor; adamların taş kırdığı, kızların taşlaştırıldığı dünyada, saçları kesilerek erkek çocuk görünümüne sokulmak istenen Ana’nın sessiz gözyaşları o kadar epeyce şeyi anlatıyor ki.
Direktör: Tatiana Huezo
Oyuncular: Mayra Batalla, Norma Pablo, Memo Villegas
Okumaya devam et...