celikci
Yeni Üye
Oyun bir fazlaca açıdan kıymetli, bir bayan şair, Nurduran Duman tarafınca yazılmış, kendi tabiriyle “kadın meselesi”ne bakış açısı artık klişeleşmiş fizikî şiddet, cinayet biçiminde değil. Bayanların farklı problemleri farklı yaşayabileceklerine, “kendini gerçekleme gayretinde, duygusal, düşünsel, düşsel olarak yalnız bırakılan çağdaş bayan hikâyesine” dikkat çekiyor. bu biçimdece bayanın yaşadığı “entelektüel yalnızlığıyla katlanmış bir his kırıklığına” hayli çağdaş bir yorum getiriyor, ki “Bu duygusal kırılma da fiziki şiddet kadar önemlidir” diyor psikolog Cenk Fazilet.
SONU BAŞLANGICI
Bayan, içine kapanıyor, sevdiğinin sayısız davetlerini, iletilerini, kapılara gelmelerini reddediyor, kendini tüketiyor fakat yılmıyor, ‘kendini gerçekleyebilmek, varlığını hayata geçirebilmek için bir son ile başlangıç çemberinde dönüp duruyor.’ Bunun için de “Sonum başlangıcımdır” diyor. Bu fazlaca şairane, epey duygusal, bir yandan da sert, başkaldıran metne, direktör Halil Akarsuy’un da katkısı büyük olmuş. Bayan şairimiz az, Nurduran Duman, hem şair hem oyun yazıyor, lakin şairane; kolay bir metin değil yazdığı. Halil Akarsu, bu farklı bayan çığlığını duyurmak için tek bir oyuncuyla yetinmemiş, üç bayana paylaştırmış anlatmayı; bir kişinin monologu, tirad değil sonuç olarak, üniversal bir bayan sorunu.
ÜÇ FARKLI BAYAN
O üç oyuncu, Yosun Cansu Yılmaz, Ceren Kayış, Rabia Tutal, fizik olarak da birbirlerine benzemiyor, üç farklı renk, üç başka ses. Lakin sahnede tek nefes. Direktör metne müzik katmak istemiş, şiirlerini istemiş, şair müelliften. O şiirleri Irmak Şahin bestelemiş, o denli de hoş söylüyorlar ki, esasen Ceren beraberinde solist, fakat hepsi tiyatro eğitimi almış, müzik da söyleyebilen bayanlar. O müzikler, hani burada da bir müzik koyalım değil, yerine oturmuş! Büyük yapım, büyük kampanyayla müzikli oyun diye tanıtılan, ortada birilerinin çıkıp bacak salladığı, fonda müzik çalan oyunlardan değil bu, sahiden müzikli oyun olmuş: Filiz Dursunoğlu da sade lakin tepkisel bir koreografi hazırlamış: İsyaaaan! Dekor fazlaca sade, turneler için kolaylık minimalist dekorlar. Lakin incelikler unutulmamış, karakterlerden kedi Godot’nun, saksının üzerinde resmi var. O saksı kırılırsa diye yedeği bile yapılmış! Devlet Tiyatrosu alışılmış, ödenekli diye değil, Bursa Devlet Tiyatrosu’nun başında da yetenekli, tuttuğunu koparan bir yönetici, bir bayan var, sanatkarlarını yüreklendiren, artlarında duran ve işe hâkim olan: İstek Tan Bayraktutan.
YILANIN TİRADI
Oyuna dönersek, çarpıcı bir giriş sizi baştan sarsıyor: Yılan Tiradı. Ceren’in söylemiş olduği tiradı yeterlice sindirmek için okumak gerek. Nurduran Duman şu biçimde açıklıyor niçin yılan: “Oyunda bayanla özdeşleştirilen yılan mesela tıp sembolü olarak hürmet görüyor lakin sevilmiyor. Bayan ise seviliyor lakin hürmet görmüyor!” Ne mi diyor yılan? Uzun tirattan bir iki cümle lakin: “Saygı duyulup da sevilmemek. Vay benim üçgen başım! Kalın küt kuyruğum… Ah, bu başımı vuran ben değil miyim taşa toprağa, gövdemi çöle sıcağa sunmadım mı? Tuza yıldıza sürdüm, kazıdım, kendimin ortasından sayısız sefer sayısız çıktım, pul pul döktüm de şu alnımı, değiştiremedim işte tekrar de yazgımı.” Metni, rejisi, müziği, dansı ile bütün halinde akan estetik bir iş. Yolu uzun olsun, şenliklerde, turnelerde nazaranlim.
Okumaya devam et...
SONU BAŞLANGICI
Bayan, içine kapanıyor, sevdiğinin sayısız davetlerini, iletilerini, kapılara gelmelerini reddediyor, kendini tüketiyor fakat yılmıyor, ‘kendini gerçekleyebilmek, varlığını hayata geçirebilmek için bir son ile başlangıç çemberinde dönüp duruyor.’ Bunun için de “Sonum başlangıcımdır” diyor. Bu fazlaca şairane, epey duygusal, bir yandan da sert, başkaldıran metne, direktör Halil Akarsuy’un da katkısı büyük olmuş. Bayan şairimiz az, Nurduran Duman, hem şair hem oyun yazıyor, lakin şairane; kolay bir metin değil yazdığı. Halil Akarsu, bu farklı bayan çığlığını duyurmak için tek bir oyuncuyla yetinmemiş, üç bayana paylaştırmış anlatmayı; bir kişinin monologu, tirad değil sonuç olarak, üniversal bir bayan sorunu.
ÜÇ FARKLI BAYAN
O üç oyuncu, Yosun Cansu Yılmaz, Ceren Kayış, Rabia Tutal, fizik olarak da birbirlerine benzemiyor, üç farklı renk, üç başka ses. Lakin sahnede tek nefes. Direktör metne müzik katmak istemiş, şiirlerini istemiş, şair müelliften. O şiirleri Irmak Şahin bestelemiş, o denli de hoş söylüyorlar ki, esasen Ceren beraberinde solist, fakat hepsi tiyatro eğitimi almış, müzik da söyleyebilen bayanlar. O müzikler, hani burada da bir müzik koyalım değil, yerine oturmuş! Büyük yapım, büyük kampanyayla müzikli oyun diye tanıtılan, ortada birilerinin çıkıp bacak salladığı, fonda müzik çalan oyunlardan değil bu, sahiden müzikli oyun olmuş: Filiz Dursunoğlu da sade lakin tepkisel bir koreografi hazırlamış: İsyaaaan! Dekor fazlaca sade, turneler için kolaylık minimalist dekorlar. Lakin incelikler unutulmamış, karakterlerden kedi Godot’nun, saksının üzerinde resmi var. O saksı kırılırsa diye yedeği bile yapılmış! Devlet Tiyatrosu alışılmış, ödenekli diye değil, Bursa Devlet Tiyatrosu’nun başında da yetenekli, tuttuğunu koparan bir yönetici, bir bayan var, sanatkarlarını yüreklendiren, artlarında duran ve işe hâkim olan: İstek Tan Bayraktutan.
YILANIN TİRADI
Oyuna dönersek, çarpıcı bir giriş sizi baştan sarsıyor: Yılan Tiradı. Ceren’in söylemiş olduği tiradı yeterlice sindirmek için okumak gerek. Nurduran Duman şu biçimde açıklıyor niçin yılan: “Oyunda bayanla özdeşleştirilen yılan mesela tıp sembolü olarak hürmet görüyor lakin sevilmiyor. Bayan ise seviliyor lakin hürmet görmüyor!” Ne mi diyor yılan? Uzun tirattan bir iki cümle lakin: “Saygı duyulup da sevilmemek. Vay benim üçgen başım! Kalın küt kuyruğum… Ah, bu başımı vuran ben değil miyim taşa toprağa, gövdemi çöle sıcağa sunmadım mı? Tuza yıldıza sürdüm, kazıdım, kendimin ortasından sayısız sefer sayısız çıktım, pul pul döktüm de şu alnımı, değiştiremedim işte tekrar de yazgımı.” Metni, rejisi, müziği, dansı ile bütün halinde akan estetik bir iş. Yolu uzun olsun, şenliklerde, turnelerde nazaranlim.
Okumaya devam et...