celikci
Yeni Üye
Türkiye’deki birinci şahsi standınız “Obsidyen”, Meskenin Sanat Galerisi’nde ziyarete açıldı. Stant hem de 5. 212 Photography Istanbul’un ana stantları ve 17. İstanbul Bienali’nin paralel aktiflikleri içinde yer alıyor. Projenin nasıl başladığını anlatır mısınız?
Türkiye ile olan bağlarım sebebiyle uzun vakittir pek hayli karma stant ve fuara aslına bakarsan katılmıştım. İstanbul Çağdaş, Meskenin Sanat Galerisi, Bantmag Havuz/Bina ve ARTIST İstanbul Sanat Fuarı’nda fotoğraflarım sergilenmişti. Meskenin Sanat Galerisi’nin kreatif yöneticisi olan Osman Nuri İyem Amerika’dan tanıdığım eski bir dostum. Onun davetiyle bu stant şekillendi ve 212 Photography İstanbul kapsamında açmanın da gerçek bir vakit içindema olacağını düşündük.
Obsidyen/Obsidian standı uzun yıllardır üzerine çalıştığınız serilerinizden bir ortaya getirilmiş bir seçkiden oluşuyor “beraber Yalnız (Alone Together)” ve “Nemesis”…
Evet, seçkiyi uzun yıllardır üzerine çalıştığım iki farklı serinin ortak noktalarını göz önünde bulundurarak oluşturdum. Birincisi pandemide konuta kapandığımız periyotta ailemi merkeze aldığım bir arada Yalnız (Alone Together). bu vakitte, editöryel iş olmadığından günlük ömrüme uzun bir müddetdir birinci sefer bu kadar odaklanabiliyordum. hayatımda birinci sefer etrafımdaki aciliyetlerin her birinin her daim, öteki hiç bir bahiste kaygı duymadan fotoğraflanabileceğini hissettim. Bilhassa bu biçimde eşikte bir yerlerdeyken, yalnızca olup bitenlere bakabilmek ve olmalarını izleyebilmek başka bir netlik getiriyor. Editoryal çekimlere girmemek bir sanatçı olarak duyarlılıklarımı bir daha hizalamama yardımcı oldu. Bu seri aslında ailecek günlük rutinimizi anlatan samimi karelerden bir ortaya geliyor.
Obsidyen, volkan taşı olarak bilinen siyah ve katmanlı bir taş. Standın isminin obsidyen olmasında bu taş içindeki bağ nedir?
Bu taşın varoluş sebebinin ham güçten gelmesi beni her vakit heyecanlandıran bir olgu olmuştur. Obsidyenin keskin ve mutlak siyah olması, mitolojide gerçeği ortaya çıkaran bir taş olarak görülmesine niçiniyet verir. Ayrıyeten obsidyen, stant metninde Stephen Frailey’in de bahsetmiş olduğu üzere Aztek rahiplerinin de kehanetleri duyumsamak için kullandığı bir ayna olarak görülürdü. Stanttaki fotoğraflarımdan birinin ismi da esasen Obsidyen idi ve ben de fotoğraflarımda, hem Aztek rahipleri üzere gerçeği ortaya koymaya çalışırım, birebir vakitte bunu durumları ve olayları ham gücüyle yakalamaya çalışarak yaparım. Sergiyi bu taşın antik çağlardan beri kullanıldığı bir coğrafyada açıyor olduğumdan, sonucumı vermek hayli da güç olmadı.
Fotoğraf çekmeyi nasıl tanımlarsınız, size ne söz ediyor?
İnsanları yakından tanımayı ve anlamayı fazlaca seviyorum, ötürüsıyla fotoğraf bana hayli doğal gelen ve beşerlerle daha yakın bağlar kurabildiğim bir alan. Fotoğraf çekmek, gençliğimde edindiğim meraklardan beni en çok heyecanlandıran ve hiç bırakamadığım oldu. Kamera ardında olmak, çalıştığım anlar için ömrümdeki öteki her şeyi süreksiz olarak geride bırakabileceğim manasına geliyor. Etrafımdakilerin dolaysızlığını keşfederken, ortasında rahat ve samimi bir biçimde var olabileceğim diğer bir ruhsal diyar hâline geliyor vakit. Gereksinimim olmayan şeyleri kadrajdan çıkartıp, yalnızca değerli olan şeylere odaklanabileceğimi aklımda tutarak, vizörün gerisinden neler olup bittiğini görmeye ve anlamaya çalışıyorum. Çektiğim kişi yahut objelerle etkileşim halinde olmayı seviyorum. Eterik olanın arayışında hayallerden akıllarda kalan düşsel görüntülere tutunarak etrafımdakilerle ve fotoğrafladıklarımla bir yakınlık kurmaya çalışıyorum.
Okumaya devam et...
Türkiye ile olan bağlarım sebebiyle uzun vakittir pek hayli karma stant ve fuara aslına bakarsan katılmıştım. İstanbul Çağdaş, Meskenin Sanat Galerisi, Bantmag Havuz/Bina ve ARTIST İstanbul Sanat Fuarı’nda fotoğraflarım sergilenmişti. Meskenin Sanat Galerisi’nin kreatif yöneticisi olan Osman Nuri İyem Amerika’dan tanıdığım eski bir dostum. Onun davetiyle bu stant şekillendi ve 212 Photography İstanbul kapsamında açmanın da gerçek bir vakit içindema olacağını düşündük.
Obsidyen/Obsidian standı uzun yıllardır üzerine çalıştığınız serilerinizden bir ortaya getirilmiş bir seçkiden oluşuyor “beraber Yalnız (Alone Together)” ve “Nemesis”…
Evet, seçkiyi uzun yıllardır üzerine çalıştığım iki farklı serinin ortak noktalarını göz önünde bulundurarak oluşturdum. Birincisi pandemide konuta kapandığımız periyotta ailemi merkeze aldığım bir arada Yalnız (Alone Together). bu vakitte, editöryel iş olmadığından günlük ömrüme uzun bir müddetdir birinci sefer bu kadar odaklanabiliyordum. hayatımda birinci sefer etrafımdaki aciliyetlerin her birinin her daim, öteki hiç bir bahiste kaygı duymadan fotoğraflanabileceğini hissettim. Bilhassa bu biçimde eşikte bir yerlerdeyken, yalnızca olup bitenlere bakabilmek ve olmalarını izleyebilmek başka bir netlik getiriyor. Editoryal çekimlere girmemek bir sanatçı olarak duyarlılıklarımı bir daha hizalamama yardımcı oldu. Bu seri aslında ailecek günlük rutinimizi anlatan samimi karelerden bir ortaya geliyor.
Obsidyen, volkan taşı olarak bilinen siyah ve katmanlı bir taş. Standın isminin obsidyen olmasında bu taş içindeki bağ nedir?
Bu taşın varoluş sebebinin ham güçten gelmesi beni her vakit heyecanlandıran bir olgu olmuştur. Obsidyenin keskin ve mutlak siyah olması, mitolojide gerçeği ortaya çıkaran bir taş olarak görülmesine niçiniyet verir. Ayrıyeten obsidyen, stant metninde Stephen Frailey’in de bahsetmiş olduğu üzere Aztek rahiplerinin de kehanetleri duyumsamak için kullandığı bir ayna olarak görülürdü. Stanttaki fotoğraflarımdan birinin ismi da esasen Obsidyen idi ve ben de fotoğraflarımda, hem Aztek rahipleri üzere gerçeği ortaya koymaya çalışırım, birebir vakitte bunu durumları ve olayları ham gücüyle yakalamaya çalışarak yaparım. Sergiyi bu taşın antik çağlardan beri kullanıldığı bir coğrafyada açıyor olduğumdan, sonucumı vermek hayli da güç olmadı.
Fotoğraf çekmeyi nasıl tanımlarsınız, size ne söz ediyor?
İnsanları yakından tanımayı ve anlamayı fazlaca seviyorum, ötürüsıyla fotoğraf bana hayli doğal gelen ve beşerlerle daha yakın bağlar kurabildiğim bir alan. Fotoğraf çekmek, gençliğimde edindiğim meraklardan beni en çok heyecanlandıran ve hiç bırakamadığım oldu. Kamera ardında olmak, çalıştığım anlar için ömrümdeki öteki her şeyi süreksiz olarak geride bırakabileceğim manasına geliyor. Etrafımdakilerin dolaysızlığını keşfederken, ortasında rahat ve samimi bir biçimde var olabileceğim diğer bir ruhsal diyar hâline geliyor vakit. Gereksinimim olmayan şeyleri kadrajdan çıkartıp, yalnızca değerli olan şeylere odaklanabileceğimi aklımda tutarak, vizörün gerisinden neler olup bittiğini görmeye ve anlamaya çalışıyorum. Çektiğim kişi yahut objelerle etkileşim halinde olmayı seviyorum. Eterik olanın arayışında hayallerden akıllarda kalan düşsel görüntülere tutunarak etrafımdakilerle ve fotoğrafladıklarımla bir yakınlık kurmaya çalışıyorum.
Okumaya devam et...