celikci
Yeni Üye
“Kafama gore”: Bu müziğin kelamları hepimize nazaran. “Kendi Yolumda”: Bu müziğin kelamları de herkese göre… ömrümüzden alıntılar alıp bunları müziğe, sinemaya, tiyatroya dökmek, evet, tam olarak sanat! Sanatçı; yaratıcı, görmediğimiz her her neyse bize gösteren, hayatın aynası, hayatın ta kendisi…
Bırakalım tüm bunları bir kenara! Samimiyet var mı? Doğal mı? Kendi üzere mi? Yani söylemiş olduği yaptığını, yaptığı dediğini tutuyor mu? Bunlar derin mevzular evet, biz de tam bu derinliğin ortasındayız.
Gökhan Özoğuz, namı başka Athena Gökhan, yeni bir sinemaya imza attı. Derinlik dedik ya, o denli derinliği olan, kederi olan, politik bir yanı olan, ömürden, bizden, bugünden bir sinema.
Athena Gökhan; Adana’da personel bir ailenin oğlu olarak yaşasaydı ne olurdu? Bunları sinemada seyrediyoruz. Gülerken düşündüren kimi vakit hüzünlendiren akıcı bir kıssa. Sinema, 25 Kasım’da gösterime girecek ve bence daha hayli konuşulacak. Biz ise tüm bunları sinemanın gosterime girmesine yakın, Özoğuz ile uzun uzun konuştuk.
“GERÇEK BİR DÜNYA…”
– Daha evvel birkaç sinema ve dizi projesinde yer aldınız. daha sonra uzun bir orta. Artık ise argümanlı bir sinemayla ve başrol oyuncusu olarak karşımıza çıktınız. Bu serüveni sizden dinleyelim.
Filmi seyreden herkes, “bu biçimde bir sinema seyretmedik” diyor. Zira farklı bir sinema, bir yandan gülerken çabucak iki dakika daha sonra gözyaşlarına boğuluyorsun, daha sonra tekrar gülüyorsun, bu biçimde değişik bir sinema oldu. Direktör Ömer Faruk Sorak, senarist Ali Kobanbay ile üçümüz epeyce vakit geçirdik. bu biçimde bir dünya yaratıyoruz, bu dünyanın içerisinde herkes gerçek olsun. Ömer Ali’nin annesi babası da gerçek karakterler… Bir tanesi Ömer Faruk’un kayınpederi, bir tanesi de onun eşi, bayanın ismi İsmet, isimlerine kadar gerçek karakterler. Sinemanın içerisinde en baştan beri daima gerçek konulardan bahsedelim istedik, ömrün içerisinde olan bütün, her köşesi nitekim yaşanan bir şey olsun dedik. Yani özetlemek gerekirsesı “Kendi Yolumda” sineması yaşanmış olayların bir ortaya gelişi…
– Oyunculuk bağımlılık yapar. Sizi daha epeyce bakılırsaceğiz bence beyazperdede. Nasıl hazırladınız rolünüze?
Ben şeyi fark ettim; oyunculuk dediğin, insanın kendi alt benliğinin ortaya çıkardığı…
“FİLMİN BİR KAYGISI VAR”
– Natürel bilinçaltından bir şeyler çıkıyor kesinlikle ortaya.
İnanılmaz, yani ermiş üzere bir şey oluyorsunuz, o oyunculara aslında baktığımda “Ya, bu adamlar bu biçimde miymiş?” dedim. Zira o denli bir şey buluyorsunuz ki kendi içinizde ve her insanın ortasında öteki bir kişi var. Ve Gökhan’ın bir manav versiyonu çıkıyor örneğin, kim ya bu! Çok istiyorum: Eğitim Bakanlığı çocuklara ufak da olsa, mecburî ders olarak drama dersi verdirse. Empati yeteneği, kişinin kendini bulabilme yolu, harikulade bir şey, kendi kendine rehabilite oluyorsunuz oyunculukta.
– daha sonra tahminen bir tiyatro gelir.
Bayıla bayıla… Aşığım ben tiyatroya, çocukluğumdan beri benim olayım aslında Hacivat-Karagöz’dür. Obsesif derecede. Yuvada görmüştüm Hacivat-Karagöz’ü, fazlaca büyülü gelir bana o ki hayatın bir tezahürüdür esasen.
– Sinemanın politik bir yanı da var! Bununla ilgili ne söylemek istersiniz?
Filmin kendi ortasında, kendi hayatımızda, artık örneğin biz burada oturduk, çay kahve içiyoruz, birinci yapacağımız ne oluyor; kahve fazlaca kıymetlendi, kahve alıyoruz 50 lira oldu, ekmek alıyoruz şu kadar oldu, su alıyoruz bu kadar oldu, daha sonrasında da durum ne olacak bunlardan bahsediyoruz, sinema de ondan bahsediyor. Sinemanın bir kaygısı var. Sinemanın kaygısı, taraf olmamak, sinemanın sıkıntısı insanların her insanın kendi kanısı, kendi inancı, kendi yolu… Kendi yolu var her insanın! Bir tane küçük bir köpeğimiz var sinemada, onun da kendi yolu var ve buluyor. Köpeklere yem olacakken kurtuluyor yavru köpek, onun da yolunda; mukadderatında yaşamak varmış oluyor. Yani sinemadaki her insanın bir kendi yolunu çizmesi ve ortasında bulunduğu durumların içerisinde ona bakılırsa genişleyebilmesini anlatıyoruz aslında. Sonuç olarak inandığın yolda gidersen, samimi olursan, ısrarcı olursan, sonunda muvaffakiyete ulaşıyorsun.
– Sinema, güldürürken, ağlatıyor. Sizin olduğunuz yerde de beklenir bu herbiçimde; hem duygusallık, hem bir gülme hali. Bu sizin birinci yapımcılığı üstlendiğiniz sinema yanılmıyorsam.
Evet, biraz o denli bir durum var galiba. Ömer’in maharetleri değişik bir biçimde sinemaya yansıdı, Ali de epeyce hoş yazdı. Çok, hayli hoş bir sinema oldu. Ben hayatımda birinci sefer bir sinemayla alakalı bir şeyin altına elimi koydum.
BÜTÜN SORUN ÖZGÜRLÜK…
– Sanat, siyaset, özgürlük… desem!
Nâzım Hikmet’i okuduğunuz vakit orada bakın, aslında yaşadıkları olayların bütün o hislerini anlatıyorlar. Diyor ki, bu olaylar bu biçimde oldu lakin biz ortasındayız ve bu olayların artık bir düzlüğe çıkması gerekiyor, aslında öz o! Bir fikir yapısının kalıpları olduğu vakit hepsi bir noktada faşizme varıyor. Ne kadar halkçı olursanız olun, bir noktada o kadar… Altını çiziyorum, her kanıdaki insan yapısı her fikrin kalıpları, duvarları sağlamlaşıp yükseldiği andan itibaren çürümeye başlıyor.
Bütün mevzu, özgürleşmek dediğimiz şey, büsbütün gönülde dışarıya yansırken karşındakine hürmet duymaktan başlıyor. Biz bunu yapamıyoruz biz değil bütün dünyada bu biçimde. örneğin Kuzey siyasi yapısını, Kuzey ülkelerinin eğitim sistemlerini fazlaca hakikat buluyorum fakat günün sonuna baktığımızda orada da öbür sıkıntılar var. Görüyorsunuz yani hiç bir şey harika değil. Hepsinin ortasında bir çürük nokta var. Olağan ne oluyor, ortasında yaşadığınız durum, sizin bulutunuz karardığı vakit, bir noktada karanlıkta kalan siz olduğunuzda bu sefer, kendinizi açıp, bir yerden ışık bulamaya çalışıyorsunuz.
– Tüm problem, herkes insanca yaşamaya çalışıyor…
Evet, bütün bahis o! Bireyler kendi özgürlüklerini arıyorlar. Benim dünyam çocukluğumdan itibaren aslında büsbütün bir vefatına başkaldırıyla açıldı sahnemiz, hayatımız, karşı çıka çıka doğruyu bulduk. Bir baktık bizim karşı çıktığımız üzere olmuşuz, söylemiş olduklerimizin tam karşının tabanında onunla birlikte… Hangi durumu desteklediğinizi bile fark etmiyorsunuz onun içine girdiğinizde. Onun için hengamenin olduğu yerde haklı olamaz.
Okumaya devam et...
Bırakalım tüm bunları bir kenara! Samimiyet var mı? Doğal mı? Kendi üzere mi? Yani söylemiş olduği yaptığını, yaptığı dediğini tutuyor mu? Bunlar derin mevzular evet, biz de tam bu derinliğin ortasındayız.
Gökhan Özoğuz, namı başka Athena Gökhan, yeni bir sinemaya imza attı. Derinlik dedik ya, o denli derinliği olan, kederi olan, politik bir yanı olan, ömürden, bizden, bugünden bir sinema.
Athena Gökhan; Adana’da personel bir ailenin oğlu olarak yaşasaydı ne olurdu? Bunları sinemada seyrediyoruz. Gülerken düşündüren kimi vakit hüzünlendiren akıcı bir kıssa. Sinema, 25 Kasım’da gösterime girecek ve bence daha hayli konuşulacak. Biz ise tüm bunları sinemanın gosterime girmesine yakın, Özoğuz ile uzun uzun konuştuk.
“GERÇEK BİR DÜNYA…”
– Daha evvel birkaç sinema ve dizi projesinde yer aldınız. daha sonra uzun bir orta. Artık ise argümanlı bir sinemayla ve başrol oyuncusu olarak karşımıza çıktınız. Bu serüveni sizden dinleyelim.
Filmi seyreden herkes, “bu biçimde bir sinema seyretmedik” diyor. Zira farklı bir sinema, bir yandan gülerken çabucak iki dakika daha sonra gözyaşlarına boğuluyorsun, daha sonra tekrar gülüyorsun, bu biçimde değişik bir sinema oldu. Direktör Ömer Faruk Sorak, senarist Ali Kobanbay ile üçümüz epeyce vakit geçirdik. bu biçimde bir dünya yaratıyoruz, bu dünyanın içerisinde herkes gerçek olsun. Ömer Ali’nin annesi babası da gerçek karakterler… Bir tanesi Ömer Faruk’un kayınpederi, bir tanesi de onun eşi, bayanın ismi İsmet, isimlerine kadar gerçek karakterler. Sinemanın içerisinde en baştan beri daima gerçek konulardan bahsedelim istedik, ömrün içerisinde olan bütün, her köşesi nitekim yaşanan bir şey olsun dedik. Yani özetlemek gerekirsesı “Kendi Yolumda” sineması yaşanmış olayların bir ortaya gelişi…
– Oyunculuk bağımlılık yapar. Sizi daha epeyce bakılırsaceğiz bence beyazperdede. Nasıl hazırladınız rolünüze?
Ben şeyi fark ettim; oyunculuk dediğin, insanın kendi alt benliğinin ortaya çıkardığı…
“FİLMİN BİR KAYGISI VAR”
– Natürel bilinçaltından bir şeyler çıkıyor kesinlikle ortaya.
İnanılmaz, yani ermiş üzere bir şey oluyorsunuz, o oyunculara aslında baktığımda “Ya, bu adamlar bu biçimde miymiş?” dedim. Zira o denli bir şey buluyorsunuz ki kendi içinizde ve her insanın ortasında öteki bir kişi var. Ve Gökhan’ın bir manav versiyonu çıkıyor örneğin, kim ya bu! Çok istiyorum: Eğitim Bakanlığı çocuklara ufak da olsa, mecburî ders olarak drama dersi verdirse. Empati yeteneği, kişinin kendini bulabilme yolu, harikulade bir şey, kendi kendine rehabilite oluyorsunuz oyunculukta.
– daha sonra tahminen bir tiyatro gelir.
Bayıla bayıla… Aşığım ben tiyatroya, çocukluğumdan beri benim olayım aslında Hacivat-Karagöz’dür. Obsesif derecede. Yuvada görmüştüm Hacivat-Karagöz’ü, fazlaca büyülü gelir bana o ki hayatın bir tezahürüdür esasen.
– Sinemanın politik bir yanı da var! Bununla ilgili ne söylemek istersiniz?
Filmin kendi ortasında, kendi hayatımızda, artık örneğin biz burada oturduk, çay kahve içiyoruz, birinci yapacağımız ne oluyor; kahve fazlaca kıymetlendi, kahve alıyoruz 50 lira oldu, ekmek alıyoruz şu kadar oldu, su alıyoruz bu kadar oldu, daha sonrasında da durum ne olacak bunlardan bahsediyoruz, sinema de ondan bahsediyor. Sinemanın bir kaygısı var. Sinemanın kaygısı, taraf olmamak, sinemanın sıkıntısı insanların her insanın kendi kanısı, kendi inancı, kendi yolu… Kendi yolu var her insanın! Bir tane küçük bir köpeğimiz var sinemada, onun da kendi yolu var ve buluyor. Köpeklere yem olacakken kurtuluyor yavru köpek, onun da yolunda; mukadderatında yaşamak varmış oluyor. Yani sinemadaki her insanın bir kendi yolunu çizmesi ve ortasında bulunduğu durumların içerisinde ona bakılırsa genişleyebilmesini anlatıyoruz aslında. Sonuç olarak inandığın yolda gidersen, samimi olursan, ısrarcı olursan, sonunda muvaffakiyete ulaşıyorsun.
– Sinema, güldürürken, ağlatıyor. Sizin olduğunuz yerde de beklenir bu herbiçimde; hem duygusallık, hem bir gülme hali. Bu sizin birinci yapımcılığı üstlendiğiniz sinema yanılmıyorsam.
Evet, biraz o denli bir durum var galiba. Ömer’in maharetleri değişik bir biçimde sinemaya yansıdı, Ali de epeyce hoş yazdı. Çok, hayli hoş bir sinema oldu. Ben hayatımda birinci sefer bir sinemayla alakalı bir şeyin altına elimi koydum.
BÜTÜN SORUN ÖZGÜRLÜK…
– Sanat, siyaset, özgürlük… desem!
Nâzım Hikmet’i okuduğunuz vakit orada bakın, aslında yaşadıkları olayların bütün o hislerini anlatıyorlar. Diyor ki, bu olaylar bu biçimde oldu lakin biz ortasındayız ve bu olayların artık bir düzlüğe çıkması gerekiyor, aslında öz o! Bir fikir yapısının kalıpları olduğu vakit hepsi bir noktada faşizme varıyor. Ne kadar halkçı olursanız olun, bir noktada o kadar… Altını çiziyorum, her kanıdaki insan yapısı her fikrin kalıpları, duvarları sağlamlaşıp yükseldiği andan itibaren çürümeye başlıyor.
Bütün mevzu, özgürleşmek dediğimiz şey, büsbütün gönülde dışarıya yansırken karşındakine hürmet duymaktan başlıyor. Biz bunu yapamıyoruz biz değil bütün dünyada bu biçimde. örneğin Kuzey siyasi yapısını, Kuzey ülkelerinin eğitim sistemlerini fazlaca hakikat buluyorum fakat günün sonuna baktığımızda orada da öbür sıkıntılar var. Görüyorsunuz yani hiç bir şey harika değil. Hepsinin ortasında bir çürük nokta var. Olağan ne oluyor, ortasında yaşadığınız durum, sizin bulutunuz karardığı vakit, bir noktada karanlıkta kalan siz olduğunuzda bu sefer, kendinizi açıp, bir yerden ışık bulamaya çalışıyorsunuz.
– Tüm problem, herkes insanca yaşamaya çalışıyor…
Evet, bütün bahis o! Bireyler kendi özgürlüklerini arıyorlar. Benim dünyam çocukluğumdan itibaren aslında büsbütün bir vefatına başkaldırıyla açıldı sahnemiz, hayatımız, karşı çıka çıka doğruyu bulduk. Bir baktık bizim karşı çıktığımız üzere olmuşuz, söylemiş olduklerimizin tam karşının tabanında onunla birlikte… Hangi durumu desteklediğinizi bile fark etmiyorsunuz onun içine girdiğinizde. Onun için hengamenin olduğu yerde haklı olamaz.
Okumaya devam et...