celikci
Yeni Üye
Ne keyifli o sanatkara ki 15 yıldır sahneye çıkmamış, lakin hafızalarda o denli yer etmiş ki, yeniden sahneye çıktığında salon hıncahınç dolu ve neredeyse sahnede her göründüğünde alkış başlıyor. Bu hak edilişin altında oyuncunun performansı kadar içtenliği ve rahatlığı var. Demet Akbağ, Türkiye’nin en ünlü komedyen bayanı, bir yandan da hoş, güzel, üstelik özel hayatında şıkır şıkır gibir dahan bir bayan ancak biz onu yüzü doğum lekeli de izledik, kasabalı da, köylü de… 15 yıl daha sonra çıktığı oyun, Aydınlıkevler’de ise babaanne rolünde! birebir vakitte basma entarisi, soket çorapları, örgü hırkası, ilaç seviciliği ile epeyce gerçek bir büyükanne. Aydınlıkevler, bir BKM yapımı. BKM, Maslak Uniq’e yerleşmiş, BKM mutfak da üst katta, oyuna gitmedilk evvel bir şeyler atıştırabilirsiniz ancak erken gitmekte yarar var, herkes birebir anda gelip birebir anda çıkınca servis tıkanıyor.
ANKARA, 1975
Demet Akbağ, BKM deyince aslına bakarsan anladınız, hem de Yılmaz Erdoğan da demek. Oyun, Yılmaz Erdoğan imzalı ve Demet Akbağ’ın trafik kazasında kaybettiği eşi Zafer Çika’ya ithaf edilmiş. Zira Zafer Beyefendi, Yılmaz Erdoğan’a “Karım tiyatroyu özledi, bir oyun yaz da sahneye çıksın” diye sipariş bile vermiş. Yılmaz Erdoğan’ın da 20 yıl daha sonra yazdığı birinci tiyatro oyunu. O da “Ben daima yazdığım için tiyatro oyunu yazmadığımın farkında değildim” diyor. Lakin Aydınlıkevler, onun da bir süre ömrünü geçirdiği ve hayli âlâ bildiği bir mahalle ve bir manada kendisini yazmış diyen de var. Her müellif, yazdıklarının ortasında yaşadıklarını da koymaz mı? Aydınlıkevler, Ankara’nın alt orta gelir kümesinin yaşadığı semt, yıl 1975. (Benim de Ankara’da üniversitede olduğum, uygun bildiğim çalkantılı seneler) Her köşede bomba patlatılıyor. Üniversiteliler birbirine giriyor. Türkiye’yi karıştırdıkları yıllar, her zamanki üzere. Babaanne (Demet Akbağ), okusun diye Ankara’ya gelmiş torununa (Burak Dakak) göz kulak olmak için yanında. Hem parasızlar, hem Ankara soğuk, birebir vakitte Amerikalılar var. Yılmaz Erdoğan, Amerikalıların mahalledeki çayırlığı golf alanına çevirip golf toplarıyla meskenlerin camlarının kırılması esprisiyle bir alegori yapmak (ABD’nin her zamanki üzere ortalığı karıştırması ve engellenememesi) istiyor bence. Lakin sahiden de orada bir duvar ve golf alanı varmış ve camları kırarlarmış! Mahallelinin naif bir isteği var: “Çocuklarımızı dövmeyin, camlarımızı kırmayın!” Oyunda diğer politik yan yok üzere ve benim de zorlamam olabilir alegori?
TAKIM MÜKEMMEL
Oyun yazılıp da Demet Akbağ da starı olarak oynamaya razı olunca takım oluşturulmuş: Demet Akbağ’ın Salih Bademci’de gözü varmış, dizisi bitince takıma dahil bulunmasına başta kendisi, herkes memnun olmuş. Kulüp dizisinden daha sonra seyirci de onu canlı görmek istiyor sahnede. Tutkulu (hayır mecnun demeyeceğim) âşık, ressam Süreyya rolü gerçi biraz yama üzere, fakat bir daha de hayli şirin. Ben Sinem Ünsal’a da bayıldım. Onu Mucize Hekim dizisinde fazlaca sevmiştim. Burada da hem hoşluğu, hem sempatikliği birebir vakitte iki karakteri muvaffakiyetle canlandırmasıyla övgüyü hak ediyor. Sinem Ünsal, Süreyya’nın hayalindeki aşkı Sülün ve mukadderatını evlenerek değiştirmek isteyen mahalleli kız rolünde hayli uygun. Süreyya’nın “Buluşalım, supanglesini yesin, gitsin” hayali de göz yaşartıyor. Burak Dakak da çocukluğundan beri oynadığı için bu büyülü takım ortasında kaybolmuyor, tersine parlıyor.
Direktör Serdar Biliş’i de Demet Akbağ istemiş, ortak bir lisanları var belirli ki. Serdar Biliş de kullandığı çizimler, (Vardal Caniş), mültimedya (İllüsionist) ile, döner sahne kullanmasıyla hareket katmış oyuna. Dekorsuz, takımsız, tek kişilik minimalist oyunların sık sahne değiştirmek üzere hareket kabiliyeti var lakin izleyiciye de gına geliyor bir süre daha sonra.
SEYİRCİ GÜLÜYOR
Okumaya devam et...
ANKARA, 1975
Demet Akbağ, BKM deyince aslına bakarsan anladınız, hem de Yılmaz Erdoğan da demek. Oyun, Yılmaz Erdoğan imzalı ve Demet Akbağ’ın trafik kazasında kaybettiği eşi Zafer Çika’ya ithaf edilmiş. Zira Zafer Beyefendi, Yılmaz Erdoğan’a “Karım tiyatroyu özledi, bir oyun yaz da sahneye çıksın” diye sipariş bile vermiş. Yılmaz Erdoğan’ın da 20 yıl daha sonra yazdığı birinci tiyatro oyunu. O da “Ben daima yazdığım için tiyatro oyunu yazmadığımın farkında değildim” diyor. Lakin Aydınlıkevler, onun da bir süre ömrünü geçirdiği ve hayli âlâ bildiği bir mahalle ve bir manada kendisini yazmış diyen de var. Her müellif, yazdıklarının ortasında yaşadıklarını da koymaz mı? Aydınlıkevler, Ankara’nın alt orta gelir kümesinin yaşadığı semt, yıl 1975. (Benim de Ankara’da üniversitede olduğum, uygun bildiğim çalkantılı seneler) Her köşede bomba patlatılıyor. Üniversiteliler birbirine giriyor. Türkiye’yi karıştırdıkları yıllar, her zamanki üzere. Babaanne (Demet Akbağ), okusun diye Ankara’ya gelmiş torununa (Burak Dakak) göz kulak olmak için yanında. Hem parasızlar, hem Ankara soğuk, birebir vakitte Amerikalılar var. Yılmaz Erdoğan, Amerikalıların mahalledeki çayırlığı golf alanına çevirip golf toplarıyla meskenlerin camlarının kırılması esprisiyle bir alegori yapmak (ABD’nin her zamanki üzere ortalığı karıştırması ve engellenememesi) istiyor bence. Lakin sahiden de orada bir duvar ve golf alanı varmış ve camları kırarlarmış! Mahallelinin naif bir isteği var: “Çocuklarımızı dövmeyin, camlarımızı kırmayın!” Oyunda diğer politik yan yok üzere ve benim de zorlamam olabilir alegori?
TAKIM MÜKEMMEL
Oyun yazılıp da Demet Akbağ da starı olarak oynamaya razı olunca takım oluşturulmuş: Demet Akbağ’ın Salih Bademci’de gözü varmış, dizisi bitince takıma dahil bulunmasına başta kendisi, herkes memnun olmuş. Kulüp dizisinden daha sonra seyirci de onu canlı görmek istiyor sahnede. Tutkulu (hayır mecnun demeyeceğim) âşık, ressam Süreyya rolü gerçi biraz yama üzere, fakat bir daha de hayli şirin. Ben Sinem Ünsal’a da bayıldım. Onu Mucize Hekim dizisinde fazlaca sevmiştim. Burada da hem hoşluğu, hem sempatikliği birebir vakitte iki karakteri muvaffakiyetle canlandırmasıyla övgüyü hak ediyor. Sinem Ünsal, Süreyya’nın hayalindeki aşkı Sülün ve mukadderatını evlenerek değiştirmek isteyen mahalleli kız rolünde hayli uygun. Süreyya’nın “Buluşalım, supanglesini yesin, gitsin” hayali de göz yaşartıyor. Burak Dakak da çocukluğundan beri oynadığı için bu büyülü takım ortasında kaybolmuyor, tersine parlıyor.
Direktör Serdar Biliş’i de Demet Akbağ istemiş, ortak bir lisanları var belirli ki. Serdar Biliş de kullandığı çizimler, (Vardal Caniş), mültimedya (İllüsionist) ile, döner sahne kullanmasıyla hareket katmış oyuna. Dekorsuz, takımsız, tek kişilik minimalist oyunların sık sahne değiştirmek üzere hareket kabiliyeti var lakin izleyiciye de gına geliyor bir süre daha sonra.
SEYİRCİ GÜLÜYOR
Okumaya devam et...