KimDemis
Aktif Üye
Terk edilmedilk evvel köyün merkez niteliğinde olduğunu söyleyen Hacıömerli Mahallesi Muhtarı Suat Ural, “Köyümüzde; yağhane, terzi, bakkal, nalbant varmış. Köyümüz, civar köylerin alışveriş yaptığı bir köy pozisyonundaymış. Göç başladıktan 30 sene daha sonra köy büsbütün boşaldı. Köy terkedildikten daha sonra üretim şirketlerinin dikkatini çekti. Çanakkale periyot dizisi olan Seddülbahir 32 Saat’in kimi sahneleri burada çekildi. ondan sonrasında endişe sinemaları de çekildi” dedi.
Köyün dehşet sinemalarıyla anılmasından mutlu olmadıklarını belirten Ural, “Gece saatlerinde köy, ıssız olduğu için kaygı sineması platosuna benziyor. Köyün bu türlü tanıtılmasından şad değiliz. Sinema çekildikten daha sonra eski haline getirilmiyor. Sokak aydınlatmalarını söktüler yerine takmadılar. daha sonra da karanlık olduğu için kaygı sineması çekiyorlar” diyerek üretimcilere serzenişte bulundu.
24 yaşına kadar köyde yaşadığını, çabucak sonrasında çalışmak için köyden ayrıldığını söyleyen Halil Erkeçli ise “Emekli olduktan daha sonra yine buraya geldim. Köyümde hayvancılık yapıyorum. İnsan burukluk hissediyor lakin hayat kaideleri bunu gerektirdi o senelerda. Köyümüz fazlaca hoş, yaşanılacak bir yerdi fakat kaideler zordu. Komşuluk alakaları örf ve adetlerimiz epey güzeldi” dedi.
“Korku sinemasının köyü tanıtacak bir tarafı yok” diyen Erkeçli, “Evlere işaretler yapıp, karanlık yerlerde sinema çekmişler. Köyle bir ilgisi de yok. Köyün hoşluklarını de göstermiyorlar. Kaygı sinemaları yerine köyün hoşluklarını ön plana çıkaran diğer türlü sinemalar çekilebilir” halinde aktardı.
Köyün dehşet sinemalarıyla anılmasından mutlu olmadıklarını belirten Ural, “Gece saatlerinde köy, ıssız olduğu için kaygı sineması platosuna benziyor. Köyün bu türlü tanıtılmasından şad değiliz. Sinema çekildikten daha sonra eski haline getirilmiyor. Sokak aydınlatmalarını söktüler yerine takmadılar. daha sonra da karanlık olduğu için kaygı sineması çekiyorlar” diyerek üretimcilere serzenişte bulundu.
24 yaşına kadar köyde yaşadığını, çabucak sonrasında çalışmak için köyden ayrıldığını söyleyen Halil Erkeçli ise “Emekli olduktan daha sonra yine buraya geldim. Köyümde hayvancılık yapıyorum. İnsan burukluk hissediyor lakin hayat kaideleri bunu gerektirdi o senelerda. Köyümüz fazlaca hoş, yaşanılacak bir yerdi fakat kaideler zordu. Komşuluk alakaları örf ve adetlerimiz epey güzeldi” dedi.
“Korku sinemasının köyü tanıtacak bir tarafı yok” diyen Erkeçli, “Evlere işaretler yapıp, karanlık yerlerde sinema çekmişler. Köyle bir ilgisi de yok. Köyün hoşluklarını de göstermiyorlar. Kaygı sinemaları yerine köyün hoşluklarını ön plana çıkaran diğer türlü sinemalar çekilebilir” halinde aktardı.