celikci
Yeni Üye
bayağı Müsabakalar; ismiyle karşıt orantılı olarak bayağı bir tiyatro gösterisi değil. Alışılagelmiş her ögesiyle farklı. “Yeni kurulmuş, özgün/yerli metniyle, deher neysel/dijital projeler üretme misyonu edinen” Tiyatro Watt’ın birinci oyunu. Bir birinci oyun olarak aslında fazlaca da profesyonel. Bir apartman dairesinde, birkaç yeterli niyetli gencin bir ortaya gelip de tiyatro yapmak için uğraşmalarına abla şefkatiyle bakmama rağmen amatör bir iş beklediğimden karşılaştığım performansa şaşırdım! Üstelik yazan/yöneten/tasarlayan birebir kişi olunca: Yusuf Onur Aydın! Takım çalışması beklediğim tiyatro, sinema üzere sanatlarda her işi bir kişi yaptığı vakit, “Sen neymişin be abi!” diye müzik söylemek geliyor içimden. Lakin Yusuf Onur Aydın, belirli ki uzun müddet düşünmüş, hem tiyatro, hem sinema, hem dijital sanat yapma fikrini başında güzelce olgunlaştırmış, hepsini bir potada eritmiş ve ortaya enteresan bir iş çıkmış: kolay Karşılaşmalar’da iki kişi kolay bir biçimde karşılaşıyor. Yer hastane, biri hekim, biri hasta yakını. Annesini doktora getirmiş hasta yakını erkek, bu küçük Anadolu kentinde, bayan tabibin odasındaki Truffaut sinemalarının afişlerine takılıyor. Sinema tutkunu olduğu için mühendis olarak çalıştığı işini terk etmiş biri olarak ona ilgi duyuyor.
Oyuncular, izleyiciye de konuşuyorlar, kendi ortalarında da. Bu fazlacalu teknik kullanma işi olmasa husus, kolay ve sıkıcı olacak. Bir bayan ve bir erkek, karşılaşır ve birbirlerine ilgi duyarlarsa ne olacaksa o oluyor zira. Tesadüfen aşk. Bir milyon sefer yazılmış, konuşulmuş bir sorun. Lakin Yusuf Onur Aydın onları görüntüde, kamerada, o denli karıştırıp konuşturuyor ki farklı bir iş oluyor. Olağan yalnızca bu değil.
ÇOK DOĞALLAR
Oyunculuklar, bir daha beni bir apartman dairesinde karşılaştığım için değil, sahnede de olsa şaşırtacak kadar harika. Elif Arman, Onur Gürçay, tutuk, içine kapanık, şaşkın, iki yalnız insanı; sinema meraklısı işsiz mühendis Sinan ve sinemasever hekim Ayfer’i o kadar yeterli canlandırıyor ki değme profesyonellere taş çıkarıyorlar. Hatta birinci sahnelerde oyunun şekline daha alışmamışken gözümün içine bakarak soru sorduğunda karşılık vermemi istediğini sanıp interaktif bir oyundur tahminen diye konuşmaya bile kalktım!
Kendisi de tiyatro oyunu yazan, şair arkadaşım Nurduran Duman’la izledik oyunu. Çıkınca da üzerinde oldukça tartıştık. Ben bir iki şeye takılmıştım. O olağan bulmuş? Spoiler vermemek için sizinle tartışamıyorum, tahminen daha sonra Yusuf Onur Aydın’la tartışır, sorarım o sahneyi niçin koyduğunu. Kendisi oyununu anlatırken hiç bir dijital teknik aracı yalnızca olsun diye kullanmadığını, bunları deher neysel dramaturjiyi ve yabancılaştırma efektini destekleyecek biçimde seçtiğini, ayrıyeten gerçek/kurmaca; yaşam/sahne kavramlarını iç içe geçirerek konvansiyonel tiyatronun haricinde deher neysel çalıştığını vurguluyor. Yani ne istediğini, ne yaptığını çok güzel biliyor, vakit ve yer baş karıştırmalarını bilhassa yapıyor, seyircinin de oyuna eleştirel ve objektif bakmasını istiyor ki ben de onu yapmaya çalışıyorum! Evet, bir Noel gecesi, Galata Meydanı’na 50 m aralıkta, turistler kafelerde cheesecake yiyip bira içerken biz insanlığın yalnızlığı, aşkı bulması ve kaybetmesi sorunsalı üzerine bir oyun seyredip dertleniyorduk! Sanatseverlik bu biçimde bir şey, bravo gençler!
Okumaya devam et...
Oyuncular, izleyiciye de konuşuyorlar, kendi ortalarında da. Bu fazlacalu teknik kullanma işi olmasa husus, kolay ve sıkıcı olacak. Bir bayan ve bir erkek, karşılaşır ve birbirlerine ilgi duyarlarsa ne olacaksa o oluyor zira. Tesadüfen aşk. Bir milyon sefer yazılmış, konuşulmuş bir sorun. Lakin Yusuf Onur Aydın onları görüntüde, kamerada, o denli karıştırıp konuşturuyor ki farklı bir iş oluyor. Olağan yalnızca bu değil.
ÇOK DOĞALLAR
Oyunculuklar, bir daha beni bir apartman dairesinde karşılaştığım için değil, sahnede de olsa şaşırtacak kadar harika. Elif Arman, Onur Gürçay, tutuk, içine kapanık, şaşkın, iki yalnız insanı; sinema meraklısı işsiz mühendis Sinan ve sinemasever hekim Ayfer’i o kadar yeterli canlandırıyor ki değme profesyonellere taş çıkarıyorlar. Hatta birinci sahnelerde oyunun şekline daha alışmamışken gözümün içine bakarak soru sorduğunda karşılık vermemi istediğini sanıp interaktif bir oyundur tahminen diye konuşmaya bile kalktım!
Kendisi de tiyatro oyunu yazan, şair arkadaşım Nurduran Duman’la izledik oyunu. Çıkınca da üzerinde oldukça tartıştık. Ben bir iki şeye takılmıştım. O olağan bulmuş? Spoiler vermemek için sizinle tartışamıyorum, tahminen daha sonra Yusuf Onur Aydın’la tartışır, sorarım o sahneyi niçin koyduğunu. Kendisi oyununu anlatırken hiç bir dijital teknik aracı yalnızca olsun diye kullanmadığını, bunları deher neysel dramaturjiyi ve yabancılaştırma efektini destekleyecek biçimde seçtiğini, ayrıyeten gerçek/kurmaca; yaşam/sahne kavramlarını iç içe geçirerek konvansiyonel tiyatronun haricinde deher neysel çalıştığını vurguluyor. Yani ne istediğini, ne yaptığını çok güzel biliyor, vakit ve yer baş karıştırmalarını bilhassa yapıyor, seyircinin de oyuna eleştirel ve objektif bakmasını istiyor ki ben de onu yapmaya çalışıyorum! Evet, bir Noel gecesi, Galata Meydanı’na 50 m aralıkta, turistler kafelerde cheesecake yiyip bira içerken biz insanlığın yalnızlığı, aşkı bulması ve kaybetmesi sorunsalı üzerine bir oyun seyredip dertleniyorduk! Sanatseverlik bu biçimde bir şey, bravo gençler!
Okumaya devam et...