celikci
Yeni Üye
Belki memleketlileri Alfonso Cuaron, Guillermo Del Toro ve Alejandro Gonzalez İnarritu kadar tanınan değil lakin Michel Franco son devir Meksika sinemasının parlak isimlerinden biri. Onu Hollywood ve anaakım sinemadan fazlaca, bir daha meksikalı direktör Carlos Reygadas üzere, art-hous sinemanın ortasında kıymetlendirmek daha yanlışsız olağan olarak. Elinde bir Oscar mükafatı yok (hemen hemen) tahminen lakin dünyanın en saygın şenliklerinden Cannes ve Venedik’te sinemaları gösterilen Franco her sinemasıyla övgü toplamayı bildi 2009‘dan bu yana sürdürdüğü uzun metraj mesleğinde. Artık de 41. İstanbul Sinema Festivali’nde izleme fırsatı bulduğumuz son sineması “Sundown” (“Gün Batımı”) ile gündemde.
“Sundown” Meksika’da tatil yapan bir ailenin memnun anlarıyla başlıyor. Lakin Amerika’dan gelen bir mevt haberi her şeyi bir anda bıçak üzere kesiveriyor ve 4 kişilik aile süratle dönüş için harekete geçerek havalimanına gidiyor. Tam da pasaport denetimi öncesi aile fertlerinden biri pasaportunu yanına almadığını ve muhtemelen kaldıkları otelde unuttuğunu fark ediyor ve uçağa binmiyor. İşte biz de sinemanın geri kalanında uçağa binmeyen o kişiyi, yani Amerikalı turist Neil Bennett’i (Tim Roth) izliyoruz. Fazla sürprizini bozmadan kısaca, “Sundown”ın öyküsü üç aşağı beş üst bu biçimde bir şey.
Michel Franco’nun 80 dakika üzere bir müddetde toparladığı “Sundown” katman katman açılan, her dönemeçte izlediğiniz öyküyü farklı bir hale büründüren ve bunu da izleyiciyi şoka uğratmak üzere büyük dönüşlerle değil de “izlediğim öykü ve şahit olduğum karakter aslında sandığım şey değilmiş” hissini inceden inceden vererek yapıyor. Sinema nihayetinde bir karakter çalışması ve biz vakit zaman neredeyse bir sosyopat kadar duygusuz Neil Bennett’in niye bir anda hayatının kökten değiştirmeye karar verdiğini, ikili ilgilerindeki radikal tercih değişikliklerinin niçinini anlamaya ve bir türlü özdeşlik kuramadığımız bu karaktere niye bu kadar bağlandığımızı çözmeye çalışıyoruz. Bu da şüphesiz Michel Franco’nun bir sinemacı ve kıssa anlatıcısı olarak ustalığına delalet ediyor son analizde.
Ülkesinin girdi çıktılarını, sınıfsal ve kriminel açmazlarını epeyce uygun bilen (bundan evvelki dayanılmaz sineması “New Order”ı da bir daha hatırlamakta yarar var) Franco daha evvel de çalıştığı Tim Roth ile bu ikinci sinemasında bir defa daha kolay kolay akıllardan çıkmayacak bir sinemaya imza atmış. Yer yer Albert Camus’nün “Yabancı”sını akıllara getiren (Meksika güneşinin o yıkıcı sıcağı, dahası daima gözleri kamaştıran o parlak, handiyse kör edici ışığı da eklenince hele) sinemada Tim Roth’a eşlik eden Charlotte Gainsbourg, Izaua Larios (üstte) üzere isimler de tahminen rolleri ve senaryonun yapısı gereği epeyce öne çıkmıyorlar fakat bilhassa Gainsbourg göründüğü her sahneye tekinsiz bir ateş taşımayı biliyor.
Uzun uzun anlatmaya gerek yok ancak sinema bittiğinde sanıyorum ömrün kendisi üzerine ve hayatta sahiden nelerin değerli olduğuna dair çabucak herkes kendince bir sorgulama yapacaktır. Nihayetinde Neil Bennett’i anlayıp anlamamak bir yana, kendi içimize baktığımızda nazaranceğimiz şeyle yüzleşebilmek aslolan, yanlış mı?
FİLMİN NOTU: 8/10
Okumaya devam et...
“Sundown” Meksika’da tatil yapan bir ailenin memnun anlarıyla başlıyor. Lakin Amerika’dan gelen bir mevt haberi her şeyi bir anda bıçak üzere kesiveriyor ve 4 kişilik aile süratle dönüş için harekete geçerek havalimanına gidiyor. Tam da pasaport denetimi öncesi aile fertlerinden biri pasaportunu yanına almadığını ve muhtemelen kaldıkları otelde unuttuğunu fark ediyor ve uçağa binmiyor. İşte biz de sinemanın geri kalanında uçağa binmeyen o kişiyi, yani Amerikalı turist Neil Bennett’i (Tim Roth) izliyoruz. Fazla sürprizini bozmadan kısaca, “Sundown”ın öyküsü üç aşağı beş üst bu biçimde bir şey.
Michel Franco’nun 80 dakika üzere bir müddetde toparladığı “Sundown” katman katman açılan, her dönemeçte izlediğiniz öyküyü farklı bir hale büründüren ve bunu da izleyiciyi şoka uğratmak üzere büyük dönüşlerle değil de “izlediğim öykü ve şahit olduğum karakter aslında sandığım şey değilmiş” hissini inceden inceden vererek yapıyor. Sinema nihayetinde bir karakter çalışması ve biz vakit zaman neredeyse bir sosyopat kadar duygusuz Neil Bennett’in niye bir anda hayatının kökten değiştirmeye karar verdiğini, ikili ilgilerindeki radikal tercih değişikliklerinin niçinini anlamaya ve bir türlü özdeşlik kuramadığımız bu karaktere niye bu kadar bağlandığımızı çözmeye çalışıyoruz. Bu da şüphesiz Michel Franco’nun bir sinemacı ve kıssa anlatıcısı olarak ustalığına delalet ediyor son analizde.
Ülkesinin girdi çıktılarını, sınıfsal ve kriminel açmazlarını epeyce uygun bilen (bundan evvelki dayanılmaz sineması “New Order”ı da bir daha hatırlamakta yarar var) Franco daha evvel de çalıştığı Tim Roth ile bu ikinci sinemasında bir defa daha kolay kolay akıllardan çıkmayacak bir sinemaya imza atmış. Yer yer Albert Camus’nün “Yabancı”sını akıllara getiren (Meksika güneşinin o yıkıcı sıcağı, dahası daima gözleri kamaştıran o parlak, handiyse kör edici ışığı da eklenince hele) sinemada Tim Roth’a eşlik eden Charlotte Gainsbourg, Izaua Larios (üstte) üzere isimler de tahminen rolleri ve senaryonun yapısı gereği epeyce öne çıkmıyorlar fakat bilhassa Gainsbourg göründüğü her sahneye tekinsiz bir ateş taşımayı biliyor.
Uzun uzun anlatmaya gerek yok ancak sinema bittiğinde sanıyorum ömrün kendisi üzerine ve hayatta sahiden nelerin değerli olduğuna dair çabucak herkes kendince bir sorgulama yapacaktır. Nihayetinde Neil Bennett’i anlayıp anlamamak bir yana, kendi içimize baktığımızda nazaranceğimiz şeyle yüzleşebilmek aslolan, yanlış mı?
FİLMİN NOTU: 8/10
Okumaya devam et...