celikci
Yeni Üye
Aslı 50 sayfalık incecik bir roman. Kimsenin uzun şeylere tahammülü yok artık. Kitaplar, tiyatrolar, alakalar kısa, kısacık. Pandemi daha sonrası bu biçimde oldu. Oyunu Dünya Tiyatrolar Günü’nde izledim. Sonunda başıma berbat şeyler de gelse sürprizleri severim. Oyuna gitmeden ne olduğuna bakmamıştım. Aaa, bizim NDS Edebiyat Mükafatı heyetinde önümüze gelip, ödül vermediğimiz metin. Tek kişilik bir oyun olarak neredeyse iki saat mi izleyeceğiz? Oyunu soluksuz izledikten daha sonra pek yapmadığım bir şey yaptım, Onur Ünsal’ın dışarı çıkışını bekledim. Sıkılmış limon üzereydi yavrum, gözleri kaymış. Evvel kibar kibar konuştum, daha sonra boynuna sarılıp kutladım! Oyuncu en ön sırayı görür derler, o da beni fark etmiş, göz teması da kuruyordu, “O kadar dikkatle izliyordunuz ki” dedi. esasen fısıldayarak söylemiş olduğim biçimde iki yerde cevap verdi, bir off çekmiştim, derinden. “Ben de çekiyorum” dedi, ikincisi de his yoğunluğundan, “Bitir artık” diye fısıldadım, “Bitiriyorum”, diye yanıtladı! Bayılacağım zira, kim bilir o da bayılacak tahminen, oynamıyor, yaşıyor zira.
ERKEKLİK MEŞAKKATİ
Efendim, klasik baba oğul çatışması değil. Baba oğul sevgisi, fakat gösterilemeyen cinsten. Baba da oğlunu seviyor, oğul da babasını. Lakin o sevgiyi hiç yaşayamıyorlar ki. Bir defa, evet, yalnızca bir kere, otomobilde giderken çalan Celine Dion modülüne eşlik ettiklerinde. O sahneyi bir oynadı, bir baba oluyor, bir oğul. Onur Ünsal, artık gözüm daima üzerinde olacak, gerçek bir pırlanta. “Baba, işçisin sen emekçi kal” vaziyeti. Çok çocuklu ailede oğlan farklı. Babalar oğulları taş üzere erkek olsun ister. Sonunda müellif olduğunda babayla yüzleşiyor bu kitapla. Babayı personel olduğu için öldüren düzenle de. Babayı sakat bırakan üretimle, fabrikayla, ona sahip çıkmayan güvenlik sistemiyle de. Ancak farklı cinsel kimliği yüzünden babası ve hatta annesinin dışladığı çocuk olayıyla kalıp da Fransız siyasetine girmeseydi muharrir, güya daha kozmik olurdu oyun. Lakin sonuç olarak emekçi sömürüsü de üniversal bir sorun.
Direktör Kemal Aydoğan’ın ve görsel dizaynda Fidel Kılıç’ın da hakkını teslim etmek isterim. Tek kişilik bir oyunda bütün yükü oyuncuya bırakmamışlar. Sahne hareketli, art fondaki görüntü çalışmada kitap sayfa sayfa yayımlanıyor, ayrıyeten görseller de var, değişen. Cansu Aslan’ın sahne sisteminde bir yanda müellifin çalışma ortamı, bir yanda babanın hayatının sonunda bağlı kaldığı hastane odası. Oyuncu iki ortam içinde gidip gelebiliyor. Dengin Ceyhan’ın müziği de fazlaca tesirli. Sonunda oyunu birlikte izlediğim psikolog arkadaşım Cenk Erdem’le uzun bir tahlil seansı da yaptık mı, onun hayli aşina olduğu bir sorgulama olduğundan romanın muharririne, klişe dediği bir iki eleştirisi var lakin benim hiç yok! Onur Ünsal’ı nerede görsem koşarak giderim artık, Kemal Aydoğan’a da. Keşke daima bu biçimde kutlayan yazılar yazabilsem?
Okumaya devam et...
ERKEKLİK MEŞAKKATİ
Efendim, klasik baba oğul çatışması değil. Baba oğul sevgisi, fakat gösterilemeyen cinsten. Baba da oğlunu seviyor, oğul da babasını. Lakin o sevgiyi hiç yaşayamıyorlar ki. Bir defa, evet, yalnızca bir kere, otomobilde giderken çalan Celine Dion modülüne eşlik ettiklerinde. O sahneyi bir oynadı, bir baba oluyor, bir oğul. Onur Ünsal, artık gözüm daima üzerinde olacak, gerçek bir pırlanta. “Baba, işçisin sen emekçi kal” vaziyeti. Çok çocuklu ailede oğlan farklı. Babalar oğulları taş üzere erkek olsun ister. Sonunda müellif olduğunda babayla yüzleşiyor bu kitapla. Babayı personel olduğu için öldüren düzenle de. Babayı sakat bırakan üretimle, fabrikayla, ona sahip çıkmayan güvenlik sistemiyle de. Ancak farklı cinsel kimliği yüzünden babası ve hatta annesinin dışladığı çocuk olayıyla kalıp da Fransız siyasetine girmeseydi muharrir, güya daha kozmik olurdu oyun. Lakin sonuç olarak emekçi sömürüsü de üniversal bir sorun.
Direktör Kemal Aydoğan’ın ve görsel dizaynda Fidel Kılıç’ın da hakkını teslim etmek isterim. Tek kişilik bir oyunda bütün yükü oyuncuya bırakmamışlar. Sahne hareketli, art fondaki görüntü çalışmada kitap sayfa sayfa yayımlanıyor, ayrıyeten görseller de var, değişen. Cansu Aslan’ın sahne sisteminde bir yanda müellifin çalışma ortamı, bir yanda babanın hayatının sonunda bağlı kaldığı hastane odası. Oyuncu iki ortam içinde gidip gelebiliyor. Dengin Ceyhan’ın müziği de fazlaca tesirli. Sonunda oyunu birlikte izlediğim psikolog arkadaşım Cenk Erdem’le uzun bir tahlil seansı da yaptık mı, onun hayli aşina olduğu bir sorgulama olduğundan romanın muharririne, klişe dediği bir iki eleştirisi var lakin benim hiç yok! Onur Ünsal’ı nerede görsem koşarak giderim artık, Kemal Aydoğan’a da. Keşke daima bu biçimde kutlayan yazılar yazabilsem?
Okumaya devam et...