celikci
Yeni Üye
Türkiye’de 15-24 yaş içindeki çocuk ve gençlerin yaklaşık 3 milyon 649 bini ne eğitim görüyor ne de çalışıyor. Bu durumdaki gençler ortasında bayan nüfusu erkeklere nazaran de pek yüksek. 15-24 yaş içindeki adamların yüzde 21.2’si işte de okulda da değilken, bayanlarda bu oran yüzde 35.7’ye çıkıyor. AB ülkelerinde ise gençler içindeki cinsiyet farkı yalnızca yüzde 0.1 puan.
Eğitim Islahatı Teşebbüsü (ERG) araştırmacısı Umay Aktaş Salman’ın yaptığı “Ne Eğitimde Ne İstihdamda Olan Gençler Anlatıyor” başlıklı çalışmada, eğitimde ve istihdamda olmayan farklı kentlerden, sosyoekonomik statülerden, yaşlardan, farklı gereksinimlere sahip yedi gencin hikayeleri yer alıyor.
M.K. KÂĞIT TOPLUYOR
18 yaşındaki M.K., Diyarbakır’da düşük gelirli bir hanede yaşıyor. Lise son sınıf öğrencisi olan M.K. birkaç hafta evvel okulu bırakarak İstanbul’a geldi, kayıt dışı çalışıyor. Gerisini M.K’den dinleyelim:
“12. sınıftaydım. Okulu bırakıp geldim. Sınıfta okula gelmeyen bir sürü öğrenci vardı. Hocalar geçiriyor nasılsa. Anne ve babamla birlikte 9 kişilik bir ailemiz var. Babam cezaevinden yeni çıktı, çalışmıyor. Ailenin en küçüğüyüm. Ağabeylerim var. Ağabeylerimden biriyle çalışmak için geldik mecburen. Borcumuz vardı zira. Kâğıt topluyorum. Pis bir iş, zorluğu o. Burada kira ödemeden depo vari bir yerde kalıyoruz. Bundan daha sonra çalışmak zorundayım. Okula dönmem, borcumuz var. Bundan daha sonra bu biçimde, önüme ne iş gelirse yapacağım. O denli hayal ettiğim bir şey yok. İş olarak önüme ne çıkarsa onu yapacağım.”
TORPİL ACI GERÇEK…
Bir vakıf üniversitesinde elektrik elektronik mühendisliği kısmı okuyan E.B. sekiz ay evvel mezun oldu. İş aramaya daha mezun olmadan başlayan E.B., neler yaptığını anlatıyor:
“Bursa ve Eskişehir organize endüstriye gittim, CV bıraktım. Meslek sitelerinde de iş arıyorum. İstanbul’da iş bakamıyorum. İş bulsam ne olacak? Maaşım kiraya gidecek. Dağıtım ya da düşük voltaj bölümünde çalışmak istiyorum ancak seçme lüksüm yok. Bir biçimde kesime gireyim, etraf ve deneyim edineyim. Ancak bir türlü iş bulup başlayamıyoruz. Eskişehir’de iş imkânları kısıtlı, iki arkadaşım var biri makine oburu gereç mühendisi, onlar da iki yıldır iş arıyor. Mühendislere minimum fiyattan 300-500 TL fazla veriliyor ancak bu kısımlar niye bu kadar tercih ediliyor üniversitede anlamıyorum. Bizim vaktimizde da mühendis ol, hekim ol baskısı oldukçatu. Çocukluğumdan beri mühendislik istiyordum. Tercih edeceğim vakit da ‘bilgisayar mı, elektrik elektronik mi?’ dedik. Alanı daha geniş diye elektrik elektronik tercih ettim lakin…
Keşke iki lisan bileceğime, bir yerlerde tanıdığım olsaydı oldukçatan işe girmiştim. Liyakat sorunu var Türkiye’de. Torpil, Türkiye’nin acı gerçeği, bu biçimde kabullendik biz de. Tanıdıkları olduğu için mezun olmadan işe giren arkadaşlarım da oldu.”
“OKUL BENİ SOĞUTTU”
Ne eğitimde ne de istihdamda olan gençler içinde meslek lisesi mezunları da var. İzmir’de yaşayan 23 yaşındaki O.Y., meslek lisesinin bilgisayar programcılığı kısmından mezun. daha sonrasında Celal Bayar Üniversitesi Bilgisayar ramına devam eden O.Y., üniversite eğitimini yarıda bırakmış. Kıssası şöyleki:
“Lisede eğitim alırken bilgisayar programcılığını hayli seviyordum aslında. Üniversiteye geçtiğimde okul beni kısımdan soğuttu. Dersler yetersizdi, hocaların kimileri bizlere ‘bunlardan bir şey olmaz’ gözüyle bakıyordu. İkinci öğretimde okuyordum ve harçlar yüksekti. Çalışmam gerekiyordu. Düğün tertibi yapan bir yerde çalışıyordum. Sabah 08.00’den 16.00’a kadar çalışıyordum. daha sonra işimin bulunduğu İzmir’den Manisa’daki okuluma gidiyordum. Manisa’da öğrenci konutu tutmak için maddi durumum kâfi değildi. KYK yurtlarında da yer yoktu. Akşam 21.00’de de okuldan çıkınca İzmir’e dönüyor, işe devam ediyordum. Düğün masalarını topluyordum. daha sonra da çeşitli işlerde çalıştım. Bu kaidelerde üniversiteye devam etmek zordu. Askere gittim, dönünce iş bulmak daha kolay olur diye. Dönünce bir mağazada çalışmaya başladım satış sorumlusu olarak lakin küçülmeye gittiler işsiz kaldım.”
KONUT İŞLERİ, KARDEŞ BAKIMI…
20 yaşındaki lise mezunu B.G. İki yıl evvel meslek lisesinin aile ve tüketici hizmetleri kısmından mezun oldu. Üniversiteye devam etmedi, çabucak hemen çalışmıyor da. Şöyle konuşuyor:
“Annem ve babam ilkokul mezunu. Annem de babam da minimum fiyatla çalışıyor. 2020 yılında liseden mezun oldum. İŞKUR’a başvurdum fakat bir sonuç çıkmadı. Yaşadığım yerde fabrikaya da başvurdum ancak alanım olmadığı için iş bulamadım. 2. sınıfa giden kardeşime de ben bakıyorum. İlerideki ömrümde üstleneceğim konut içi sorumlulukları şimdiden üstlenmek yorucu oluyor. Mesken işleri, kardeşimin okul sıkıntıları, ödevleri… Toplumsal ömrüm da yok. Çok ufak bir yer burası. Harçlık alıyorum, o da her vakit değil. Çok yük olmayayım diye düşünüp yönetimli harcıyorum.
CANLI ANSİKLOPEDİ
İTÜ Geliştirme Vakfı Okulları, Dr. Sedat Üründül Anaokulu’nda yürütülen “Canlı Ansiklopedim” projesi ile öğrenciler tabiat hakkında bilinçlendirildi. 3-6 yaş kümesindeki öğrencileri tabiat ile buluşturarak onlarda tabiat farkındalığı ve etraf şuuru oluşturmayı amaçlayan proje kapsamında çocuklar, “Atık Ayrıştırma & Geri Dönüşüm”, “Toprak Ana”, “ Kompost ve Gübre” üzere eğitimler aldı.
ARŞİVCİLİK EĞİTİMİ
Beykoz Üniversitesi Toplumsal Bilimler Fakültesi’nin, Bayan Yapıtları Kütüphanesi ve Bilgi Merkezi Vakfı ile Friedrich Ebert Vakfı işbirliğiyle düzenlediği “Arşivcilikte Yeni Yaklaşımlar Yeni Yöntemler” eğitim programına müracaatlar başladı. Toplam 22 ders saati olan eğitim, 5-27 Mart tarihleri içinde hafta sonları çevrimiçi olarak yapılacak.
Okumaya devam et...
Eğitim Islahatı Teşebbüsü (ERG) araştırmacısı Umay Aktaş Salman’ın yaptığı “Ne Eğitimde Ne İstihdamda Olan Gençler Anlatıyor” başlıklı çalışmada, eğitimde ve istihdamda olmayan farklı kentlerden, sosyoekonomik statülerden, yaşlardan, farklı gereksinimlere sahip yedi gencin hikayeleri yer alıyor.
M.K. KÂĞIT TOPLUYOR
18 yaşındaki M.K., Diyarbakır’da düşük gelirli bir hanede yaşıyor. Lise son sınıf öğrencisi olan M.K. birkaç hafta evvel okulu bırakarak İstanbul’a geldi, kayıt dışı çalışıyor. Gerisini M.K’den dinleyelim:
“12. sınıftaydım. Okulu bırakıp geldim. Sınıfta okula gelmeyen bir sürü öğrenci vardı. Hocalar geçiriyor nasılsa. Anne ve babamla birlikte 9 kişilik bir ailemiz var. Babam cezaevinden yeni çıktı, çalışmıyor. Ailenin en küçüğüyüm. Ağabeylerim var. Ağabeylerimden biriyle çalışmak için geldik mecburen. Borcumuz vardı zira. Kâğıt topluyorum. Pis bir iş, zorluğu o. Burada kira ödemeden depo vari bir yerde kalıyoruz. Bundan daha sonra çalışmak zorundayım. Okula dönmem, borcumuz var. Bundan daha sonra bu biçimde, önüme ne iş gelirse yapacağım. O denli hayal ettiğim bir şey yok. İş olarak önüme ne çıkarsa onu yapacağım.”
TORPİL ACI GERÇEK…
Bir vakıf üniversitesinde elektrik elektronik mühendisliği kısmı okuyan E.B. sekiz ay evvel mezun oldu. İş aramaya daha mezun olmadan başlayan E.B., neler yaptığını anlatıyor:
“Bursa ve Eskişehir organize endüstriye gittim, CV bıraktım. Meslek sitelerinde de iş arıyorum. İstanbul’da iş bakamıyorum. İş bulsam ne olacak? Maaşım kiraya gidecek. Dağıtım ya da düşük voltaj bölümünde çalışmak istiyorum ancak seçme lüksüm yok. Bir biçimde kesime gireyim, etraf ve deneyim edineyim. Ancak bir türlü iş bulup başlayamıyoruz. Eskişehir’de iş imkânları kısıtlı, iki arkadaşım var biri makine oburu gereç mühendisi, onlar da iki yıldır iş arıyor. Mühendislere minimum fiyattan 300-500 TL fazla veriliyor ancak bu kısımlar niye bu kadar tercih ediliyor üniversitede anlamıyorum. Bizim vaktimizde da mühendis ol, hekim ol baskısı oldukçatu. Çocukluğumdan beri mühendislik istiyordum. Tercih edeceğim vakit da ‘bilgisayar mı, elektrik elektronik mi?’ dedik. Alanı daha geniş diye elektrik elektronik tercih ettim lakin…
Keşke iki lisan bileceğime, bir yerlerde tanıdığım olsaydı oldukçatan işe girmiştim. Liyakat sorunu var Türkiye’de. Torpil, Türkiye’nin acı gerçeği, bu biçimde kabullendik biz de. Tanıdıkları olduğu için mezun olmadan işe giren arkadaşlarım da oldu.”
“OKUL BENİ SOĞUTTU”
Ne eğitimde ne de istihdamda olan gençler içinde meslek lisesi mezunları da var. İzmir’de yaşayan 23 yaşındaki O.Y., meslek lisesinin bilgisayar programcılığı kısmından mezun. daha sonrasında Celal Bayar Üniversitesi Bilgisayar ramına devam eden O.Y., üniversite eğitimini yarıda bırakmış. Kıssası şöyleki:
“Lisede eğitim alırken bilgisayar programcılığını hayli seviyordum aslında. Üniversiteye geçtiğimde okul beni kısımdan soğuttu. Dersler yetersizdi, hocaların kimileri bizlere ‘bunlardan bir şey olmaz’ gözüyle bakıyordu. İkinci öğretimde okuyordum ve harçlar yüksekti. Çalışmam gerekiyordu. Düğün tertibi yapan bir yerde çalışıyordum. Sabah 08.00’den 16.00’a kadar çalışıyordum. daha sonra işimin bulunduğu İzmir’den Manisa’daki okuluma gidiyordum. Manisa’da öğrenci konutu tutmak için maddi durumum kâfi değildi. KYK yurtlarında da yer yoktu. Akşam 21.00’de de okuldan çıkınca İzmir’e dönüyor, işe devam ediyordum. Düğün masalarını topluyordum. daha sonra da çeşitli işlerde çalıştım. Bu kaidelerde üniversiteye devam etmek zordu. Askere gittim, dönünce iş bulmak daha kolay olur diye. Dönünce bir mağazada çalışmaya başladım satış sorumlusu olarak lakin küçülmeye gittiler işsiz kaldım.”
KONUT İŞLERİ, KARDEŞ BAKIMI…
20 yaşındaki lise mezunu B.G. İki yıl evvel meslek lisesinin aile ve tüketici hizmetleri kısmından mezun oldu. Üniversiteye devam etmedi, çabucak hemen çalışmıyor da. Şöyle konuşuyor:
“Annem ve babam ilkokul mezunu. Annem de babam da minimum fiyatla çalışıyor. 2020 yılında liseden mezun oldum. İŞKUR’a başvurdum fakat bir sonuç çıkmadı. Yaşadığım yerde fabrikaya da başvurdum ancak alanım olmadığı için iş bulamadım. 2. sınıfa giden kardeşime de ben bakıyorum. İlerideki ömrümde üstleneceğim konut içi sorumlulukları şimdiden üstlenmek yorucu oluyor. Mesken işleri, kardeşimin okul sıkıntıları, ödevleri… Toplumsal ömrüm da yok. Çok ufak bir yer burası. Harçlık alıyorum, o da her vakit değil. Çok yük olmayayım diye düşünüp yönetimli harcıyorum.
CANLI ANSİKLOPEDİ
İTÜ Geliştirme Vakfı Okulları, Dr. Sedat Üründül Anaokulu’nda yürütülen “Canlı Ansiklopedim” projesi ile öğrenciler tabiat hakkında bilinçlendirildi. 3-6 yaş kümesindeki öğrencileri tabiat ile buluşturarak onlarda tabiat farkındalığı ve etraf şuuru oluşturmayı amaçlayan proje kapsamında çocuklar, “Atık Ayrıştırma & Geri Dönüşüm”, “Toprak Ana”, “ Kompost ve Gübre” üzere eğitimler aldı.
ARŞİVCİLİK EĞİTİMİ
Beykoz Üniversitesi Toplumsal Bilimler Fakültesi’nin, Bayan Yapıtları Kütüphanesi ve Bilgi Merkezi Vakfı ile Friedrich Ebert Vakfı işbirliğiyle düzenlediği “Arşivcilikte Yeni Yaklaşımlar Yeni Yöntemler” eğitim programına müracaatlar başladı. Toplam 22 ders saati olan eğitim, 5-27 Mart tarihleri içinde hafta sonları çevrimiçi olarak yapılacak.
Okumaya devam et...