KimDemis
Aktif Üye
Hayvanlar alemi hakikaten de sürprizlerle dolu. Onlara dair her gün farklı bir bilgi edinebilirsiniz. Biz de sizlerle, bir şeyleri çalma konusunda, hırsızlığı ve kurnazlığıyla meşhur Yunan rabbi ‘Hermes’ ile yarışabilecek rakunların yiyeceklerini yıkadıkları bilgisini buluşturuyoruz
‘Nasıl ve niye?’ diye soruyorsanız sizi şöyleki içeriğimize alalım. ????
Kaynak: https://animals.howstuffworks.com/mam…
Hayvanlar alemindeki ‘maskeli haydutlar’, ‘yıkayan/yıkayıcı ayılar’ ya da asıl isimleriyle rakunlar, yiyecek çalmalarıyla meşhurlar biliyorsunuz ki.
Hem etobur hem otobur (omnivar) rakunlar, bitki ve fare üzere küçük canlıları yerler. İnsanların yakınında olmaya da alışkınlar. Vahşi tabiatta ise bitkiler, yemişler ve meyvelerle beslenirler.
Kentsel alanlarda, ‘haydut’ istikametleri ortaya çıkar. Bulundukları bölgelerdeki çöp tenekelerindeki yiyecekleri, evcil hayvan mamalarını çalarlar.
Geceleri bahçeleri yağmaladıkları da görülür.
Purdue Üniversitesi araştırmacıları, mısır mahsullerinin yabanî hayvanlar tarafınca yağmalanmasıyla ilgili bir çalışmada, ziyan goren 73 bin bitkinin yüzde 87’sinden rakunların sorumlu olduğunu buldular.
Rakunları, yiyecek kapma konusunda bu derece âlâ yapan şeyi merak ediyorsanız yanıtı patilerinde! ????
Rakunlar, her biri beş parmaktan olaşan, şaşırtan derecede maharetli ön ayak patileri yardımıyla tıpkı primatlar üzere objeleri kolaylıkla kavrayabilir, tutabilir ve hareket ettirebilirler.
Rakunların esnek ön ayak patileri, onlara yiyecek temin etme ve ağaca tırmanma üzere konularda yardımcı olurken; benzeri hayvanlar, primatlar üzere alet kullanmasına dair rastgele bir özellik göstermezler.
aynı vakitte, rakunların el mahareti o kadar gelişmiş ki, bilim insanları bu özelliğin nasıl ve niye var olduğunu belirlemek için şok geçireceğiniz kadar epeyce sayıda araştırma yürütmüşler.
Rakunların çevik patileriyle yaptıkları en şaşırtan şeylerden biri onların tam manasıyla ‘germofobik’ (mikroplardan korkan kişiler) olduklarına ikna edici cinsten!
Ne vakit bir su kaynağının yakınında yemek yeseler, yiyecekleri suya batırıp patilerinin içinde yuvarlayarak yıkarlar.
Aslında bilimsel isimleri olan ‘procyon lotor’, sözün tam manasıyla ‘yıkanan/yıkayıcı ayı’ manasına gelir. Fakat yiyeceklerini yıkamak hayvanlar içinde karşılaşılan bir alışkanlık değil bildiğiniz üzere.
Bu durum da 1961’de Londra Hayvanat Bahçesi’ndeki araştırmacıları kuduz ve yuvarlak solucan/kurt taşıdığı bilinen bu rakunların nitekim de göründükleri kadar sağlıklı ve ‘titiz’ olup olmadıklarını araştırmaya yöneltti.
Rakunların yiyeceklerini yıkama alışkanlıklarını birinci kere inceleyen Londra’daki araştırmada 10 hayvan, etleri bitkileri yıkadıklarından daha fazlaca yıkadılar, lakin yiyeceklerinden, kirli ‘yuvarlak solucanları’ temizlemediler. (Lyall-Watson)
Araştırma için tutulan rakunlar, su olmasa bile yiyeceklerini nitekim suyla yıkıyorlarmış üzere ön ayaklarını hareket ettiriyorlardı. Araştırmacılara bakılırsa bu davranış, rakunların yemeklerini yemedilk evvel kasıtlı olarak temizlemediklerini gösteriyordu.
Ancak bunu yapmaları, yaptıkları şeyin öylesine yapılan ve işe yaramayan bir hareket olduğu manasına gelmiyordu; yemeklerindeki kiri temizlemek, sırf hareketin faydalı öbür bir kararıydu.
Başta bilim insanları, rakunların tükürük bezlerinden mahrum oldukları ve yemek yemelerini kolaylaştırmak için bir ıslaklığa muhtaçlık duydukları var iseyımındaydılar.
Bunun yerine, araştırma sonuçları, davranışın yeme ile ilgili olarak dokunma tecrübesini geliştirdiğini gösterdi.
Rakunlar, beşerler da dahil olmak üzere tüm primatların sahip olduğu üzere, ön patilerinin tüysüz kısımlarında bir hudut kümesine sahipler.
Bu durum da onları dokunmaya karşı fazlaca hassas hale getiriyor. (Rasmusson and Turnbull)
Yavaşça ahenk sağlayan hudutlar, hem hareketli birebir vakitte sabit ‘deri yer değiştirmesine’ de hassas ve ön ayaklarla temas eden her şeyin yükü, boyutu, dokusu ve sıcaklığı hakkındaki ayrıntıları merkezi hudut sistemi aracılığıyla beyne iletiyor. birebir vakitte, kürk altı tüylere ve posta bağlı sonlar de var.
136 Rakunun ön patilerindeki yavaş adapte olan sonları inceleyen bir araştırmada, cildi ıslatmanın sonların hassaslığını artırdığı bulundu.
Bu durumu örnekleyelim: Etrafa bir güneş gözlüğüyle baktığınızda ve daha sonra çabucak çıkardığınızda neler olduğunu bir düşünün. Çıkardığınız an baktığınız şeyi aydınlatmak için retinalarınıza epey daha fazla ışık akın ettiği için optik hudut reaksiyonunuz muhtemelen artar.
Benzer biçimde, rakunlar patilerini suya daldırma aksiyonunu yaparken patilerine gelen su, ön ayaklarındaki sonları uyarır.
Bu da onlara daha tesirli bir dokunma tecrübesi sunar ve ne yemek üzere oldukları hakkında kesin bilgiler sağlar. Bu, rakunun ön sezileri onun en keskin duyusu olmadığı için çok işe fayda bir özelliktir.
Tıpkı primatlar üzere rakunlar da bir objeye ulaşabilmek ve tutabilmek için görme ve dokunma kombinasyonunu kullanırlar.
Dokunma duyusuyla ilgili olarak rakunları primatlardan ayıran enteresan fark ise ‘papiller sırtın’eksikliği.
Bunlar, cildinizde sürtünmeyi algılamanıza ve parmak izlerinizin oluşmasına yardımcı olan mikro yapılardır.
İnsan derisinin tüysüz bölgelerinde, yani avuç içlerimizde ve ayak tabanlarımızda, çıkıntılar ‘meissner cisimcikleri’ ile doludur.
Bu kişisel canlı hücreler, basınç yahut tansiyon üzere duyumlara cevap veren özel ‘mekanoreseptörler’ olarak hizmet eder.
Bütün bu faktörler bir ortaya geldiğinde, rakunların yeme davranışlarını gözlemleyen bir araştırma, el becerilerinin uzmanlaşmış bulunmasına karşın, birinci izlenimde ima edilen yıkama davranışı kadar bir anormallik barındırmadığı kararına vardı. (Pubols and Munger)
Duruma, beşerlerle münasebetler boyutundan bakıldığında bu, büyük olasılıkla rakunlar için pek de düzgün bir şey değil.
Çünkü evvelce kuduz taşıyan, yiyecek çalan bu canlının en azından yiyeceklerini yıkama ayrıcalığı vardı. Fakat o denli görünüyor ki, artık bu yapışkan parmaklar taban bucak durulanmaya muhtaçlık duyuyor üzere…
Kaynak: https://animals.howstuffworks.com/mam…
Hayvanlar alemindeki ‘maskeli haydutlar’, ‘yıkayan/yıkayıcı ayılar’ ya da asıl isimleriyle rakunlar, yiyecek çalmalarıyla meşhurlar biliyorsunuz ki.
Hem etobur hem otobur (omnivar) rakunlar, bitki ve fare üzere küçük canlıları yerler. İnsanların yakınında olmaya da alışkınlar. Vahşi tabiatta ise bitkiler, yemişler ve meyvelerle beslenirler.
Kentsel alanlarda, ‘haydut’ istikametleri ortaya çıkar. Bulundukları bölgelerdeki çöp tenekelerindeki yiyecekleri, evcil hayvan mamalarını çalarlar.
Geceleri bahçeleri yağmaladıkları da görülür.
Purdue Üniversitesi araştırmacıları, mısır mahsullerinin yabanî hayvanlar tarafınca yağmalanmasıyla ilgili bir çalışmada, ziyan goren 73 bin bitkinin yüzde 87’sinden rakunların sorumlu olduğunu buldular.
Rakunları, yiyecek kapma konusunda bu derece âlâ yapan şeyi merak ediyorsanız yanıtı patilerinde! ????
Rakunlar, her biri beş parmaktan olaşan, şaşırtan derecede maharetli ön ayak patileri yardımıyla tıpkı primatlar üzere objeleri kolaylıkla kavrayabilir, tutabilir ve hareket ettirebilirler.
Rakunların esnek ön ayak patileri, onlara yiyecek temin etme ve ağaca tırmanma üzere konularda yardımcı olurken; benzeri hayvanlar, primatlar üzere alet kullanmasına dair rastgele bir özellik göstermezler.
aynı vakitte, rakunların el mahareti o kadar gelişmiş ki, bilim insanları bu özelliğin nasıl ve niye var olduğunu belirlemek için şok geçireceğiniz kadar epeyce sayıda araştırma yürütmüşler.
Rakunların çevik patileriyle yaptıkları en şaşırtan şeylerden biri onların tam manasıyla ‘germofobik’ (mikroplardan korkan kişiler) olduklarına ikna edici cinsten!
Ne vakit bir su kaynağının yakınında yemek yeseler, yiyecekleri suya batırıp patilerinin içinde yuvarlayarak yıkarlar.
Aslında bilimsel isimleri olan ‘procyon lotor’, sözün tam manasıyla ‘yıkanan/yıkayıcı ayı’ manasına gelir. Fakat yiyeceklerini yıkamak hayvanlar içinde karşılaşılan bir alışkanlık değil bildiğiniz üzere.
Bu durum da 1961’de Londra Hayvanat Bahçesi’ndeki araştırmacıları kuduz ve yuvarlak solucan/kurt taşıdığı bilinen bu rakunların nitekim de göründükleri kadar sağlıklı ve ‘titiz’ olup olmadıklarını araştırmaya yöneltti.
Rakunların yiyeceklerini yıkama alışkanlıklarını birinci kere inceleyen Londra’daki araştırmada 10 hayvan, etleri bitkileri yıkadıklarından daha fazlaca yıkadılar, lakin yiyeceklerinden, kirli ‘yuvarlak solucanları’ temizlemediler. (Lyall-Watson)
Araştırma için tutulan rakunlar, su olmasa bile yiyeceklerini nitekim suyla yıkıyorlarmış üzere ön ayaklarını hareket ettiriyorlardı. Araştırmacılara bakılırsa bu davranış, rakunların yemeklerini yemedilk evvel kasıtlı olarak temizlemediklerini gösteriyordu.
Ancak bunu yapmaları, yaptıkları şeyin öylesine yapılan ve işe yaramayan bir hareket olduğu manasına gelmiyordu; yemeklerindeki kiri temizlemek, sırf hareketin faydalı öbür bir kararıydu.
Başta bilim insanları, rakunların tükürük bezlerinden mahrum oldukları ve yemek yemelerini kolaylaştırmak için bir ıslaklığa muhtaçlık duydukları var iseyımındaydılar.
Bunun yerine, araştırma sonuçları, davranışın yeme ile ilgili olarak dokunma tecrübesini geliştirdiğini gösterdi.
Rakunlar, beşerler da dahil olmak üzere tüm primatların sahip olduğu üzere, ön patilerinin tüysüz kısımlarında bir hudut kümesine sahipler.
Bu durum da onları dokunmaya karşı fazlaca hassas hale getiriyor. (Rasmusson and Turnbull)
Yavaşça ahenk sağlayan hudutlar, hem hareketli birebir vakitte sabit ‘deri yer değiştirmesine’ de hassas ve ön ayaklarla temas eden her şeyin yükü, boyutu, dokusu ve sıcaklığı hakkındaki ayrıntıları merkezi hudut sistemi aracılığıyla beyne iletiyor. birebir vakitte, kürk altı tüylere ve posta bağlı sonlar de var.
136 Rakunun ön patilerindeki yavaş adapte olan sonları inceleyen bir araştırmada, cildi ıslatmanın sonların hassaslığını artırdığı bulundu.
Bu durumu örnekleyelim: Etrafa bir güneş gözlüğüyle baktığınızda ve daha sonra çabucak çıkardığınızda neler olduğunu bir düşünün. Çıkardığınız an baktığınız şeyi aydınlatmak için retinalarınıza epey daha fazla ışık akın ettiği için optik hudut reaksiyonunuz muhtemelen artar.
Benzer biçimde, rakunlar patilerini suya daldırma aksiyonunu yaparken patilerine gelen su, ön ayaklarındaki sonları uyarır.
Bu da onlara daha tesirli bir dokunma tecrübesi sunar ve ne yemek üzere oldukları hakkında kesin bilgiler sağlar. Bu, rakunun ön sezileri onun en keskin duyusu olmadığı için çok işe fayda bir özelliktir.
Tıpkı primatlar üzere rakunlar da bir objeye ulaşabilmek ve tutabilmek için görme ve dokunma kombinasyonunu kullanırlar.
Dokunma duyusuyla ilgili olarak rakunları primatlardan ayıran enteresan fark ise ‘papiller sırtın’eksikliği.
Bunlar, cildinizde sürtünmeyi algılamanıza ve parmak izlerinizin oluşmasına yardımcı olan mikro yapılardır.
İnsan derisinin tüysüz bölgelerinde, yani avuç içlerimizde ve ayak tabanlarımızda, çıkıntılar ‘meissner cisimcikleri’ ile doludur.
Bu kişisel canlı hücreler, basınç yahut tansiyon üzere duyumlara cevap veren özel ‘mekanoreseptörler’ olarak hizmet eder.
Bütün bu faktörler bir ortaya geldiğinde, rakunların yeme davranışlarını gözlemleyen bir araştırma, el becerilerinin uzmanlaşmış bulunmasına karşın, birinci izlenimde ima edilen yıkama davranışı kadar bir anormallik barındırmadığı kararına vardı. (Pubols and Munger)
Duruma, beşerlerle münasebetler boyutundan bakıldığında bu, büyük olasılıkla rakunlar için pek de düzgün bir şey değil.
Çünkü evvelce kuduz taşıyan, yiyecek çalan bu canlının en azından yiyeceklerini yıkama ayrıcalığı vardı. Fakat o denli görünüyor ki, artık bu yapışkan parmaklar taban bucak durulanmaya muhtaçlık duyuyor üzere…