celikci
Yeni Üye
“Bizim konservatuvardaki sınıfımız efsane bir sınıftı. Taner Birsel, Kürşat Alnıaçık, Ali Sürmeli… Hâlâ konuşulur o sınıf, düzgün bir iz bıraktı” diyor Uğur Polat lakin elbet tüm saydığı isimler de kabul edecektir, neslinin en yeterli oyuncuları sayılırken ismi daima en önde geliyor onun.
Son sineması “Anadolu Leoparı”nda vakte ayak uydurmakta zorlanan, tabir yerindeyse soyu tükenmekte olan bir adamı canlandırıyor. Emre Kayiş’in çektiği ve yurtiçi şenliklerde övgü ve ödül toplayan sinema vesilesiyle Uğur Polat ile bir ortaya geldik keyifli bir sohbet yaptık.
“Anadolu Leoparı” ile yolunuz nasıl kesişti, oradan başlayalım isterseniz.
Şöyle oldu, Emre ile hiç tanışıklığımız yoktu. Emre daha öncesinden Erden Kıral ile bir çalışması olmuş yanılmıyorsam, bir senaryo danışmanlığı üzere ve ona bu sinemadan bahsetmiş. Erden Abi de benimle görüşmesini tavsiye etmiş, “Bu rolü hoş oynayabilir, onun tarzı” demiş sağolsun. Kısacası Emre Kayiş beni aradı, randevulaştık, buluştuk, senaryoyu verdi bana, biraz anlattı. “Ben sizi hayli etkilemek istemiyorum, siz bir okuyun, daha sonra görüşelim” dedi. Sonraki sabah çabucak aradım ben. Okudum, fazlaca beğendim dedim ve tıpkı yerde görüştük tekrar. Daha ayrıntılı anlattı yine projeyi, nerelerde çekmek istediğini, doğal Ankara sineması olduğu için yüklü olarak Ankara’da çekmek istiyordu. Bir Polonya’dan bahsetti, zira Ankara’nın hayvanat bahçesi artık kalmadı, yerinde Melih Gökçek’in yaptığı ANKA Park olduğu için… Para bulmak biraz vakit aldı lakin sonunda başladık bir biçimde. 2020’nin 14 Şubat’ında bitirdik her şeyi, paydos ettik, bir ay daha sonra da pandemi patladı. Tahminen biraz uzun sürdü fakat ben çok memnunum, hoş iş oldu.
“Anadolu Leoparı”nda soyu tükenen Leopar ile aslında sizin oynadığınız Fikret karakterinin de soyu tükenen bir adam olması paralelliği üzerine kurulmuş bir öykü var. Karakterle nasıl bir bağ kurdunuz, siz de bir Ankaralı olarak?
Kendimden epeyce şey buldum, bir kez onu söyleyeyim. Hatta birtakım sahneleri tesadüfen benim yaşadığım, büyüdüğüm yerlerde çektik. örneğin okuduğum lisede sahne çektik. Benim Ankara’ya taşınmama vesile olan şeker fabrikası , zira babam fabrikada müfettişti ve taşradan Ankara’ya geldi ve o fabrikada çekim yaptık. Fabrika 1962’de kurulmuş, ben 61 doğumluyum… 5-6 yaşımda geldim oraya. Yürüdüğüm sokaklarda, oynadığım Kuğulu Park’ta… Her yerde şimdi çekim yaptık. Bir kez nostaljik olarak epey etkiledi beni. Fikret de, evet jenerasyonu tükeniyor onun da, bizim de, 78 jenerasyonu olarak isimlendiriyorlar bizi herbiçimde, bizim de yavaş yavaş kuşağımız tükeniyor işte. Ben oldum 60 artık… (gülüyor)
‘BENİ EĞİP BÜKEN ANKARA OLDU’
Ankara sizin ömrünüzde kıymetli yer tutuyor olağan değil mi?
Çok kıymetli. Ben 12 Eylül’den daha sonra taşındım İstanbul’a. İlkokul, ortaokul, lise daima Ankara’da geçti. Lisede aslına bakarsanız başladı bütün olgunlaşmak, dik duruş, dünya görüşü, saf seçme, tiyatroya ilgi… daha sonra Ankara Sanat Tiyatrosu… AST’nin o senelerda bir tiyatro okulu vardı, kursiyer olarak katılıyorduk. Orada işte Rutkay Bey’in yakın arkadaşları gelip ders veriyordu orada. bu biçimde işler de uygun gidiyordu AST’de… “Sakıncalı Piyade” vakit içinderı, yani epeyce güzel para kazandığı periyotlar. Bir dönem şimdi orada hem kursiyerlik yaptım ben hem teşrifatçılık yaptım hem yerleri sildim… Dekor boyadık, dekor taşıdık, işin mutfağından geldim. O yüzden Ankara benim için hayli eğitici oldu. Yani ne kadar eğildiysem, büküldüysem Ankara yardımıyla oldu.
Sevilen dizilerden “Yargı”da da değerli bir rol üstleniyorsunuz. Dizinin sevilmesinde güya insanların yargıyla, adaletle, bu sistemle olan kederlerinin de tesiri var, değil mi?
Mutlaka… Varmış yani. Alışılmış ki bu bir kurgu, birebir gerçeklik değil, belgesel çekmiyoruz lakin “Yargı”dan daha sonra misal temaları işleyen, hukuk, adalet, yargıyla ilgili bir sürü öteki dizi de başladı. Doğal “Yargı” uyarlamam biz dizi değil öbürleri üzere, Sema Ergenekon’un büsbütün yazdığı, özgün bir iş, onun da fazlaca tesiri var.
‘HİÇ UMUDUM YOK’
Hem 12 Eylül öncesini hayatış birebir vakitte 70‘li senelerdan beri oyunculukla haşır neşir biri olarak, nasıl buluyorsunuz bugün Türkiye‘nin geldiği yeri?
Yani ben o denli pembe bulutlar falan çizmiyorum geleceğimizle ilgili. Gerçekçi bakıyorum, hiç umudum yok benim. Önümüzdeki seçimlerde falan da bir şeylerin değişeceğine pek inanmıyorum maalesef. Umutsuzum.
Okumaya devam et...
Son sineması “Anadolu Leoparı”nda vakte ayak uydurmakta zorlanan, tabir yerindeyse soyu tükenmekte olan bir adamı canlandırıyor. Emre Kayiş’in çektiği ve yurtiçi şenliklerde övgü ve ödül toplayan sinema vesilesiyle Uğur Polat ile bir ortaya geldik keyifli bir sohbet yaptık.
“Anadolu Leoparı” ile yolunuz nasıl kesişti, oradan başlayalım isterseniz.
Şöyle oldu, Emre ile hiç tanışıklığımız yoktu. Emre daha öncesinden Erden Kıral ile bir çalışması olmuş yanılmıyorsam, bir senaryo danışmanlığı üzere ve ona bu sinemadan bahsetmiş. Erden Abi de benimle görüşmesini tavsiye etmiş, “Bu rolü hoş oynayabilir, onun tarzı” demiş sağolsun. Kısacası Emre Kayiş beni aradı, randevulaştık, buluştuk, senaryoyu verdi bana, biraz anlattı. “Ben sizi hayli etkilemek istemiyorum, siz bir okuyun, daha sonra görüşelim” dedi. Sonraki sabah çabucak aradım ben. Okudum, fazlaca beğendim dedim ve tıpkı yerde görüştük tekrar. Daha ayrıntılı anlattı yine projeyi, nerelerde çekmek istediğini, doğal Ankara sineması olduğu için yüklü olarak Ankara’da çekmek istiyordu. Bir Polonya’dan bahsetti, zira Ankara’nın hayvanat bahçesi artık kalmadı, yerinde Melih Gökçek’in yaptığı ANKA Park olduğu için… Para bulmak biraz vakit aldı lakin sonunda başladık bir biçimde. 2020’nin 14 Şubat’ında bitirdik her şeyi, paydos ettik, bir ay daha sonra da pandemi patladı. Tahminen biraz uzun sürdü fakat ben çok memnunum, hoş iş oldu.
“Anadolu Leoparı”nda soyu tükenen Leopar ile aslında sizin oynadığınız Fikret karakterinin de soyu tükenen bir adam olması paralelliği üzerine kurulmuş bir öykü var. Karakterle nasıl bir bağ kurdunuz, siz de bir Ankaralı olarak?
Kendimden epeyce şey buldum, bir kez onu söyleyeyim. Hatta birtakım sahneleri tesadüfen benim yaşadığım, büyüdüğüm yerlerde çektik. örneğin okuduğum lisede sahne çektik. Benim Ankara’ya taşınmama vesile olan şeker fabrikası , zira babam fabrikada müfettişti ve taşradan Ankara’ya geldi ve o fabrikada çekim yaptık. Fabrika 1962’de kurulmuş, ben 61 doğumluyum… 5-6 yaşımda geldim oraya. Yürüdüğüm sokaklarda, oynadığım Kuğulu Park’ta… Her yerde şimdi çekim yaptık. Bir kez nostaljik olarak epey etkiledi beni. Fikret de, evet jenerasyonu tükeniyor onun da, bizim de, 78 jenerasyonu olarak isimlendiriyorlar bizi herbiçimde, bizim de yavaş yavaş kuşağımız tükeniyor işte. Ben oldum 60 artık… (gülüyor)
‘BENİ EĞİP BÜKEN ANKARA OLDU’
Ankara sizin ömrünüzde kıymetli yer tutuyor olağan değil mi?
Çok kıymetli. Ben 12 Eylül’den daha sonra taşındım İstanbul’a. İlkokul, ortaokul, lise daima Ankara’da geçti. Lisede aslına bakarsanız başladı bütün olgunlaşmak, dik duruş, dünya görüşü, saf seçme, tiyatroya ilgi… daha sonra Ankara Sanat Tiyatrosu… AST’nin o senelerda bir tiyatro okulu vardı, kursiyer olarak katılıyorduk. Orada işte Rutkay Bey’in yakın arkadaşları gelip ders veriyordu orada. bu biçimde işler de uygun gidiyordu AST’de… “Sakıncalı Piyade” vakit içinderı, yani epeyce güzel para kazandığı periyotlar. Bir dönem şimdi orada hem kursiyerlik yaptım ben hem teşrifatçılık yaptım hem yerleri sildim… Dekor boyadık, dekor taşıdık, işin mutfağından geldim. O yüzden Ankara benim için hayli eğitici oldu. Yani ne kadar eğildiysem, büküldüysem Ankara yardımıyla oldu.
Sevilen dizilerden “Yargı”da da değerli bir rol üstleniyorsunuz. Dizinin sevilmesinde güya insanların yargıyla, adaletle, bu sistemle olan kederlerinin de tesiri var, değil mi?
Mutlaka… Varmış yani. Alışılmış ki bu bir kurgu, birebir gerçeklik değil, belgesel çekmiyoruz lakin “Yargı”dan daha sonra misal temaları işleyen, hukuk, adalet, yargıyla ilgili bir sürü öteki dizi de başladı. Doğal “Yargı” uyarlamam biz dizi değil öbürleri üzere, Sema Ergenekon’un büsbütün yazdığı, özgün bir iş, onun da fazlaca tesiri var.
‘HİÇ UMUDUM YOK’
Hem 12 Eylül öncesini hayatış birebir vakitte 70‘li senelerdan beri oyunculukla haşır neşir biri olarak, nasıl buluyorsunuz bugün Türkiye‘nin geldiği yeri?
Yani ben o denli pembe bulutlar falan çizmiyorum geleceğimizle ilgili. Gerçekçi bakıyorum, hiç umudum yok benim. Önümüzdeki seçimlerde falan da bir şeylerin değişeceğine pek inanmıyorum maalesef. Umutsuzum.
Okumaya devam et...