KimDemis
Aktif Üye
Yüksek yapılarda pratik ip sistemleri kullanarak çalışan “iple erişim teknisyenleri”nden Kaya, mesleği Türkiye’de yapan az sayıdaki bayandan biri olarak dikkati çekiyor.
Çocukluğundan beri adrenalin tutkusuyla ekstrem sporlara ilgi duyan 30 yaşındaki Kaya, 11 yıl evvel başladığı üniversite tahsili sırasında dağcılık kulübüne üye oldu.
Birinci kaya tırmanışında epeyce büyük endişe yaşayan lakin arkadaşlarının dayanağıyla vazgeçmeyen Kaya, 2017 yılında besin mühendisliği kısmından mezun oldu ve İzmir’e yerleşti.
Genç bayan, burada çeşitli kesimlerde çalıştıktan daha sonra 2020 yılında işsiz kaldı. Babasının yönlendirmesiyle iple erişim teknisyenliği eğitimi alan Kaya, bu biçimdece kendisine yeni bir iş alanı açtı.
Hazel Kaya, işi gereği kimi vakit yüksekliği 100 metreyi bulan bir rüzgar türbininin iç ve dış kısımlarında, motor kısmı ya da kanadında bakım, güçlendirme, tamir, paklık ve yüzey müdafaa işleri yapıyor. Yıldırım düşmesi kararı hasar goren türbinleri de onaran Kaya’nın misyon yeri kimi vakit de 250 metrede bir gökdelenin çatısı oluyor.
Hazel Kaya, iple erişim teknisyenlerinin, klasik formüllerle tehlikeli ya da yüksek maliyetli yerlere özel ip teknikleri kullanarak erişip verilen vazifeleri gerçekleştirdiğini anlattı.
Bu teknik yardımıyla yapıların denetimi, bakım tamirat işleri, riskli yüksekliklerdeki montajlar ve yamaçlarında sorun olan alanlarda, erişimi güç olan noktalardaki işlerin süratli, inançlı ve ekonomik bir biçimde yapılabildiğini kaydeden Kaya, Türkiye’de bu işte çalışan bayan sayısının 10’dan az olduğunu söylemiş oldu.
İşini severek yaptığını anlatan Kaya, “Bir kezinde yüksek bir binada, içerinden yapılamadığı için dışarıdan camları silikonluyordum. Benim onları duyduğumu fark etmeyen içerideki iki erkek arkadaş sohbet ederken biri ‘ben konutta silikon çekemiyorum, bu kız binanın haricinde ip üzerinde nasıl yapıyor?’ demişti. Bu beni gururlandırdı.” diye konuştu.
En epey rüzgar türbinlerinde çalışmayı sevdiğini lisana getiren Kaya, şöyleki konuştu:
“Türbin ortasındaki asansör sayesinde üste çıkıyoruz. Asansör arızalı ise türbindeki merdivenden tırmanıyoruz. Vinç yardımı ile ekipmanları türbinin kule üzerindeki kısımlarından biri olan nacelleye (makine bölümü) çıkartıyoruz. Kanat uygun konuma geldiğinde türbin ortasındaki kilit sistemini kullanarak türbini istediğimiz durumda sabitliyoruz. daha sonra ipleri nacelle ortasındaki istasyon noktasına sabitleyerek kanattan aşağı atıyoruz. Naccellenin üstünden iniş noktasına ulaşmak için güvenlik gayesiyle yerdeki noktalara bağlanarak yürüyoruz. İplere vardığımızda aşağı inmek için hazırlığımızı tamamlıyoruz ve işe koyuluyoruz.”
Hayatlarının kullandıkları ekipmana emanet olduğuna değinen Kaya, misyon yerine göre farklı ekipmanlar taşıdıklarını, tartılarının 16 kilograma kadar ulaştığını belirtti.
Yüksekte çalışmaya alışmasına karşın yükseklik dehşetinin sürdüğünü kaydeden Kaya, şunları söylemiş oldu:
“Çocukluğumdan beri yükseklik kaygım var lakin bir kemere, ipe bağlandığımda kendimi inançta hissediyorum. 200 metre yükseklikte bile çalışabiliyorum lakin kimi vakit babamla yürüyüşe gidiyoruz, uçurum kenarında fotoğraf çektirmek istiyoruz, ben korkuyorum, aşağı bile bakamıyorum. Yalnızca kemere bağlandığımda kendimi inançta hissediyorum. Yükseklik kaygım o anda kayboluyor birden. Ekipmanlarımızın standardı olduğu için ekipmanlara güveniyoruz. Önlemi alırsanız risk sıfır lakin bir kusur yaparsanız ömrünüze mal olabilir.”
Çocukluğundan beri adrenalin tutkusuyla ekstrem sporlara ilgi duyan 30 yaşındaki Kaya, 11 yıl evvel başladığı üniversite tahsili sırasında dağcılık kulübüne üye oldu.
Birinci kaya tırmanışında epeyce büyük endişe yaşayan lakin arkadaşlarının dayanağıyla vazgeçmeyen Kaya, 2017 yılında besin mühendisliği kısmından mezun oldu ve İzmir’e yerleşti.
Genç bayan, burada çeşitli kesimlerde çalıştıktan daha sonra 2020 yılında işsiz kaldı. Babasının yönlendirmesiyle iple erişim teknisyenliği eğitimi alan Kaya, bu biçimdece kendisine yeni bir iş alanı açtı.
Hazel Kaya, işi gereği kimi vakit yüksekliği 100 metreyi bulan bir rüzgar türbininin iç ve dış kısımlarında, motor kısmı ya da kanadında bakım, güçlendirme, tamir, paklık ve yüzey müdafaa işleri yapıyor. Yıldırım düşmesi kararı hasar goren türbinleri de onaran Kaya’nın misyon yeri kimi vakit de 250 metrede bir gökdelenin çatısı oluyor.
Hazel Kaya, iple erişim teknisyenlerinin, klasik formüllerle tehlikeli ya da yüksek maliyetli yerlere özel ip teknikleri kullanarak erişip verilen vazifeleri gerçekleştirdiğini anlattı.
Bu teknik yardımıyla yapıların denetimi, bakım tamirat işleri, riskli yüksekliklerdeki montajlar ve yamaçlarında sorun olan alanlarda, erişimi güç olan noktalardaki işlerin süratli, inançlı ve ekonomik bir biçimde yapılabildiğini kaydeden Kaya, Türkiye’de bu işte çalışan bayan sayısının 10’dan az olduğunu söylemiş oldu.
İşini severek yaptığını anlatan Kaya, “Bir kezinde yüksek bir binada, içerinden yapılamadığı için dışarıdan camları silikonluyordum. Benim onları duyduğumu fark etmeyen içerideki iki erkek arkadaş sohbet ederken biri ‘ben konutta silikon çekemiyorum, bu kız binanın haricinde ip üzerinde nasıl yapıyor?’ demişti. Bu beni gururlandırdı.” diye konuştu.
En epey rüzgar türbinlerinde çalışmayı sevdiğini lisana getiren Kaya, şöyleki konuştu:
“Türbin ortasındaki asansör sayesinde üste çıkıyoruz. Asansör arızalı ise türbindeki merdivenden tırmanıyoruz. Vinç yardımı ile ekipmanları türbinin kule üzerindeki kısımlarından biri olan nacelleye (makine bölümü) çıkartıyoruz. Kanat uygun konuma geldiğinde türbin ortasındaki kilit sistemini kullanarak türbini istediğimiz durumda sabitliyoruz. daha sonra ipleri nacelle ortasındaki istasyon noktasına sabitleyerek kanattan aşağı atıyoruz. Naccellenin üstünden iniş noktasına ulaşmak için güvenlik gayesiyle yerdeki noktalara bağlanarak yürüyoruz. İplere vardığımızda aşağı inmek için hazırlığımızı tamamlıyoruz ve işe koyuluyoruz.”
Hayatlarının kullandıkları ekipmana emanet olduğuna değinen Kaya, misyon yerine göre farklı ekipmanlar taşıdıklarını, tartılarının 16 kilograma kadar ulaştığını belirtti.
Yüksekte çalışmaya alışmasına karşın yükseklik dehşetinin sürdüğünü kaydeden Kaya, şunları söylemiş oldu:
“Çocukluğumdan beri yükseklik kaygım var lakin bir kemere, ipe bağlandığımda kendimi inançta hissediyorum. 200 metre yükseklikte bile çalışabiliyorum lakin kimi vakit babamla yürüyüşe gidiyoruz, uçurum kenarında fotoğraf çektirmek istiyoruz, ben korkuyorum, aşağı bile bakamıyorum. Yalnızca kemere bağlandığımda kendimi inançta hissediyorum. Yükseklik kaygım o anda kayboluyor birden. Ekipmanlarımızın standardı olduğu için ekipmanlara güveniyoruz. Önlemi alırsanız risk sıfır lakin bir kusur yaparsanız ömrünüze mal olabilir.”