celikci
Yeni Üye
Robert Louis Stevenson’ın klasik tansiyon romanından uyarlanan ve ünü sonları aşmış bir Broadway müzikali olan Dr. Jeykıll, Mr Hyde’ın Şiddetli PSM’de sahneleneceğini duyar duymaz bütün sanatseverler heyecanlanmıştı. Hele başrol oyuncularının Hayko Cepkin ve Elçin Sangu olduğunu öğrenince. Bu çeşit yapımlarda şayet olmazsa olmaz, epeyce değerliye çıktığı için gişeyi hareketlendirecek ünlü isimler gerekiyor. Onlar her vakit müzikal oynama yetisine sahip olmayabildiği için oyunun muvaffakiyetini tehlikeye düşürüyor. Müzisyen Hayko Cepkin’in sahnesini beğenirim. Değişik bir müzik biçimi ve gösterisi var, aslında tipi de tam Dr. Jeykıll! Elçin Sangu’nun hoşluğuna, aurasına ise kim hayran değil ki, şu andaki şöhretinden epey daha fazlasını hak ediyor. Sanki sahnede ne olacak, bu sıkıntı yapımın altından kalkabilecekler mi, sesleri yetecek mi diye çocukları müsamereye çıkan anne telaşıyla seyretmek istiyorum. Bir yandan da bu sahnede bazılarının nasıl yok olduğunu, yapımın nasıl gümlediğini bildiğim için korkuyorum. Oyunun üçüncü gösterimine gidebildim. Ve hayli keyifli oldum: Herkes işini güzel yapmış, fazlaca başarılılar! Dr Jeykıll, kendini bilime adamış, yeterli bir insan. Nişanlısını deneylerine dalıp ihmal etmesine rağmen epey da seviyor. Ancak karşısına çıkan kabare müzikçisi Lucy de fazlaca cazip. Hele yaptığı deney, Dr. Jeykıll’ın ortasındaki berbatlığı zapt edilemez hale getirince! daha sonrası? Sahnede! aslına bakarsanız bir müzikalde hikaye ikinci planda kalıyor.
Kadro hakikaten dört dörtlük: Hayko Cepkin, Elçin Sangu, Nermin Koçak, Umut Kurt, Cenk Bıyık ve Fatih Al, Tuncay Çağıl, Işık Tolgay, Miray Akovalıgil, Alper Alpman, Buket Bahar, Elerki Taşkın, Oğuz Turgutgenç, ana takım. Fakat 18 kişilik “Ensemble” da hem dansları hem koro olarak büyük bir alkışı hak ediyorlar. Bu o kadar kıymetli ki, kimi vakit iki başrol oyuncusu olağanüstü olur, dansçılar amatör kalır! Burada tıkır tıkır işleyen bir koreografi ve muvaffakiyetle dans edip müzik söyleyen bir grup var ki onları izlemek de zevk veriyor.
Tabii büyük bir alkış ortasından bir müzikal yıldızı çıkaran Hayko Cepkin’e. Yalnızca âlâ söylemiyor, hayli yeterli de oynuyor! Ki çift kişilikli bir karakteri canlandırmak kolay değil, hem şeytan hem melek olabiliyor, üstelik de oyunun bütün yükünü omuzlarında taşıyor. Kabare müzikçisi Lusy rolünde Elçin Sangu, o kadar hoş ki hiç bir şey yapmasa da seyrederim ben onu, müzik söylerken de ezilmiyor lakin nişanlısı rolündeki Nermin Koçak’ın vokalinin daha başarılı olduğunu teslim etmek gerek. Dekor ve kostümün de periyodu epey yeterli yansıttığını ve o koca sahnede, oyuncuların dans ederek dekor değişimine katkıda bulunmasını farklı bulduğumu eklemeliyim. Frank Wildhorn’un müziğini, alıştığımızın bilakis, perde gerisinde değil de sahnenin sol yanında konuşlanmış orkestra çalıyor. Sahneye Taner Tuncay koymuş, eline sıhhat. Sonuç olarak New York ya da Londra’ya gitmeden de onlardan aşağı kalmayan nitelikte bir müzikal seyredebildik ki, ne memnun sanatseverlere! Üstelik Ankara’da da oynayacaklar, olağan olarak biletler kıymetli fakat bu yapımlar bu biçimde. Her hoşun bir bedeli oluyor.
Okumaya devam et...
Kadro hakikaten dört dörtlük: Hayko Cepkin, Elçin Sangu, Nermin Koçak, Umut Kurt, Cenk Bıyık ve Fatih Al, Tuncay Çağıl, Işık Tolgay, Miray Akovalıgil, Alper Alpman, Buket Bahar, Elerki Taşkın, Oğuz Turgutgenç, ana takım. Fakat 18 kişilik “Ensemble” da hem dansları hem koro olarak büyük bir alkışı hak ediyorlar. Bu o kadar kıymetli ki, kimi vakit iki başrol oyuncusu olağanüstü olur, dansçılar amatör kalır! Burada tıkır tıkır işleyen bir koreografi ve muvaffakiyetle dans edip müzik söyleyen bir grup var ki onları izlemek de zevk veriyor.
Tabii büyük bir alkış ortasından bir müzikal yıldızı çıkaran Hayko Cepkin’e. Yalnızca âlâ söylemiyor, hayli yeterli de oynuyor! Ki çift kişilikli bir karakteri canlandırmak kolay değil, hem şeytan hem melek olabiliyor, üstelik de oyunun bütün yükünü omuzlarında taşıyor. Kabare müzikçisi Lusy rolünde Elçin Sangu, o kadar hoş ki hiç bir şey yapmasa da seyrederim ben onu, müzik söylerken de ezilmiyor lakin nişanlısı rolündeki Nermin Koçak’ın vokalinin daha başarılı olduğunu teslim etmek gerek. Dekor ve kostümün de periyodu epey yeterli yansıttığını ve o koca sahnede, oyuncuların dans ederek dekor değişimine katkıda bulunmasını farklı bulduğumu eklemeliyim. Frank Wildhorn’un müziğini, alıştığımızın bilakis, perde gerisinde değil de sahnenin sol yanında konuşlanmış orkestra çalıyor. Sahneye Taner Tuncay koymuş, eline sıhhat. Sonuç olarak New York ya da Londra’ya gitmeden de onlardan aşağı kalmayan nitelikte bir müzikal seyredebildik ki, ne memnun sanatseverlere! Üstelik Ankara’da da oynayacaklar, olağan olarak biletler kıymetli fakat bu yapımlar bu biçimde. Her hoşun bir bedeli oluyor.
Okumaya devam et...