amerikali
Yeni Üye
Hepimiz hayata dair hoş hayaller kurarız. Pek çoğumuz için bunlardan biri de sevdiğimiz şahısla evlenip sağlıklı çocuklara sahip olup memnun mesut yaşamaktır. Fakat ne yazık ki kimi vakit hiç de hayal ettiğimiz üzere gitmiyor. Sevdiğimiz kişi ya da kendimiz değişiyoruz, uyuşmazlıklar oluyor. Çocuğunun sıhhat durumu ile ilgili beklenmedik şeyler duymak da ömrümüzü alt üst edebiliyor. Tıpkı Melis gibi!
*Fotoğraflar temsilidir.
Melis ve eşi keyifli giden bir bağın akabinde hoş bir düğünle evlendiler. Çok geçmeden de memnunluklarını artırmak için bir bebek sahibi olmak istediler.
Geçen bir müddetnin akabinde hayallerine kavuşarak bir erkek bebek sahibi oldular.
Dünyalar tatlısı!
Onunla bir daha doğmuş üzere hissettiler lakin Melis, oğlu bir yaşını yeni doldurduğunda gebe olduğunu öğrendi.
Bu, onlar için planlı bir durum değildi. Bu yüzden de evvel biraz bocalasalar da çocuklarının birlikte büyüyeceği fikri ile kısa müddette alıştılar.
Sağlıklı bir biçimde dünyaya gelen bir kız bebekle fazlaca daha keyifli bir hayata başlayacaklarını düşündüler.
Zira kıssaları bu biçimde başladı. Her ne kadar yaşları birbirine yakın iki bebekle işler güç üzere görünse de verdikleri memnunluk yetiyordu.
Melis’in ilgisi zarurî olarak bebeklerine kaydığında, eşinden beklenmedik reaksiyonlar görmeye başladı.
Zira eşine bakılırsa o, konutuyla ya da eşiyle gereğince ilgilenmiyordu!
Birinci birkaç ay ortasında farklı durumlar yaşanmaya başlandı. Zira oğulları agresif tutumlar sergilemeye başlamıştı.
çabucak hemen konuşamadığı için de bir özel eğitim kurumuna gittiler. Oradan psikiyatra ve birbiri gerisine eklenen hekim görüşleri sonunda oğullarına otizm tanısı kondu.
Hiç beklemedikleri bu haber karşısında yıkılsalar da, evlatları için çabalamaya devam ettiler. Onun için gerekli eğitimleri almak, toplumsallaşmasını sağlamak evvelariydi.
Bu ortada kardeşi de çabucak hemen bir bebekti. Yani bilhassa anne kendini kesimlere bölünmüş üzere hissetmeye başladı.
Tam da bu sıralarda eşi, Melis’i daima bir sebeple suçlamaya başladı.
‘İyi bir anne değilsin, senin yüzünden bu biçimde oldu’ vs… Hatta az evvel de belirttiğimiz üzere çabucak hemen bebek olan küçük kızıyla ilgilendiği için, eşi tarafınca oğlunu ilgisiz bırakmakla da suçlandı.
Melis de tüm bunlar üstüne kendini sorgulamaya başladı. Aslında her şey yolunda gitse bile, anne çocuklarına yetememekten korkar daima.
O sırada bir yandan bebeğiyle ilgilenirken, öbür yandan oğlunu eğitimlerine gdolayıyor, geceleri iki çocuğu içinde neredeyse hiç uyuyamıyordu.
Bir de bunun üstüne eşi ona kendisine gereğince ilgi göstermediğini söylemeye başladı!
Hatta kendisine artık eskisi üzere bakmadığını bile…
Bu özel durum herkes için sıkıntı bir müddetç bulunmasına karşın, ortaya yeni tartışma sebeplerinin girmesi ile ilgileri dönülmez bir noktaya geldi.
Birebir konutun ortasında birbirini zar sıkıntı goren, gördüğünde de tartışan iki beşere dönüştüler.
Melis tüm bu olanların sorumlusu olarak kendini görmeye başladı. Her şeyde kendini hatalar oldu.
Ne kadar çabalasa da görülmemekten, ne olursa olsun yetememekten yorgun hissediyor. Siz olsanız ne yapardınız?
Bu içerikler de ilginizi çekebilir:
*Fotoğraflar temsilidir.
Melis ve eşi keyifli giden bir bağın akabinde hoş bir düğünle evlendiler. Çok geçmeden de memnunluklarını artırmak için bir bebek sahibi olmak istediler.
Geçen bir müddetnin akabinde hayallerine kavuşarak bir erkek bebek sahibi oldular.
Dünyalar tatlısı!
Onunla bir daha doğmuş üzere hissettiler lakin Melis, oğlu bir yaşını yeni doldurduğunda gebe olduğunu öğrendi.
Bu, onlar için planlı bir durum değildi. Bu yüzden de evvel biraz bocalasalar da çocuklarının birlikte büyüyeceği fikri ile kısa müddette alıştılar.
Sağlıklı bir biçimde dünyaya gelen bir kız bebekle fazlaca daha keyifli bir hayata başlayacaklarını düşündüler.
Zira kıssaları bu biçimde başladı. Her ne kadar yaşları birbirine yakın iki bebekle işler güç üzere görünse de verdikleri memnunluk yetiyordu.
Melis’in ilgisi zarurî olarak bebeklerine kaydığında, eşinden beklenmedik reaksiyonlar görmeye başladı.
Zira eşine bakılırsa o, konutuyla ya da eşiyle gereğince ilgilenmiyordu!
Birinci birkaç ay ortasında farklı durumlar yaşanmaya başlandı. Zira oğulları agresif tutumlar sergilemeye başlamıştı.
çabucak hemen konuşamadığı için de bir özel eğitim kurumuna gittiler. Oradan psikiyatra ve birbiri gerisine eklenen hekim görüşleri sonunda oğullarına otizm tanısı kondu.
Hiç beklemedikleri bu haber karşısında yıkılsalar da, evlatları için çabalamaya devam ettiler. Onun için gerekli eğitimleri almak, toplumsallaşmasını sağlamak evvelariydi.
Bu ortada kardeşi de çabucak hemen bir bebekti. Yani bilhassa anne kendini kesimlere bölünmüş üzere hissetmeye başladı.
Tam da bu sıralarda eşi, Melis’i daima bir sebeple suçlamaya başladı.
‘İyi bir anne değilsin, senin yüzünden bu biçimde oldu’ vs… Hatta az evvel de belirttiğimiz üzere çabucak hemen bebek olan küçük kızıyla ilgilendiği için, eşi tarafınca oğlunu ilgisiz bırakmakla da suçlandı.
Melis de tüm bunlar üstüne kendini sorgulamaya başladı. Aslında her şey yolunda gitse bile, anne çocuklarına yetememekten korkar daima.
O sırada bir yandan bebeğiyle ilgilenirken, öbür yandan oğlunu eğitimlerine gdolayıyor, geceleri iki çocuğu içinde neredeyse hiç uyuyamıyordu.
Bir de bunun üstüne eşi ona kendisine gereğince ilgi göstermediğini söylemeye başladı!
Hatta kendisine artık eskisi üzere bakmadığını bile…
Bu özel durum herkes için sıkıntı bir müddetç bulunmasına karşın, ortaya yeni tartışma sebeplerinin girmesi ile ilgileri dönülmez bir noktaya geldi.
Birebir konutun ortasında birbirini zar sıkıntı goren, gördüğünde de tartışan iki beşere dönüştüler.
Melis tüm bu olanların sorumlusu olarak kendini görmeye başladı. Her şeyde kendini hatalar oldu.
Ne kadar çabalasa da görülmemekten, ne olursa olsun yetememekten yorgun hissediyor. Siz olsanız ne yapardınız?
Bu içerikler de ilginizi çekebilir: