amerikali
Yeni Üye
Birden fazla insanın ömrün geriliminden kaçmak için vazgeçilmezi haline gelen alkol, hiç fark ettirmeden ufak bir keyiften önemli bir probleme ve bağımlılığa dönüşebiliyor. Alkolle olan münasebetini tüm açıklığıyla anlatan bu hanımın öyküsüne bir göz atın… ????
Kaynak: https://www.theguardian.com/lifeandst…
Birçoğumuz için artık arkadaşlarımızla kalabalık buluşma masalarının, iş çıkışının akabinde cuma gecelerinin vazgeçilmezi haline geldi alkol. Keyif için içtiğimiz bir bardak, hiç farkında olmadan elinizi attığınız bir desteğe dönebiliyor…
Bilhassa pandemi sürecinde meskende vakit geçiren, kendisiyle baş başa kaldıkça devayı alkolde bulan insanların oranı araştırmalara bakılırsa yükseldi.
The Guardian’da bir muharririn kaleme aldığı kendi alkol serüvenini sizler için derledik…
“Sırtımı bir ağaca dayamış biçimde çimlerin üzerinde oturduğumu hatırlıyorum. Arkadaşımın beni az daha sonra meskene bırakacağını, benim inatla ‘tüm gece ormanda kalacağım’ dediğim anları anımsıyorum.
Yakın dostum beni tutarak otomobiline bindirdi, midem bulanırsa diye bir kova verdi yanıma. Yol boyunca daima özür diledim kendisinden, birkaç defa de kustum. Öteki bir şey hatırlamıyorum o geceye dair.
Sabah olup da eşimin yanında uyandığımda ağzım kupkuru, başım patlayacak üzereydi. 39 yaşında, iki çocuk annesi, iş yeri sahibi ve evli bir kadındım. Artık alkol meselemi görmezden gelebilecek durumda değildim.
Alkolle ilgili en erken anılarım aile konutunda bizimkilerin içtiği biralardı. Lisedeyken restoranlarda çalışmaya başladım ve alkolün beşerlerle alakasına şahit olmaya başladım. yıllar daha sonra evlendim, eşimle taşındığım yeni kentte bir bira fabrikası açtık.
Kendimi daima şu biçimde avutuyordum: Ben de herkes üzere içen bir beşerim, kaldırabildiğim sürece alkol alabilirim. Hem bira fabrikasında çalışıp da alkol almamak pek mantıklı gelmiyordu.
O Kasım akşamı arkadaşımla yaşadığım olaya kadar güzeldim, yıllardır kendimi kaybetmemiştim aslında. Palavra olmasın, viskisinden biraya kadar her gün en az bir bardak içki içerdim zira yetişkinlerin bu biçimde gerilim attığını, hayattan keyif aldığını öğrettiler bana.
Pandemi devriyle birlikte benim içkilerim de çoğalmaya başladı. İki tane küçük çocuğa baktığım için haklı görüyordum kendimi, akşam olunca açtığım o bira ödü üzereydi benim için. Cuma akşamları eşim hoş bir kokteyl hazırlardı, daha sonra tekrar, tekrar derken sabah ağrılar ortasında uyanırdım genelde.
Hayatta her vakit dişinizi sıkıp önünüze çıkan her pürüze dayanmanız gerektiğini öğreniyorsunuz. Artık kaldıramadığınız vakit eliniz alkole gidiyor.
Fakat asıl sorun içtiğimiz şeyler değil, asıl sorun bizim ta kendimiz. Hırpalanmış, kusurlu, iradesiz insanlarız biz. Sonunda durup bir nefes aldığım an, bu sorunun ciddiyetini fark ettiğim an işin seyri değişti.
40 yıl düşünsem aklıma gelmeyecek bir adım atarak alkolik buluşmalarına katıldım. En başta epeyce çekindim, yardım almak için görüştüğüm insanları görür görmez ‘Bir dakika ya, alkolik miyim ben?’ diye düşündüm.
Lakin vakit içinde başka insanların öykülerini duydukça, onların yüreğini gördükçe boğazımdaki o düğümlerin çözüldüğünü hissettim. Güzel ki girmişim bu kapıdan, diyebildim.
Hem kendim, tıpkı vakitte ailem için alkolik terapi kümelerine katılmaya başladım. Eşim de benimle birlikte içkiyi bırakma sonucu aldı, evimizdeki bütün içkileri toplayıp yakınlara dağıttık. Kendisi daha öncesinden benim alkol sıkıntımdan şikayetçi olduğunu birkaç kere çıtlamıştı aslına bakarsan bana.
Alkolsüz yeni hayatıma alışırken yeni adımlar attım, hobiler buldum kendime. Doğal taşları topladım, meditasyon yaptım, yürüyüşe çıktım.
Yalnız başıma tabiatta yürürken hayatın gerçekleri yüzüme çarptı; epey vakit alkol almaktan kendimi tanıyamamışım hiç. Elimde bir bardak içki olmadan ben, ben miydim? Evvelce heyecanımda, sevincimde, özetlemek gerekirsesı her adımımda yanımda olan alkol yoktu artık.
Yeni kararlarımı ailemle ve arkadaşlarımla paylaştığımda herkes benim için ne kadar memnun olduğunu söylemiş oldu. En yakın arkadaşlarım birinci içkisiz kutlama gecelerimde yanımda oldular.
Ve artık, toplam 166 günümü alkolsüz geçirmeyi başardım. Takvim yapraklarına çarpı atarak vaktin geçmesini beklediğim günler bile geride kaldı. Özgürlüğümü kısıtlayan, daima pişman ve hatalı hissettiren o toksik enerjiyi geride bırakmayı başardım…”
Siz ne düşünüyorsunuz bu kıssa hakkında? Yorumlarda buluşalım!
Kaynak: https://www.theguardian.com/lifeandst…
Birçoğumuz için artık arkadaşlarımızla kalabalık buluşma masalarının, iş çıkışının akabinde cuma gecelerinin vazgeçilmezi haline geldi alkol. Keyif için içtiğimiz bir bardak, hiç farkında olmadan elinizi attığınız bir desteğe dönebiliyor…
Bilhassa pandemi sürecinde meskende vakit geçiren, kendisiyle baş başa kaldıkça devayı alkolde bulan insanların oranı araştırmalara bakılırsa yükseldi.
The Guardian’da bir muharririn kaleme aldığı kendi alkol serüvenini sizler için derledik…
“Sırtımı bir ağaca dayamış biçimde çimlerin üzerinde oturduğumu hatırlıyorum. Arkadaşımın beni az daha sonra meskene bırakacağını, benim inatla ‘tüm gece ormanda kalacağım’ dediğim anları anımsıyorum.
Yakın dostum beni tutarak otomobiline bindirdi, midem bulanırsa diye bir kova verdi yanıma. Yol boyunca daima özür diledim kendisinden, birkaç defa de kustum. Öteki bir şey hatırlamıyorum o geceye dair.
Sabah olup da eşimin yanında uyandığımda ağzım kupkuru, başım patlayacak üzereydi. 39 yaşında, iki çocuk annesi, iş yeri sahibi ve evli bir kadındım. Artık alkol meselemi görmezden gelebilecek durumda değildim.
Alkolle ilgili en erken anılarım aile konutunda bizimkilerin içtiği biralardı. Lisedeyken restoranlarda çalışmaya başladım ve alkolün beşerlerle alakasına şahit olmaya başladım. yıllar daha sonra evlendim, eşimle taşındığım yeni kentte bir bira fabrikası açtık.
Kendimi daima şu biçimde avutuyordum: Ben de herkes üzere içen bir beşerim, kaldırabildiğim sürece alkol alabilirim. Hem bira fabrikasında çalışıp da alkol almamak pek mantıklı gelmiyordu.
O Kasım akşamı arkadaşımla yaşadığım olaya kadar güzeldim, yıllardır kendimi kaybetmemiştim aslında. Palavra olmasın, viskisinden biraya kadar her gün en az bir bardak içki içerdim zira yetişkinlerin bu biçimde gerilim attığını, hayattan keyif aldığını öğrettiler bana.
Pandemi devriyle birlikte benim içkilerim de çoğalmaya başladı. İki tane küçük çocuğa baktığım için haklı görüyordum kendimi, akşam olunca açtığım o bira ödü üzereydi benim için. Cuma akşamları eşim hoş bir kokteyl hazırlardı, daha sonra tekrar, tekrar derken sabah ağrılar ortasında uyanırdım genelde.
Hayatta her vakit dişinizi sıkıp önünüze çıkan her pürüze dayanmanız gerektiğini öğreniyorsunuz. Artık kaldıramadığınız vakit eliniz alkole gidiyor.
Fakat asıl sorun içtiğimiz şeyler değil, asıl sorun bizim ta kendimiz. Hırpalanmış, kusurlu, iradesiz insanlarız biz. Sonunda durup bir nefes aldığım an, bu sorunun ciddiyetini fark ettiğim an işin seyri değişti.
40 yıl düşünsem aklıma gelmeyecek bir adım atarak alkolik buluşmalarına katıldım. En başta epeyce çekindim, yardım almak için görüştüğüm insanları görür görmez ‘Bir dakika ya, alkolik miyim ben?’ diye düşündüm.
Lakin vakit içinde başka insanların öykülerini duydukça, onların yüreğini gördükçe boğazımdaki o düğümlerin çözüldüğünü hissettim. Güzel ki girmişim bu kapıdan, diyebildim.
Hem kendim, tıpkı vakitte ailem için alkolik terapi kümelerine katılmaya başladım. Eşim de benimle birlikte içkiyi bırakma sonucu aldı, evimizdeki bütün içkileri toplayıp yakınlara dağıttık. Kendisi daha öncesinden benim alkol sıkıntımdan şikayetçi olduğunu birkaç kere çıtlamıştı aslına bakarsan bana.
Alkolsüz yeni hayatıma alışırken yeni adımlar attım, hobiler buldum kendime. Doğal taşları topladım, meditasyon yaptım, yürüyüşe çıktım.
Yalnız başıma tabiatta yürürken hayatın gerçekleri yüzüme çarptı; epey vakit alkol almaktan kendimi tanıyamamışım hiç. Elimde bir bardak içki olmadan ben, ben miydim? Evvelce heyecanımda, sevincimde, özetlemek gerekirsesı her adımımda yanımda olan alkol yoktu artık.
Yeni kararlarımı ailemle ve arkadaşlarımla paylaştığımda herkes benim için ne kadar memnun olduğunu söylemiş oldu. En yakın arkadaşlarım birinci içkisiz kutlama gecelerimde yanımda oldular.
Ve artık, toplam 166 günümü alkolsüz geçirmeyi başardım. Takvim yapraklarına çarpı atarak vaktin geçmesini beklediğim günler bile geride kaldı. Özgürlüğümü kısıtlayan, daima pişman ve hatalı hissettiren o toksik enerjiyi geride bırakmayı başardım…”
Siz ne düşünüyorsunuz bu kıssa hakkında? Yorumlarda buluşalım!