celikci
Yeni Üye
Bir hapishane hücresi, bir ranza, bir yatak, bir dolap, sandalye… Hücrede iki kişi, biri yerinde duramayan bir adam, başkası ise sessiz. Kapı açılır içeri yeni biri daha gelir ve oyun başlar.
Evvelki akşam Fişekhane Ana Sahne’de bir müddetdir görmeyi merakla beklediğim “Acting” isimli oyunu seyrettim.
Kimi oyunlar daha başlamadan heyecanlandırır beni. Tıpkı bir oyuncunun, oyun öncesi yaşadığı bir heyecan üzere.
Perdenin açılmasına dakikalar vardır. Sen aylarca o oyuna gece gündüz çalışmış provalar yapmışsındır. Salona yavaş yavaş seyirciler dolmaya ve yerlerine oturmaya başlar. Fısıltılar ortada bir yükselir daha sonra tekrar fısıltı… Kalp atışların hızlanır, avuçlarının içi terler, sen perdenin bir köşesinden salona bakarsın, heyecan doruğa ulaşır.
Bu duyguyu da uygun bilirim. bir epeyce kere yaşadım. Onun için oyun eleştirisi yazanlar bir tiyatronun her anını yeterli bilmeli bence.
Tatbikat Sahnesi’nin yeni oyunu, “Acting”, yeni mevsimin en düzgün oyunlarından biri.
Erdal Beşikçioğlu’nun eşi Elvin Beşikçioğlu ile bir arada yönettiği hem de Fatih Sönmez ve Ahmet Melih Yılmaz’la rol aldığı oyun günümüz sanat dünyasına bir tenkit üzere. Aslında daha fazlaca bir tiyatro dersi.
Oyun, sanat ve sanatçı sorgulaması yaparken bilhassa televizyon dünyasına tenkitler yöneltiyor. Her eli yüzü biraz düzgün olanın oyuncu olmaya çalışması, hayatını tiyatroya adamış gerçek oyuncular üzere Erdal Beşikçioğlu’nu rahatsız ediyor aşikâr ki.
Tek sıkıntısı oyunculuk yapmak olanların dal içerisinde nasıl yalnız kaldığını açıkça görüyoruz oyunda. Tanınan kültür ve edebiyatın aslında nasıl da yozlaştığını… Oyunda, tanınan kültür ve sanatın ne olduğuna dair önemli bir öğreti de var. Bu mesleği yapmak isteyenler ve hatta yapmaya çalışanlar bu oyunu gidip kesinlikle seyretmeli. Bir buçuk saatten çok bir ders niteliği taşıyor zira oyun. Sahne hapishane hücresinden bir anda bir tiyatro sınıfına dönüşüyor. Dersi veren de Erdal Beşikçioğlu, daha ne olsun.
Erdal Beşikçioğlu, üretimciyi öldürüp mahpusa giren bir oyuncu ve direktör olan “Robert” rolünde seyirci karşısına çıkıyor.
Fatih Sönmez, oyuncu olmak isteyen bir mahkûmu canlandırıyor. Dersi alan Sönmez yani oyundaki ismi ile “Dolandırıcı Gepetto”dan ders daha sonrası bir Hamlet tradı dinliyoruz. Hocası Robert’in zoruyla çırılçıplak.
Oyun boyunca hiç konuşmayan Ahmet Melih Yılmaz ise “Horace” karakteriyle görüyoruz sahnede. Oyun boyunca hiç konuşmuyor. Dilsiz değil yalnızca konuşmayı tercih etmeyen bir karakteri canlandırıyor.
Yaş hududu olan eğlenceli, bol küfürlü oyunun finali pek beklenmedik ve vurucu.
Uzun lafın kısası, oyunculuk üzerinden sanat, şöhret, popülerlik kavramlarının şimdiki göndermelerle akıcı biçimde işlendiği “Acting”te her insanın çıkaracağı bir ders var.
Okumaya devam et...
Evvelki akşam Fişekhane Ana Sahne’de bir müddetdir görmeyi merakla beklediğim “Acting” isimli oyunu seyrettim.
Kimi oyunlar daha başlamadan heyecanlandırır beni. Tıpkı bir oyuncunun, oyun öncesi yaşadığı bir heyecan üzere.
Perdenin açılmasına dakikalar vardır. Sen aylarca o oyuna gece gündüz çalışmış provalar yapmışsındır. Salona yavaş yavaş seyirciler dolmaya ve yerlerine oturmaya başlar. Fısıltılar ortada bir yükselir daha sonra tekrar fısıltı… Kalp atışların hızlanır, avuçlarının içi terler, sen perdenin bir köşesinden salona bakarsın, heyecan doruğa ulaşır.
Bu duyguyu da uygun bilirim. bir epeyce kere yaşadım. Onun için oyun eleştirisi yazanlar bir tiyatronun her anını yeterli bilmeli bence.
Tatbikat Sahnesi’nin yeni oyunu, “Acting”, yeni mevsimin en düzgün oyunlarından biri.
Erdal Beşikçioğlu’nun eşi Elvin Beşikçioğlu ile bir arada yönettiği hem de Fatih Sönmez ve Ahmet Melih Yılmaz’la rol aldığı oyun günümüz sanat dünyasına bir tenkit üzere. Aslında daha fazlaca bir tiyatro dersi.
Oyun, sanat ve sanatçı sorgulaması yaparken bilhassa televizyon dünyasına tenkitler yöneltiyor. Her eli yüzü biraz düzgün olanın oyuncu olmaya çalışması, hayatını tiyatroya adamış gerçek oyuncular üzere Erdal Beşikçioğlu’nu rahatsız ediyor aşikâr ki.
Tek sıkıntısı oyunculuk yapmak olanların dal içerisinde nasıl yalnız kaldığını açıkça görüyoruz oyunda. Tanınan kültür ve edebiyatın aslında nasıl da yozlaştığını… Oyunda, tanınan kültür ve sanatın ne olduğuna dair önemli bir öğreti de var. Bu mesleği yapmak isteyenler ve hatta yapmaya çalışanlar bu oyunu gidip kesinlikle seyretmeli. Bir buçuk saatten çok bir ders niteliği taşıyor zira oyun. Sahne hapishane hücresinden bir anda bir tiyatro sınıfına dönüşüyor. Dersi veren de Erdal Beşikçioğlu, daha ne olsun.
Erdal Beşikçioğlu, üretimciyi öldürüp mahpusa giren bir oyuncu ve direktör olan “Robert” rolünde seyirci karşısına çıkıyor.
Fatih Sönmez, oyuncu olmak isteyen bir mahkûmu canlandırıyor. Dersi alan Sönmez yani oyundaki ismi ile “Dolandırıcı Gepetto”dan ders daha sonrası bir Hamlet tradı dinliyoruz. Hocası Robert’in zoruyla çırılçıplak.
Oyun boyunca hiç konuşmayan Ahmet Melih Yılmaz ise “Horace” karakteriyle görüyoruz sahnede. Oyun boyunca hiç konuşmuyor. Dilsiz değil yalnızca konuşmayı tercih etmeyen bir karakteri canlandırıyor.
Yaş hududu olan eğlenceli, bol küfürlü oyunun finali pek beklenmedik ve vurucu.
Uzun lafın kısası, oyunculuk üzerinden sanat, şöhret, popülerlik kavramlarının şimdiki göndermelerle akıcı biçimde işlendiği “Acting”te her insanın çıkaracağı bir ders var.
Okumaya devam et...