celikci
Yeni Üye
Ayvalık’ta öbür bir sinemayla saatleri çakıştığı için izleyemediğim bir sinemaydı “Çilingir Sofrası”. Lakin hem Ayvalık’ta en epeyce alkışlanan sinema olması hem izleyenlerin çabucak hepsinden “mutlaka izlemelisin” teklifinin gelmesi, birebir vakitte en şiddetli öneriyi şenlikte gösterilen “Diyalog” sinemasının direktörü ve senaristi Ali Tansu Turhan ile senaristi Burcu Uğuz’un yapması, seyretmezsek olmaz dedirtti. Sineması seyredince de Çilingir Sofrası’nı niye bu kadar sevdiklerini anladım. Ayvalık’ın ve şenliğin o kendine has sıcak ortamında tıpkı masalarda denk geldiğimiz oyuncuların, sinema takımının sıcakkanlılıkları, bir daha sonraki gösterimi bile bekleme sabrı bırakmadı, bir irtibat aracılığıyla izleyiverdim.
Beni en hayli içine alan sinemalar, kelamlı yahut kelamsız irtibatın, diyalogların akıcılığına ve “olabilirliğine” kendimi kaptırabildiğim sinemalar oluyor genelde, bunu bozan birkaç kusurlu bağlantı bile sinemadan hayli fazla hisle çıkmama mani oluyor.
İşte “Çilingir Sofrası” benim için o yeterli sinemalardan… Çok uygun yazılmış bir metne sahip ve karşılıklı döktürüyor Ahmet Rıfat Şungar ile Barış Gönenen hem kelamlı hem kelamsız diyaloglarda. Birbirlerinin gözünün içine bakıyorlar, karşılıklı bağlantı kuruyorlar, biri bir şey söyleyince oburu “insani” bir reaksiyon veriyor, cevap, gözyaşı ya da bakışla yahut titreyen sesiyle… (İki isim de İstanbul Sinema Şenliği ve Adana Altın Koza’da bu yıl en âlâ erkek oyuncu seçildiler.)
‘BUNU BİR BEN BİLİRİM…’
Ali Kemal Güven’in senaryosunu yazıp yönettiği sinemanın konusu şöyleki: Artık görüşmeyen, Y nesline ilişkin iki okul arkadaşı olan Buyruk Can ve Yusuf Efe, yıllar daha sonra Beyoğlu’nda bir çilingir sofrasında bir ortaya gelir. Biri evli ve çocuklu olan iki eski “dost” demlendikçe, özgür ve toksik maskülenliğin hâkim olmadığı bir coğrafyada, daha öbür bir öykülerinin olabileceğini fark eder…
İki arkadaştan öte oldukları birinci saniyeden muhakkak ediyor kendisini. Çekişiyorlar kimi vakit hınzırca, kimi vakit sertçe, eski günlerdeki üzere. Lakin Yusuf Efe (Şungar) toplumsal kodlarla hayli hemhal. Pazarcılar, ileride peynir hükümdarı olma hayalleri var. Buyruk Can (Gönenen) ise neyin ne olduğunun daha farkında olan isim, “kolayca” söyleyebiliyor her şeyi.
Tüm oyunculuklar başarılı, “Abla” rolündeki Ecrin Bolkar’ın performansı da o denli, onun söylemiş olduği Nazan Öncel müziği (Bunu Bir Ben Bilirim, Bir Allah) başta olmak üzere tüm sinema müzikleri de konuşulmaya ve dinlenmeye bedel.
SÜRESİ 60 DAKİKA
Biraz da mum ışığının yaydığı ışıkta mı daha rahat olacağız, o kadarcık bir “aydınlıkla” mı yetineceğiz, karanlık ve kuytular mı bizim alanımız, peynir hükümdarı olsak bile… Yoksa yanlışsız olanı yaşamanın verdiği gönül rahatlığıyla gülümseyerek ferah ferah güneşin doğuşunu mu izleyeceğiz diye sordurdu bana bu sinema.
Eminim toplumun bir kesiti bu sinemayla nefes alacak ve umut dolacak, ağlayacak ve gülecek. Yapılması gerek ancak fazlaca yapılmıyor bu usul sinemalar. Bu özelliğiyle de övgüyü hak ediyor. Mühleti de 60 dakika. Birinci etapta dizi olarak düşünülüp sinemaya dönülmüş, fazlaca da uygun olmuş. Vizyon takvimi çabucak hemen bilinmeyen, şenlikleri gezecek. İleride GAİN’de yayımlanacak.
Okumaya devam et...
Beni en hayli içine alan sinemalar, kelamlı yahut kelamsız irtibatın, diyalogların akıcılığına ve “olabilirliğine” kendimi kaptırabildiğim sinemalar oluyor genelde, bunu bozan birkaç kusurlu bağlantı bile sinemadan hayli fazla hisle çıkmama mani oluyor.
İşte “Çilingir Sofrası” benim için o yeterli sinemalardan… Çok uygun yazılmış bir metne sahip ve karşılıklı döktürüyor Ahmet Rıfat Şungar ile Barış Gönenen hem kelamlı hem kelamsız diyaloglarda. Birbirlerinin gözünün içine bakıyorlar, karşılıklı bağlantı kuruyorlar, biri bir şey söyleyince oburu “insani” bir reaksiyon veriyor, cevap, gözyaşı ya da bakışla yahut titreyen sesiyle… (İki isim de İstanbul Sinema Şenliği ve Adana Altın Koza’da bu yıl en âlâ erkek oyuncu seçildiler.)
‘BUNU BİR BEN BİLİRİM…’
Ali Kemal Güven’in senaryosunu yazıp yönettiği sinemanın konusu şöyleki: Artık görüşmeyen, Y nesline ilişkin iki okul arkadaşı olan Buyruk Can ve Yusuf Efe, yıllar daha sonra Beyoğlu’nda bir çilingir sofrasında bir ortaya gelir. Biri evli ve çocuklu olan iki eski “dost” demlendikçe, özgür ve toksik maskülenliğin hâkim olmadığı bir coğrafyada, daha öbür bir öykülerinin olabileceğini fark eder…
İki arkadaştan öte oldukları birinci saniyeden muhakkak ediyor kendisini. Çekişiyorlar kimi vakit hınzırca, kimi vakit sertçe, eski günlerdeki üzere. Lakin Yusuf Efe (Şungar) toplumsal kodlarla hayli hemhal. Pazarcılar, ileride peynir hükümdarı olma hayalleri var. Buyruk Can (Gönenen) ise neyin ne olduğunun daha farkında olan isim, “kolayca” söyleyebiliyor her şeyi.
Tüm oyunculuklar başarılı, “Abla” rolündeki Ecrin Bolkar’ın performansı da o denli, onun söylemiş olduği Nazan Öncel müziği (Bunu Bir Ben Bilirim, Bir Allah) başta olmak üzere tüm sinema müzikleri de konuşulmaya ve dinlenmeye bedel.
SÜRESİ 60 DAKİKA
Biraz da mum ışığının yaydığı ışıkta mı daha rahat olacağız, o kadarcık bir “aydınlıkla” mı yetineceğiz, karanlık ve kuytular mı bizim alanımız, peynir hükümdarı olsak bile… Yoksa yanlışsız olanı yaşamanın verdiği gönül rahatlığıyla gülümseyerek ferah ferah güneşin doğuşunu mu izleyeceğiz diye sordurdu bana bu sinema.
Eminim toplumun bir kesiti bu sinemayla nefes alacak ve umut dolacak, ağlayacak ve gülecek. Yapılması gerek ancak fazlaca yapılmıyor bu usul sinemalar. Bu özelliğiyle de övgüyü hak ediyor. Mühleti de 60 dakika. Birinci etapta dizi olarak düşünülüp sinemaya dönülmüş, fazlaca da uygun olmuş. Vizyon takvimi çabucak hemen bilinmeyen, şenlikleri gezecek. İleride GAİN’de yayımlanacak.
Okumaya devam et...