celikci
Yeni Üye
Direktörlüğünü “Kingsman” serisinin yaratıcısı (ve birinci iki sinemanın de yönetmeni) Matthew Vaughn’un üstlendiği; Ralph Fiennes, Harris Dickinson, Gemma Arterton, Rhys Ifans üzere isimlerin rol aldığı “The King’s Man” izleyiciyi 20. yüzyılın başlarına gdolayıyor ve Kingsman isimli saklı örgütün nasıl doğduğuna dair bir başlangıç öyküsü anlatıyor. Oxford Dükü Orlando Oxford’un (Ralph Fiennes) karısının 1902’de Güney Afrika’da bir taarruz kararı öldürülmesiyle açılan sinema 12 yıl daha sonrasına atlıyor ve bu sefer de daha sonradan 1. Dünya Savaşı olarak isimlendirilecek büyük kâbusun nasıl başladığına dair bir spekülasyonla devam ediyor. Spekülasyon diyorum çünkü abuk bir komplo teorisini gündeme getiren sinema, kelamda epey bilinmeyen kötücül bir tertibin dünyanın en kuvvetli ülkelerinin yöneticilerini nasıl tesiri altına alarak Avrupa’yı savaş batağına sürüklediğini öne sürüyor. Doğal ki bu kısımlar ağır bir mizahla anlatıldığı için ciddiye bile alınmaktan uzak lakin son perdeye kadar kimliği açıklanmayan ve başkalarının kendisine “Çobanım” diye hitap ettiği şeytani önderin, mesela kendisiyle ittifak ortasındaki Lenin’i “Hadi başlat artık şu devrimi” minvalinde sözlerle denetim ettiği düşünülürse komiklik için bile tarihi bu biçimdesine kaba biçimde tahrif eden Vaughn’un bir vakit içinder “zekice” olarak tanım edilen mizah hissinin ne kadar köreldiğini gösteriyor açıkçası.
İKİ FARKLI ÖYKÜ
İşin enteresan yanı “The King’s Man”in ortasında iki farklı öykü var ve biri ne derece “komik”, aksiyon manasında ziyadesiyle abartılı ve cilalıysa, oburu de neredeyse o derece acıklı ve gerçekçi. Savaşın kaçınılmaz olduğu anlaşılınca 19 yaşındaki oğlunun cepheye gitmemesi için her şeyi yapan Oxford’un trajik öyküsünü öne çıkaran bu ikinci öyküde uzun bir cephe sahnesi var ki güya apayrı bir sinema izliyoruz. Doğrusu sinemanın bu kısmı başkasına nazaran epey daha başarılı. şüphesiz 1. Dünya Savaşı’nın vahimliğini anlatan hayli daha uygun sinemalar izledik geçmişte ve doğal ki onlarla karşılaştırıldığında buradaki kıssa fazlaca kolay kalıyor lakin en azından bir türlü ölmek bilmeyen Rasputin’in (Rhys Ifans) Rus dansları yaparak kılıç şakırdattığı kısım haricinde akılda kalan pek bir sahnesi olmayan sinemada azımsanmayacak bir tesir bırakıyor. Bu kadarı kâfi mi derseniz, orası bir çok tartışmalı olağan olarak.
Okumaya devam et...
İKİ FARKLI ÖYKÜ
İşin enteresan yanı “The King’s Man”in ortasında iki farklı öykü var ve biri ne derece “komik”, aksiyon manasında ziyadesiyle abartılı ve cilalıysa, oburu de neredeyse o derece acıklı ve gerçekçi. Savaşın kaçınılmaz olduğu anlaşılınca 19 yaşındaki oğlunun cepheye gitmemesi için her şeyi yapan Oxford’un trajik öyküsünü öne çıkaran bu ikinci öyküde uzun bir cephe sahnesi var ki güya apayrı bir sinema izliyoruz. Doğrusu sinemanın bu kısmı başkasına nazaran epey daha başarılı. şüphesiz 1. Dünya Savaşı’nın vahimliğini anlatan hayli daha uygun sinemalar izledik geçmişte ve doğal ki onlarla karşılaştırıldığında buradaki kıssa fazlaca kolay kalıyor lakin en azından bir türlü ölmek bilmeyen Rasputin’in (Rhys Ifans) Rus dansları yaparak kılıç şakırdattığı kısım haricinde akılda kalan pek bir sahnesi olmayan sinemada azımsanmayacak bir tesir bırakıyor. Bu kadarı kâfi mi derseniz, orası bir çok tartışmalı olağan olarak.
Okumaya devam et...