celikci
Yeni Üye
İstanbul, ülkenin en büyük kenti, metropol olarak kültür açısından da farklı zenginliklere sahip. Yıl sonu, yılbaşı konserleri derken kısa bir süre ortasında, biraz vazifem, biraz da ilgim gereği, dört farklı konserde farklı senfoni orkestraları izledim. İş Sanat’ın süreksiz olarak kullandığı Uniq sahnede izlediğimiz şef Rengim Gökmen idaresindeki Gedik Filarmoni Orkestrası’nın yeni yıl konseri eşlik ettikleri solistler soprano Olga Peretyatko ve tenor Mert Süngü’yle kulakların pasını sildi. Mesleğini yurtharicinde sürdüren Mert Süngü, yüz akı bir tenor olarak sesiyle ve sahnesiyle gurur verdi.
ÜNLÜ ŞEF JOJİ HATTORİ
CRR Konser Salonu’nda Viyana Oda Orkestrası, neredeyse bir senfoni orkestrası zenginliğindeydi. Şefi Joji Hattori ise dünyaca ünlü bir keman virtüözü. Konseri izleyebilmiş olmak bir ayrıcalıktı. Viyana’ya gitmiş kadar olduk. Borusan Senfoni Orkestrası, İstanbul’un en varlıklı, en beğenilen orkestralarından biri. Güçlü PSM’de verdikleri yılbaşı konseri ve eşlik ettikleri keman virtüözü Sergei Dogadin seyircilerin büyük ilgisine mazhar oldu. Orkestranın, Kuvvetli PSM’nin büyük salonuna bile fakat sığdığını görmek ise müzikseverler için gurur kaynağı oluyordu.
DEĞİŞİK BİR ÇALGI
İzlediğim son konser, İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası’nın, AKM Tiyatro Salonu’nda solist Sergey Malov’a eşlik ettiği konserdi. Genç yaşına rağmen, mesleğindeki müsabaka birincilikleri ve ünlü eğitim kurumlarından aldığı diplomalarıyla göz dolduran Sergey Malov, keman, viyola, barok keman ve violoncello da spalla çalıyor. İstanbul’da da Dmitriy Badiarov üretimi bir enstrüman çaldı. Birinci defa gördüğüm violoncello da spalla, iri yarı genç sanatkarın bile göğsüne lakin sığacak kadar büyük bir keman diyelim. Çalması da kolay değil, seçtiği Friederich Gulda’nın konçertosu enstrümanı üzere alışılmadıkydı: “Caz, menuet, rock, bir modül polka, bir marş ve solistin doğaçlama yapması gereken bir kadans” bu konçertodakilerin yalnızca bir kısmı! Yarım saatlik konçertoda tango ritimleri bile hissediliyordu ve dinleyiciler müziği o kadar beğendi ki her ortada alkış tuttu, şefin alkışlamayın işaretlerine rağmen! Birinci kısımda orkestranın yalnızca küçük bir kısmı sahnede yer almıştı. İkinci kısımda, orkestra bütün müzisyenleriyle sahneyi doldurdu ve Mozart seslendirdi. İstanbul’da yaşamanın keyfiydi on günde dört farklı orkestra ve eksiksiz dört konser dinleyebilmiş olmak… Onun için diyorum ki sanatı yalnızca kendi coğrafyasının, külçeşidinin ve hatta dini inanışlarının kapsamında üretilenlerle hudutlu tutanlara karşın, yaşasın sanat, yaşasın müzik. Zira sanat ve müzik, hudutlar içine hapsedilemez, üniversaldir, bütün hassas beşerler içindir, kâfi ki biraz eğitilmiş ve ulaşabilmiş olsunlar!
Okumaya devam et...
ÜNLÜ ŞEF JOJİ HATTORİ
CRR Konser Salonu’nda Viyana Oda Orkestrası, neredeyse bir senfoni orkestrası zenginliğindeydi. Şefi Joji Hattori ise dünyaca ünlü bir keman virtüözü. Konseri izleyebilmiş olmak bir ayrıcalıktı. Viyana’ya gitmiş kadar olduk. Borusan Senfoni Orkestrası, İstanbul’un en varlıklı, en beğenilen orkestralarından biri. Güçlü PSM’de verdikleri yılbaşı konseri ve eşlik ettikleri keman virtüözü Sergei Dogadin seyircilerin büyük ilgisine mazhar oldu. Orkestranın, Kuvvetli PSM’nin büyük salonuna bile fakat sığdığını görmek ise müzikseverler için gurur kaynağı oluyordu.
DEĞİŞİK BİR ÇALGI
İzlediğim son konser, İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası’nın, AKM Tiyatro Salonu’nda solist Sergey Malov’a eşlik ettiği konserdi. Genç yaşına rağmen, mesleğindeki müsabaka birincilikleri ve ünlü eğitim kurumlarından aldığı diplomalarıyla göz dolduran Sergey Malov, keman, viyola, barok keman ve violoncello da spalla çalıyor. İstanbul’da da Dmitriy Badiarov üretimi bir enstrüman çaldı. Birinci defa gördüğüm violoncello da spalla, iri yarı genç sanatkarın bile göğsüne lakin sığacak kadar büyük bir keman diyelim. Çalması da kolay değil, seçtiği Friederich Gulda’nın konçertosu enstrümanı üzere alışılmadıkydı: “Caz, menuet, rock, bir modül polka, bir marş ve solistin doğaçlama yapması gereken bir kadans” bu konçertodakilerin yalnızca bir kısmı! Yarım saatlik konçertoda tango ritimleri bile hissediliyordu ve dinleyiciler müziği o kadar beğendi ki her ortada alkış tuttu, şefin alkışlamayın işaretlerine rağmen! Birinci kısımda orkestranın yalnızca küçük bir kısmı sahnede yer almıştı. İkinci kısımda, orkestra bütün müzisyenleriyle sahneyi doldurdu ve Mozart seslendirdi. İstanbul’da yaşamanın keyfiydi on günde dört farklı orkestra ve eksiksiz dört konser dinleyebilmiş olmak… Onun için diyorum ki sanatı yalnızca kendi coğrafyasının, külçeşidinin ve hatta dini inanışlarının kapsamında üretilenlerle hudutlu tutanlara karşın, yaşasın sanat, yaşasın müzik. Zira sanat ve müzik, hudutlar içine hapsedilemez, üniversaldir, bütün hassas beşerler içindir, kâfi ki biraz eğitilmiş ve ulaşabilmiş olsunlar!
Okumaya devam et...