amerikali
Yeni Üye
Genç yaşta evlilik tartışmaya açık bir bahis. Birtakım beşerler mesleği ön plana alırken, kimi beşerler erkenden ailesini kurmak istiyor. Seçim kişinin özgür hür iradesine kalmış, ama genç yaşta evlendiklerine pişman olan bu beşerler öyküleri ile sizi biraz düşündürebilir!
Kaynak: https://www.buzzfeed.com/sydrobinson1…
1. “25 yaşımda evlendim ve 26 yaşımda boşandım. Evlenmedilk evvel iki buçuk yıl çıktık ve artık geriye baktığımda…
(şu an 31 yaşımdayım) sinyalleri görmem gerekirmiş diye düşünüyorum. Beni ‘Seni seviyorum, o yüzden şöyleki yapmalısın’ biçiminde denetim ederdi. Alkol sorunu vardı ve bu yüzden beni suçlardı. Kendimi daima bakıcı üzere hissettim, utanç verici bir şey söylemediğinden yahut aileme/arkadaşlarıma hakaret etmediğinden daima emin olmak zorundaydım. Yüküm büyüktü ve anksiyetem kötüleşiyordu. Geçmiş senelerda aldığım terapi yardımcı oldu ve artık bu vakte kadarki yaşadığım en düzgün ilginin ortasındayım.’
2. “Bence genç çiftler ya birlikte büyüyor ya da kendi başlarına büyüyerek ayrılıyorlar. Ben ikinci gruptayım…
İkimiz de işler kötüleşinceye ve ortasından çıkılmaz bir hal alana dek konuşmazdık. Evlenmedilk evvel 6 yıl kadar beraberliğimiz oldu ve dört yıl daha sonra boşandık. Ayrıldığımızda 27 yaşındaydık. Muhakkak yapmamış olmayı dilediğim bir sürü kusur yaptım. Sağlıklı bir bağın gerektirdiği hiç bir şeyi yapmadık. Bir gün halının altına süpüremeyecek kadar birikene dek halının altına süpürdük her şeyi.’
3. “İki buçuk yıl daha sonra 23 yaşımızda evlendik. bu biçimdelarda kendime hürmet ve özgüven sorunları ile uğraşıyordum…
Erkeklerle geçmişte ilgilerim olsa da, hiç bir vakit önemli ve uzun müddetli bir tane olmadı. Kocamla tanıştığımda, sanırım ikimiz de ‘yeterli’ bir insan tipi üzerinde takılı kaldık. Ortak hiç bir özelliğimiz yok üzereydi, ve daima olarak makus arbedeler ederdik. Yedi yıl beraberliğin akabinde ona ayrılmak istediğimi söylemiş oldum. hiç bir mal mülk yahut çocuğumuz olmadığından çok dostça ve süratliydi. İkimiz de farklı (ve daha iyi) alakalar yaşıyoruz ve konuşmuyoruz. Lakin bir daha de onun için en güzelini diliyorum.’
4. “20 yaşımda evlendim ve 23 yaşımda boşandım. En güç kısım daima olarak evliliğin ne kadar güç olduğunun söylenmesiydi…
ve birinci yılın ne kadar güç geçeceğini duymaktı. Ne kadar güç olması gerektiğini bilmek için hayli gençtim. Bu kadar mı güç olmalıydı? Bu öğüt yüzünden kendimden kuşku edip durdum. Birçok geceyi ağlayarak ve keşke evlenmemiş olmayı dileyerek geçirdim; bu biçimdece kapıdan çıkıp gidebilirdim. İlgimizin başından beri anksiyetem adeta tavan olmuştu. bir daha de âlâ olacağı ümidine kapıldım, ta ki âlâ olmayacağını anlayana dek. Bu tecrübeden pişman olduğumu söylemezdim, zira gerekliydi. Bunu başarısız bir evlilik yahut bir yanılgı olarak görmüyorum; Bunu bana fazlacaça şey öğreten bir büyüme tecrübesi olarak görüyorum. Başkalarına tavsiyem kendilerine güvenmeleri. Şayet bu kadar sıkıntı mu olmalı diye merak ediyorsanız, o denli olmamalı. Bu süreçten çıkana dek de kendinize karşı sabırlı olun.’
5. “23 yaşımda evlendim, olağanda âlâ kararlar vermeme karşın. Bir defasında bir makalede beynimizin karar verme merkezinin 25 yaşına dek tam gelişmediğini okumuştum…
Bunu, geleceğimiz hakkında konuşurken erkek arkadaşıma dedim ve bu sebepten dolayı 25 yaşına dek evlenmek istemediğimi de söylemiş oldum. Yalnızca bir kere evlenmek istedim. Lakin birlikte geçirdiğimiz dört yılın akabinde 22 yaşımda bana evlenme teklifi etti. Hayır demek istedim, lakin aslına bakarsanız eninde sonunda onunla evleneceğim için onu reddetmek istemedim. Babam bana müstakbel kocamın sıhhat sigortasından yararlanabileceğimi söyleyerek bunun güzel bir fikir olduğunu söylemiş oldu. Annem de keyifli olduğumu düşünerek sevindi. Evlilik dört sene sürdü ve berbat sonlandı. Kıssanın vermeye çalıştığı bildiri: Bekle, bekle, bekle. İç güdüne itimat ve size doğruları söyleyecek bir etraf edin.’
6. “25 yaşımda, 21’imde tanıştığım adamla evlendim. Askeride çalışıyordu ve bir buyruk geldiğinde öbür bir eyalete gitmesi gerekiyordu…
Annemin verdiği en berbat tavsiye ise ‘Yüzüksüz hiç bir yere gitme’ oldu. Ben de o denli yaptım. Biz nişanlanana dek taşınmak istemediğimi söylemiş oldum ve o da teklif etti ve taşındık. Ondan gittikçe koptuğumu fark ederken düğün için verdiğimiz onca lafdan daha sonra kendimi kapana düşmüş üzere hissettim. Onun değişeceğine inanarak düğünü yapmaya karar verdim. İki yıl daha sonra ayrıldık. Uzun lafın kısası; yüzük olmadan da hareket edin. Dışarı beklentilerin sizi hazır olmadığınız bir şeye itmesine müsaade vermeyin.’
7. “24 yaşımda evlendim. Ben epeyce gençtim, o hayli gençti. Bir kitap vesilesiyle tanışıp arkadaş olup, daha sonra aşık olduğumuz bir öykümüz oldu…
Ama ikimiz de baştan beri görmemiz gereken sinyalleri kaçırmışız. Daima arbede ederdik; her gün arbede etmesek de en azından haftada üç dört kere. Hayatta büsbütün farklı amaçlarımız vardı ve ikimiz de bir sıkıntı yaşamamak ismine öncesinden bu bahiste anlaşmıştık. O benim fazlaca cimri olduğumu düşünürdü, ben ise paramızla neler yapabileceğimiz konusunda abartılı davrandığını. O sessiz bir aile ömrü istedi, ben ise arkadaşlarımızla iletişimde olmak. Ayrılmamıza tek bir bahis değil, üst üste biriken küçük bahisler sebep oldu.’
8. “22 yaşımda lise aşkımla evlendim. Çok çalışkan biri değildi lakin kibardı. birlikte bir şeyler yapmaktan keyif alıyorduk ve eğleniyorduk…
Beş yıllık evliliğimizde anne – baba da olduk, ki bu benim istemediğim bir şeydi. O büyümeyi ve aile için çalışmayı reddetti ve tüm yükü bana bıraktı. Beni daha genç bir bayanla aldatması epey uzun sürmedi. Benim için bu kadarı yeterdi. Ondan boşandım ve çocuğumun tüm velayetini aldım. Benim için özgürlük demekti. Tüm gerilim ve hislerimi atlattıktan daha sonra çocuğum ve kendim için yapabileceğim en uygun şeyi yaptığımı fark ettim. Kimse bakacak öteki bir çocuk istemez, bir eş ister. ömrümü seviyorum ve hiç bir şeyi değişmezdim, lakin size erken evlenmemenizi tavsiye ediyorum. Beşerler değişir, siz de o denli.’
9. “Evlendiğimizde ben 23, o 30 yaşındaydı. 5 yıldır beraberydik. Artık anlıyorum ki bu biçimdelar büyümek için vakte gereksinimim varmış…
ama o fazlacatan büyümüştü. Sanırım onun istek ve hırslarının benimkiyle uyuşacağını düşündüm, lakin olmadı. Olmadığında dünyam küçükmüş üzere hissettirdi. Ayrıldık ve 30 yaşıma basmadan 6 ay evvel taşındım. Bu yılın başlarında boşandık ve buna pişman olmadığımı söyleyemem. Berbat bir seçim üzere gelse de, şayet ayrılmasaydım bugün olduğum insan olmazdım. Aramız hala âlâ, ve daha uygun bir hayat için yoluma devam ettim. Hiç olduğum kişi konusunda bu kadar memnun olmamıştım.’
10. “Üniversite sevgilimle mezuniyetin çabucak akabinde evlendik. Bir askerdi, o yüzden askeriye sebebiyle daima taşınıyorduk…
O yüzden evlenmek mantıklı gelmişti. İkimiz de fazlaca gençtik ve birbirimiz için hakikat beşerler değildik. Fakat onunla birlikte üç defa taşındım. Üçüncü taşınmamızın akabinde bana keyifli hissetmediğini söylemiş oldu. Evli olan en yakın arkadaşımla bağı olduğu ortaya çıktı. bir daha de onu büsbütün suçlamıyorum, bana bir uygunluk yaptı. O kadar gençtik ki ne istediğimizi bilmiyorduk. İkimiz de yinedan evlendik ve epey memnunuz.’
11. “Birfazlaca insanın sadece daha sonraki bu adımın evlenmek olduğunu düşündüğü için evlendiklerini gördüm…
Hepsi 18 – 19 yaşında çıkmaya başlıyor ve daha sonra toplum onlara ‘Birkaç yıldır çıkıyorsunuz, evlenme vakti geldi!’ diyor ve onlar da evleniyor. Lakin bu sırada, bu vakte kadar hiç para, gelecek, çocuklar ve hayaller üzere ilgide zorlayıcı olabilen şeyler hakkında tek söz etmemiş oluyorlar. Bu tartışmalar ya hiç yaşanmıyor ya da 22 – 24 yaşlarında bu soruların karşılıkları değişiyor. Sadece aşık oldukları için evleniyorlar ve bunun her şey için kâfi olacağını düşünüyorlar. Birini hayli sevebilirsiniz, lakin şayet anlaşamazsanız en sonunda birbirinizin kalbini kırarsınız.’
12. “Yedi yıldır bir arada, iki yıldır evliydik. 20’li yaşlarımın başlarında alakaların sahip olmadığım şeylere benzediğini fark ettim…
İyi sürdürdük ve ayrılığımız da dostçaydı. Birtakım sıradan uyuşmazlıklar, birçok tartışmanın ve mutsuz uyuşmazlıkların temelini attı. Ta ki ayrılma sonucu alana dek: bu biçimde yaşamaya devam edemezdik. bir daha de bir pişmanlığım yok. Bir evliliğe, partneriniz için uğraşacağınızı bilerek girin, verdiğiniz bir kelam için gönülsüzce davranarak değil. Bağlar değişir ve kimi vakit de biter. Ayrıldığım için epeyce hatalı hissettim; evliliğin hayat uzunluğu süren bir bağlılık olduğunu bilerek başarısız olduğum için. Ancak ayrıyeten daha az anksiyeteli hissettim. Daha az gergin. Ve daha keyifli. Verdiğim karardan mutluyum.’
Kaynak: https://www.buzzfeed.com/sydrobinson1…
1. “25 yaşımda evlendim ve 26 yaşımda boşandım. Evlenmedilk evvel iki buçuk yıl çıktık ve artık geriye baktığımda…
(şu an 31 yaşımdayım) sinyalleri görmem gerekirmiş diye düşünüyorum. Beni ‘Seni seviyorum, o yüzden şöyleki yapmalısın’ biçiminde denetim ederdi. Alkol sorunu vardı ve bu yüzden beni suçlardı. Kendimi daima bakıcı üzere hissettim, utanç verici bir şey söylemediğinden yahut aileme/arkadaşlarıma hakaret etmediğinden daima emin olmak zorundaydım. Yüküm büyüktü ve anksiyetem kötüleşiyordu. Geçmiş senelerda aldığım terapi yardımcı oldu ve artık bu vakte kadarki yaşadığım en düzgün ilginin ortasındayım.’
2. “Bence genç çiftler ya birlikte büyüyor ya da kendi başlarına büyüyerek ayrılıyorlar. Ben ikinci gruptayım…
İkimiz de işler kötüleşinceye ve ortasından çıkılmaz bir hal alana dek konuşmazdık. Evlenmedilk evvel 6 yıl kadar beraberliğimiz oldu ve dört yıl daha sonra boşandık. Ayrıldığımızda 27 yaşındaydık. Muhakkak yapmamış olmayı dilediğim bir sürü kusur yaptım. Sağlıklı bir bağın gerektirdiği hiç bir şeyi yapmadık. Bir gün halının altına süpüremeyecek kadar birikene dek halının altına süpürdük her şeyi.’
3. “İki buçuk yıl daha sonra 23 yaşımızda evlendik. bu biçimdelarda kendime hürmet ve özgüven sorunları ile uğraşıyordum…
Erkeklerle geçmişte ilgilerim olsa da, hiç bir vakit önemli ve uzun müddetli bir tane olmadı. Kocamla tanıştığımda, sanırım ikimiz de ‘yeterli’ bir insan tipi üzerinde takılı kaldık. Ortak hiç bir özelliğimiz yok üzereydi, ve daima olarak makus arbedeler ederdik. Yedi yıl beraberliğin akabinde ona ayrılmak istediğimi söylemiş oldum. hiç bir mal mülk yahut çocuğumuz olmadığından çok dostça ve süratliydi. İkimiz de farklı (ve daha iyi) alakalar yaşıyoruz ve konuşmuyoruz. Lakin bir daha de onun için en güzelini diliyorum.’
4. “20 yaşımda evlendim ve 23 yaşımda boşandım. En güç kısım daima olarak evliliğin ne kadar güç olduğunun söylenmesiydi…
ve birinci yılın ne kadar güç geçeceğini duymaktı. Ne kadar güç olması gerektiğini bilmek için hayli gençtim. Bu kadar mı güç olmalıydı? Bu öğüt yüzünden kendimden kuşku edip durdum. Birçok geceyi ağlayarak ve keşke evlenmemiş olmayı dileyerek geçirdim; bu biçimdece kapıdan çıkıp gidebilirdim. İlgimizin başından beri anksiyetem adeta tavan olmuştu. bir daha de âlâ olacağı ümidine kapıldım, ta ki âlâ olmayacağını anlayana dek. Bu tecrübeden pişman olduğumu söylemezdim, zira gerekliydi. Bunu başarısız bir evlilik yahut bir yanılgı olarak görmüyorum; Bunu bana fazlacaça şey öğreten bir büyüme tecrübesi olarak görüyorum. Başkalarına tavsiyem kendilerine güvenmeleri. Şayet bu kadar sıkıntı mu olmalı diye merak ediyorsanız, o denli olmamalı. Bu süreçten çıkana dek de kendinize karşı sabırlı olun.’
5. “23 yaşımda evlendim, olağanda âlâ kararlar vermeme karşın. Bir defasında bir makalede beynimizin karar verme merkezinin 25 yaşına dek tam gelişmediğini okumuştum…
Bunu, geleceğimiz hakkında konuşurken erkek arkadaşıma dedim ve bu sebepten dolayı 25 yaşına dek evlenmek istemediğimi de söylemiş oldum. Yalnızca bir kere evlenmek istedim. Lakin birlikte geçirdiğimiz dört yılın akabinde 22 yaşımda bana evlenme teklifi etti. Hayır demek istedim, lakin aslına bakarsanız eninde sonunda onunla evleneceğim için onu reddetmek istemedim. Babam bana müstakbel kocamın sıhhat sigortasından yararlanabileceğimi söyleyerek bunun güzel bir fikir olduğunu söylemiş oldu. Annem de keyifli olduğumu düşünerek sevindi. Evlilik dört sene sürdü ve berbat sonlandı. Kıssanın vermeye çalıştığı bildiri: Bekle, bekle, bekle. İç güdüne itimat ve size doğruları söyleyecek bir etraf edin.’
6. “25 yaşımda, 21’imde tanıştığım adamla evlendim. Askeride çalışıyordu ve bir buyruk geldiğinde öbür bir eyalete gitmesi gerekiyordu…
Annemin verdiği en berbat tavsiye ise ‘Yüzüksüz hiç bir yere gitme’ oldu. Ben de o denli yaptım. Biz nişanlanana dek taşınmak istemediğimi söylemiş oldum ve o da teklif etti ve taşındık. Ondan gittikçe koptuğumu fark ederken düğün için verdiğimiz onca lafdan daha sonra kendimi kapana düşmüş üzere hissettim. Onun değişeceğine inanarak düğünü yapmaya karar verdim. İki yıl daha sonra ayrıldık. Uzun lafın kısası; yüzük olmadan da hareket edin. Dışarı beklentilerin sizi hazır olmadığınız bir şeye itmesine müsaade vermeyin.’
7. “24 yaşımda evlendim. Ben epeyce gençtim, o hayli gençti. Bir kitap vesilesiyle tanışıp arkadaş olup, daha sonra aşık olduğumuz bir öykümüz oldu…
Ama ikimiz de baştan beri görmemiz gereken sinyalleri kaçırmışız. Daima arbede ederdik; her gün arbede etmesek de en azından haftada üç dört kere. Hayatta büsbütün farklı amaçlarımız vardı ve ikimiz de bir sıkıntı yaşamamak ismine öncesinden bu bahiste anlaşmıştık. O benim fazlaca cimri olduğumu düşünürdü, ben ise paramızla neler yapabileceğimiz konusunda abartılı davrandığını. O sessiz bir aile ömrü istedi, ben ise arkadaşlarımızla iletişimde olmak. Ayrılmamıza tek bir bahis değil, üst üste biriken küçük bahisler sebep oldu.’
8. “22 yaşımda lise aşkımla evlendim. Çok çalışkan biri değildi lakin kibardı. birlikte bir şeyler yapmaktan keyif alıyorduk ve eğleniyorduk…
Beş yıllık evliliğimizde anne – baba da olduk, ki bu benim istemediğim bir şeydi. O büyümeyi ve aile için çalışmayı reddetti ve tüm yükü bana bıraktı. Beni daha genç bir bayanla aldatması epey uzun sürmedi. Benim için bu kadarı yeterdi. Ondan boşandım ve çocuğumun tüm velayetini aldım. Benim için özgürlük demekti. Tüm gerilim ve hislerimi atlattıktan daha sonra çocuğum ve kendim için yapabileceğim en uygun şeyi yaptığımı fark ettim. Kimse bakacak öteki bir çocuk istemez, bir eş ister. ömrümü seviyorum ve hiç bir şeyi değişmezdim, lakin size erken evlenmemenizi tavsiye ediyorum. Beşerler değişir, siz de o denli.’
9. “Evlendiğimizde ben 23, o 30 yaşındaydı. 5 yıldır beraberydik. Artık anlıyorum ki bu biçimdelar büyümek için vakte gereksinimim varmış…
ama o fazlacatan büyümüştü. Sanırım onun istek ve hırslarının benimkiyle uyuşacağını düşündüm, lakin olmadı. Olmadığında dünyam küçükmüş üzere hissettirdi. Ayrıldık ve 30 yaşıma basmadan 6 ay evvel taşındım. Bu yılın başlarında boşandık ve buna pişman olmadığımı söyleyemem. Berbat bir seçim üzere gelse de, şayet ayrılmasaydım bugün olduğum insan olmazdım. Aramız hala âlâ, ve daha uygun bir hayat için yoluma devam ettim. Hiç olduğum kişi konusunda bu kadar memnun olmamıştım.’
10. “Üniversite sevgilimle mezuniyetin çabucak akabinde evlendik. Bir askerdi, o yüzden askeriye sebebiyle daima taşınıyorduk…
O yüzden evlenmek mantıklı gelmişti. İkimiz de fazlaca gençtik ve birbirimiz için hakikat beşerler değildik. Fakat onunla birlikte üç defa taşındım. Üçüncü taşınmamızın akabinde bana keyifli hissetmediğini söylemiş oldu. Evli olan en yakın arkadaşımla bağı olduğu ortaya çıktı. bir daha de onu büsbütün suçlamıyorum, bana bir uygunluk yaptı. O kadar gençtik ki ne istediğimizi bilmiyorduk. İkimiz de yinedan evlendik ve epey memnunuz.’
11. “Birfazlaca insanın sadece daha sonraki bu adımın evlenmek olduğunu düşündüğü için evlendiklerini gördüm…
Hepsi 18 – 19 yaşında çıkmaya başlıyor ve daha sonra toplum onlara ‘Birkaç yıldır çıkıyorsunuz, evlenme vakti geldi!’ diyor ve onlar da evleniyor. Lakin bu sırada, bu vakte kadar hiç para, gelecek, çocuklar ve hayaller üzere ilgide zorlayıcı olabilen şeyler hakkında tek söz etmemiş oluyorlar. Bu tartışmalar ya hiç yaşanmıyor ya da 22 – 24 yaşlarında bu soruların karşılıkları değişiyor. Sadece aşık oldukları için evleniyorlar ve bunun her şey için kâfi olacağını düşünüyorlar. Birini hayli sevebilirsiniz, lakin şayet anlaşamazsanız en sonunda birbirinizin kalbini kırarsınız.’
12. “Yedi yıldır bir arada, iki yıldır evliydik. 20’li yaşlarımın başlarında alakaların sahip olmadığım şeylere benzediğini fark ettim…
İyi sürdürdük ve ayrılığımız da dostçaydı. Birtakım sıradan uyuşmazlıklar, birçok tartışmanın ve mutsuz uyuşmazlıkların temelini attı. Ta ki ayrılma sonucu alana dek: bu biçimde yaşamaya devam edemezdik. bir daha de bir pişmanlığım yok. Bir evliliğe, partneriniz için uğraşacağınızı bilerek girin, verdiğiniz bir kelam için gönülsüzce davranarak değil. Bağlar değişir ve kimi vakit de biter. Ayrıldığım için epeyce hatalı hissettim; evliliğin hayat uzunluğu süren bir bağlılık olduğunu bilerek başarısız olduğum için. Ancak ayrıyeten daha az anksiyeteli hissettim. Daha az gergin. Ve daha keyifli. Verdiğim karardan mutluyum.’